Bibloc® ASA, 30 szt., Bisoprolol fumarate + Acetylsalicylic acid, kaps. twarde
Rx
100%29,40 zł
Wskazania:
Leczenie nadciśnienia tętniczego u pacjentów wcześniej leczonych pojedynczymi składnikami produktu. Leczenie dławicy piersiowej u pacjentów wcześniej leczonych pojedynczymi składnikami produktu.Dawkowanie:
Dawkowanie: 1 kaps. raz/dobę. Osoby w podeszłym wieku. Zasadniczo nie jest konieczne dostosowanie dawki u pacjentów w podeszłym wieku, jednak u niektórych pacjentów może być wystarczająca dawka 5 mg bisoprololu. Zaburzenia czynności nerek i wątroby. W związku z zawartością ASA, stosowanie leku jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby lub nerek. Należy zachować ostrożność w przypadku pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby lub nereklek jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby lub nerek. Dzieci i młodzież. Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania bisoprololu u dzieci i młodzieży, dlatego nie należy stosować produktu leczniczego ASA w tej grupie wiekowej. Czas trwania leczenia. Leczenie bisoprololem jest zazwyczaj długotrwałe.Uwagi:
Leczenie bisoprololem jest zazwyczaj długotrwałe. Nie wolno nagle zaprzestawać podawania bisoprololu, ponieważ może to doprowadzić do przemijającego pogorszenia stanu pacjenta. W szczególności nie wolno nagle odstawiać leku u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. Zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki dobowej.Przeciwwskazania:
Lek jest przeciwwskazany u pacjentów z: nadwrażliwością na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą, nadwrażliwością na pochodne kwasu salicylowego lub inhibitory syntetazy prostaglandyn (np. niektórzy pacjenci z astmą, u których może wystąpić atak lub omdlenie), ostrą niewydolnością serca lub podczas incydentów dekompensacji niewydolności serca wymagających dożylnego podawania leków inotropowych, wstrząsem kardiogennym, blokiem węzłowo-przedsionkowym, zespołem chorego węzła zatokowego, blokiem przedsionkowo-komorowym II lub III stopnia (bez stymulatora), objawową bradykardią, objawowym niedociśnieniem, ciężką astmą oskrzelową lub ciężką, przewlekłą obturacyjną chorobą płuc, ciężką postacią choroby zarostowej tętnic obwodowych i zespołem Raynaud’a, nieleczonym guzem chromochłonnym nadnerczy, kwasicą metaboliczną, objawami ze strony żołądka lub u pacjentów, u których wystąpił ból żołądka po wcześniejszym zażyciu tego leku, ostrym owrzodzeniem żołądka i/lub krwawieniami z żołądka lub jelit, krwotocznym zdarzeniem naczyniowo-mózgowym w wywiadzie, ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub nerek, skazą krwotoczną lub zaburzeniami krzepnięcia krwi, na przykład hemofilią lub hipoprotrombinemią, niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanu (niedobór G6Pd), metotreksat podawany w dawce przekraczającej 15 mg/tydz., alergią na orzechy ziemne lub soję.Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożności:
Bisoprolol należy stosować ostrożnie w przypadku: cukrzycy ze znacznymi wahaniami stężenia glukozy we krwi; mogą być maskowane objawy hipoglikemii (np. tachykardia, kołatanie serca lub pocenie), ścisłej diety, trwającego leczenia odczulającego. Bisoprolol może zwiększać wrażliwość na alergeny i nasilenie reakcji anafilaktycznych. Podawanie epinefryny może nie zawsze dawać oczekiwany efekt leczniczy, blok przedsionkowo-komorowy 1. stopnia, . dławica Prinzmetala, miażdżyca zarostowa tętnic obwodowych. Może nastąpić nasilenie objawów, w szczególności na początku leczenia. Bisoprolol należy ostrożnie stosować u pacjentów z nadciśnieniem lub dławicą piersiową i towarzyszącą jej niewydolnością serca. β-adrenolityki (np. bisoprolol) można podawać pacjentom z łuszczycą lub z wywiadem łuszczycy jedynie po dokładnej ocenie stosunku korzyści do ryzyka. Objawy tyreotoksykozy mogą być maskowane, jeśli podaje się bisoprolol. Nie wolno podawać bisoprololu pacjentom z guzem chromochłonnym nadnerczy, jeśli nie podano leków blokujących receptory α. U pacjentów poddawanych znieczuleniu ogólnemu β-adrenolityki zmniejszają częstość występowania niemiarowości oraz niedokrwienia mięśnia sercowego przy wprowadzaniu znieczulenia i intubacji oraz w okresie pooperacyjnym. Zaleca się obecnie podawanie β-adrenolityków w okresie okołooperacyjnym. Anestezjolog musi zostać poinformowany o podawaniu β-adrenolityków, ze względu na ryzyko wystąpienia potencjalnych interakcji z innymi lekami będących przyczyną bradykardii, osłabienia odruchowej tachykardii i zmniejszenia odruchowej zdolności do kompensacji w przypadku utraty krwi. Jeśli przed zabiegiem chirurgicznym zachodzi konieczność przerwania stosowania β-adrenolityku, dawkę produktu należy zmniejszać stopniowo, a leczenie zakończyć na ok. 48 h przed znieczuleniem. U pacjentów z astmą oskrzelową lub inną przewlekłą obturacyjną chorobą płuc, która może dawać objawy, zalecane jest podanie leków rozszerzających oskrzela. U pacjentów z astmą może wystąpić niekiedy zwiększenie oporu w drogach oddechowych, dlatego może wystąpić konieczność zwiększenia dawki β2-agonistów. Leczenie skojarzone bisoprololem i antagonistami kanału wapniowego takimi jak werapamil lub diltiazem oraz lekami przeciwnadciśnieniowymi działającymi ośrodkowo nie jest zazwyczaj zalecane. Sportowcy powinni pamiętać, że produkt zawiera substancję czynną, która może dawać pozytywne wyniki w testach antydopingowych. Równoległe podawanie leków przeciwzakrzepowych (pochodnych kumaryny, heparyny) nie jest zalecane i należy go zasadniczo unikać. Jeśli podawanie równoległe jest niezbędne, wskazana jest częsta kontrola międzynarodowego współczynnika znormalizowanego (INR), zaś pacjentów należy przestrzec, aby zwracali uwagę na objawy krwawienia, w szczególności z przewodu pokarmowego. W przypadku pacjentów z astmą oskrzelową lub alergicznym nieżytem nosa konieczna jest ponadto ścisła kontrola lekarza (ASA może powodować ciężką pokrzywkę, obrzęk naczynioruchowy lub skurcz oskrzeli). Pacjenci z owrzodzeniem żołądka i/lub krwawieniami z przewodu pokarmowego w wywiadzie nie powinni stosować ASA, który może powodować podrażnienie błony śluzowej żołądka i krwawienie. W przypadku utrzymywania się objawów podmiotowych i przedmiotowych krwawienia wskutek przyjmowania ASA będącego składnikiem leku lekarz może zdecydować o odstawieniu leku. Należy zachować ostrożność w przypadku pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, ponieważ ASA jest metabolizowany głównie w wątrobie oraz w przypadku pacjentów z niewydolnością nerek. Równoległe podawanie substancji czynnej z lekami zwiększającymi wydalanie kwasu moczowego, takimi jak benzbromaron, probenecyd, sulfinpirazon, nie jest zalecane. ASA należy stosować ostrożnie w przypadku znacznie nasilonego krwawienia miesięcznego. Zaleca się zaprzestanie stosowania przed zabiegiem operacyjnym (w tym ekstrakcją zęba) ze względu na ryzyko wydłużenia czasu krwawienia lub nasilenia krwawienia. Długość przerwy w leczeniu należy określić indywidualnie, ale zwykle jest to 1 tydz. Produkt leczniczy zawiera lecytynę sojową i jest przeciwwskazany u pacjentów z uczuleniem na orzeszki ziemne i soję. Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn. W badaniach z udziałem pacjentów z chorobą niedokrwienną serca, bisoprolol nie zaburzał zdolności prowadzenia pojazdów. Jednak, ze względu na indywidualne reakcje na lek, zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn może być zaburzona. Należy to uwzględnić szczególnie na początku leczenia, po zmianie leku a także w przypadku jednoczesnego spożywania alkoholu.Interakcje:
Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji. Bisoprolol. Antagoniści kanału wapniowego, na przykład werapamil i podobne oraz w mniejszym stopniu diltiazem i podobne: niekorzystny wpływ na kurczliwość i przewodzenie przedsionkowo-komorowe. Podawanie dożylne werapamilu u pacjentów, którym podaje się β-adrenolityki, może prowadzić do znacznego niedociśnienia oraz bloku przedsionkowo-komorowego. Leki przeciwnadciśnieniowe działające ośrodkowo (np. klonidyna, metylodopa, moksonidyna, rylmenidyna): równoległe podawanie leków przeciwnadciśnieniowych działających ośrodkowo może spowodować dalsze zmniejszenie ośrodkowego napięcia współczulnego, może więc prowadzić do zmniejszenia częstości akcji serca i rzutu serca oraz do rozszerzenia naczyń. Nagłe ich odstawienie, szczególnie przed odstawieniem β-adrenolityków, może zwiększyć ryzyko nadciśnienia z odbicia. Leczenie skojarzone, które należy stosować z ostrożnością. Leki przeciwarytmiczne klasy I (np. chinidyna, dizopiramid, lidokaina, fenytoina, flekainid, propafenon): może nasilić się działanie na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego i ujemne działanie inotropowe. Antagoniści kanałów wapniowych typu dihydropirydyny, na przykład felodypina i amlodypina: podawanie równoległe może zwiększyć ryzyko niedociśnienia; u pacjentów z niewydolnością serca nie można wykluczyć zwiększenia ryzyka dalszego osłabienia czynności pompy komorowej. Leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron): może wydłużyć się czas przewodzenia przedsionkowo- komorowego. Leki parasympatykomimetyczne: podawanie równoległe może zwiększyć czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego i ryzyko bradykardii. β-adrenolityki działające miejscowo (np. krople do oczu stosowane w leczeniu jaskry): mogą nasilać działanie ogólnoustrojowe bisoprololu. Insulina i doustne leki przeciwcukrzycowe: blokada receptorów β-adrenergicznych może maskować objawy hipoglikemii. Leki stosowane w znieczuleniu: osłabienie odruchowej tachykardii i zwiększenie ryzyka niedociśnienia. Glikozydy naparstnicy: zwolnienie czynności serca, wydłużenie czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego. NLPZ mogą zmniejszać działanie hipotensyjne bisoprololu. Leki β-sympatykomimetyczne (np. izoprenalina, dobutamina): jednoczesne podawanie z bisoprololem może zmniejszać działanie obu leków. Sympatykomimetyki działające agonistycznie na receptory α- i β-adrenergiczne (np. noradrenalina, adrenalina): jednoczesne stosowanie z bisoprololem może znosić maskowanie działania zwężającego naczynia krwionośne tych leków poprzez receptory α-adrenergiczne, prowadząc do zwiększenia ciśnienia tętniczego i nasilenia chromania przestankowego. Uznaje się, że takie interakcje są bardziej prawdopodobne w przypadku nieselektywnych β-adrenolityków. Jednoczesne stosowanie leków przeciwnadciśnieniowych, a także innych leków, które mogą obniżać ciśnienie tętnicze (np. trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, barbiturany, fenotiazyny) może zwiększać ryzyko niedociśnienia. Meflochina: zwiększenie ryzyka wystąpienia bradykardii. Inhibitory MAO (z wyjątkiem inhibitorów MAO-B): nasilenie hipotensyjnego działania β-adrenolityków, jak również ryzyko przełomu nadciśnieniowego. Ryfampicyna: możliwe jest niewielkie zmniejszenie T0,5 bisoprololu wskutek indukcji enzymów metabolizujących lek w wątrobie. Zazwyczaj modyfikacja dawkowania nie jest konieczna. Pochodne ergotaminy: nasilenie zaburzeń krążenia obwodowego. ASA. Podawanie szeregu inhibitorów agregacji płytek krwi, np. ASA, NLPZ, tiklopidyny, klopidogrelu, tirofibanu, eptyfibatydu, zwiększa ryzyko krwawienia, podobnie jak ich połączenie z heparyną i jej pochodnymi (hirudyna, fondaparynuks), doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi i trombolitycznymi. Należy regularnie kontrolować parametry kliniczne i biologiczne hemostazy. Metotreksat (stosowany w dawkach >15 mg/tydz.): skojarzenie metotreksatu i ASA zwiększa toksyczność metotreksatu wskutek zmniejszenia klirensu nerkowego metotreksatu przez ASA. Dlatego jednoczesne stosowanie metotreksatu z tym produktem jest przeciwwskazane. Leki zwiększające wydalanie kwasu moczowego (benzbromaron, probenecyd, sulfinpirazon): zmniejszenie działania polegającego na wydalaniu kwasu moczowego wskutek konkurencji wydalania kwasu moczowego przez kanaliki nerkowe. Dlatego też jednoczesne stosowanie tego produktu z lekami zwiększającymi wydalanie kwasu moczowego nie jest zalecane. Leki moczopędne: ryzyko ostrej niewydolności nerek wskutek zmniejszenia przesączania kłębuszkowego z powodu zmniejszenia syntezy prostaglandyn w nerkach. Należy nawodnić pacjenta i kontrolować czynność nerek na początku leczenia. Kortykosteroidy: równoległe podawanie steroidów może zwiększać ryzyko krwawienia z przewodu pokarmowego lub owrzodzenia. Metotreksat (stosowany w dawkach poniżej 15 mg/tydz.): skojarzenie metotreksatu i ASA powoduje zwiększenie toksyczności hematologicznej metotreksatu wskutek zmniejszenia klirensu nerkowego metotreksatu przez ASA. W ciągu 1-szych tyg. stosowania leczenia skojarzonego należy co tydz. kontrolować morfologię krwi. Dokładne monitorowanie należy prowadzić w przypadku nawet łagodnych zaburzeń czynności nerek, jak również w przypadku pacjentów w podeszłym wieku. W przypadku jednoczesnego stosowania ASA i heparyny w dawkach leczniczych lub u pacjentów w podeszłym wieku, występuje zwiększone ryzyko krwawienia. Jeśli oba leki podaje się równolegle, należy dokładnie kontrolować międzynarodowy współczynnik znormalizowany, czas częściowej tromboplastyny po aktywacji i/lub czas krwawienia. Inne leki przeciwzakrzepowe (pochodne kumaryny, heparyna w dawkach zapobiegawczych), inne leki zapobiegające agregacji płytek krwi i inne leki trombolityczne: zwiększone ryzyko krwawienia. NLPZ: zwiększone ryzyko krwawienia i uszkodzenia błony śluzowej przewodu pokarmowego oraz dalsze wydłużenie czasu krwawienia. Leki zobojętniające mogą zwiększać wydalanie ASA przez nerki wskutek zmiany odczynu moczu na zasadowy. Alkohol: dodatkowe powodowane przez alkohol uszkodzenia błony śluzowej przewodu pokarmowego i dalsze wydłużenie przedłużonego czasu krwawienia.Ciąża i laktacja:
Lek nie jest zalecany w okresie ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. Brak danych dotyczących stosowania leku u kobiet w ciąży. Bisoprolol, ze względu na swoje działanie farmakologiczne, może mieć szkodliwy wpływ na przebieg ciąży i/lub na płód/noworodka. β-adrenolityki zmniejszają przepływ krwi przez łożysko, co było wiązane z opóźnieniem wzrostu płodu, śmiercią wewnątrzmaciczną, poronieniem lub przedwczesnym porodem. U płodu lub noworodka mogą wystąpić objawy niepożądane, np. hipoglikemia lub bradykardia. Jeśli u ciężarnej konieczne jest leczenie β-adrenolitykami, korzystniej jest stosować leki działające wybiórczo na receptory β1-adrenergiczne. Bisoprolol może być stosowany w okresie ciąży tylko w razie zdecydowanej konieczności. Należy wówczas monitorować przepływ maciczno-łożyskowy i wzrost płodu. W przypadku stwierdzenia niekorzystnego działania leku na przebieg ciąży lub na płód, należy rozważyć zastosowanie innego leczenia. Noworodek musi pozostawać pod ścisłą obserwacją. Objawów hipoglikemii lub bradykardii należy się spodziewać w ciągu 1-szych 3 dni życia. Działanie ASA może obejmować opóźnienie porodu, przedwczesne (wewnątrzmaciczne) zamknięcie przewodu tętniczego, nadciśnienie płucne u noworodka oraz niewydolność zastawki trójdzielnej; uszkodzenie nerek z możliwymi zaburzeniami czynności nerek oraz małowodzie i zakrzepicę. Nie wiadomo czy bisoprolol jest wydzielany z mlekiem ludzkim. Salicylany i ich metabolity są wydzielane w niewielkich ilościach do mleka ludzkiego. Dlatego też karmienie piersią nie jest zalecane podczas stosowania tego produktu leczniczego. Brak danych dotyczących możliwego wpływu tego leku na płodność u mężczyzn lub kobiet.Działania niepożądane:
Bisoprolol. Badania laboratoryjne: (rzadko) zwiększone stężenie trójglicerydów, zwiększona aktywność enzymów wątrobowych (AlAT, AspAT). Zaburzenia serca: (często) nasilenie istniejącej niewydolności serca; (niezbyt często) bradykardia. Zaburzenia ucha i błędnika: (rzadko) zaburzenia słuchu. Zaburzenia oka: (rzadko) zmniejszone wydzielanie łez (należy to uwzględnić, jeśli pacjent stosuje soczewki kontaktowe); (bardzo rzadko) zapalenie spojówek. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) zaburzenia żołądkowo-jelitowe takie jak nudności, wymioty, biegunka, zaparcia. Zaburzenia ogólne: (często) uczucie zmęczenia; (niezbyt często) osłabienie. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (rzadko) zapalenie wątroby. Zaburzenia układu nerwowego: (często) zawroty głowy, bóle głowy; (rzadko) omdlenie. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (rzadko) zaburzenia potencji. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (niezbyt często) skurcz oskrzeli u pacjentów z astmą oskrzelową lub obturacyjną chorobą płuc w wywiadzie; (rzadko) alergiczny nieżyt nosa. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (rzadko) reakcje nadwrażliwości (takie jak świąd, zaczerwienienie, wysypka); (bardzo rzadko) β-adrenolityki mogą spowodować ujawnienie łuszczycy, nasilenie objawów łuszczycy lub wystąpienie łuszczycopodobnej wysypki, łysienie. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (niezbyt często) osłabienie mięśni, kurcze mięśni. Zaburzenia naczyniowe: (często) uczucie ziębnięcia lub drętwienia kończyn; (niezbyt często) niedociśnienie. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) zaburzenia snu, depresja: (rzadko) koszmary, omamy. ASA. Działania niepożądane często zależą od dawki i wynikają z działania farmakologicznego ASA. Większość działań niepożądanych dotyczy zazwyczaj przewodu pokarmowego. U pacjentów z rozpoznaną alergią lub astmą występuje zwiększone ryzyko reakcji nadwrażliwości. Może wystąpić nadwrażliwość krzyżowa na inne NLPZ. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) wydłużenie czasu krwawienia. Działanie może utrzymywać się przez kilka dni po odstawieniu leku i może prowadzić do ryzyka krwotoku w przypadku zabiegu operacyjnego lub silniejszego krwawienia miesięcznego; (niezbyt często) krwawienie wewnątrzczaszkowe, obecność krwi w moczu; (rzadko) zespół krwotoczny (krwawienie z nosa, z dziąseł, krwawe wymioty, utrata krwi z kałem, itp.). Zaburzenia endokrynologiczne: (bardzo rzadko) hipoglikemia. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo rzadko) małe dawki ASA mogą zmniejszać wydalanie kwasu moczowego, co może prowadzić do ostrej dny moczanowej u podatnych pacjentów. Zaburzenia układu nerwowego: (rzadko) zawroty głowy, ból głowy, szumy uszne. Są to zazwyczaj 1-sze objawy przedawkowania. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) dolegliwości żołądkowe, takie jak nadkwasota i nudności; (często) wymioty, zapalenie śluzówki żołądka, łagodna do umiarkowanej utrata krwi z przewodu pokarmowego, biegunka. W przypadku długotrwałego stosowania utrata krwi może powodować niedokrwistość; (niezbyt często) krwawienie z żołądka, owrzodzenie żołądka; (bardzo rzadko) perforacja przewodu pokarmowego. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo rzadko) zaburzenia czynności wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo rzadko) ciężkie reakcje skórne (np. rumień wysiękowy wielopostaciowy). Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (bardzo rzadko) ostra niewydolność nerek, szczególnie u pacjentów z istniejącą niewydolnością nerek, dekompensacją serca, zespołem nerczycowym lub stosujących jednocześnie leki moczopędne. Reakcje nadwrażliwości: (niezbyt często) pokrzywka, wysypka, obrzęk naczynioruchowy, nieżyt nosa, skurcze oskrzeli; (bardzo rzadko) wstrząs anafilaktyczny, nasilenie objawów alergicznych w alergii pokarmowej.Przedawkowanie:
Najczęściej występującymi objawami po przedawkowaniu β-adrenolityków są: bradykardia, niedociśnienie tętnicze, skurcz oskrzeli, ostra niewydolność serca i hipoglikemia. Zgłoszono tylko kilka przypadków przedawkowania bisoprololu (maks. 2000 mg). Odnotowano bradykardię i/lub niedociśnienie. Wszyscy pacjenci powrócili do zdrowia. Istnieje duża zmienność międzyosobnicza w zakresie wrażliwości na pojedynczą, dużą dawkę bisoprololu a pacjenci z niewydolnością serca są prawdopodobnie bardzo wrażliwi. Ogólnie, jeśli dojdzie do przedawkowania, należy przerwać leczenie bisoprololem i rozpocząć leczenie wspomagające i objawowe. Z ograniczonych danych wynika, że bisoprolol trudno usunąć za pomocą dializy. Na podstawie oczekiwanych działań farmakologicznych oraz zaleceń dotyczących innych β-adrenolityków, w razie istnienia wymienionych klinicznych wskazań powinno się zastosować następujące ogólne środki. Bradykardia: podać dożylnie atropinę. Jeżeli reakcja jest niewystarczająca, podać ostrożnie izoprenalinę lub inny lek o dodatnim działaniu chronotropowym. W pewnych okolicznościach może okazać się konieczne tymczasowe zastosowanie stymulatora serca. Niedociśnienie: podać dożylnie płyny i leki obkurczające naczynia. Może być pomocne dożylne podanie glukagonu. Blok przedsionkowo-komorowy II lub III stopnia: wnikliwie monitorować pacjenta. Podać dożylnie wlew z izoprenaliny lub tymczasowo zastosować stymulator serca. Ostre nasilenie niewydolności serca: podać dożylnie leki moczopędne, leki działające inotropowo i rozszerzające naczynia. Skurcz oskrzeli: podać leki rozszerzające oskrzela, jak izoprenalinę, β2-sympatykomimetyki i/lub aminofilinę. Hipoglikemia: podać dożylnie glukozę. Przedawkowanie ASA jest mało prawdopodobne ze względu na małą zawartość ASA w leku. Jednak zatrucie (przypadkowe przedawkowanie) u bardzo małych dzieci lub przedawkowanie dawki leczniczej u pacjentów w podeszłym wieku może dawać następujące objawy: umiarkowane zatrucie powoduje: zawroty głowy, szumy uszne, stan splątania i objawy ze strony przewodu pokarmowego (nudności, wymioty i ból żołądka). W przypadku silnego zatrucia występują znaczne zaburzenia równowagi kwasowo-zasadowej. Początkowa hiperwentylacja prowadzi do alkalozy oddechowej. Następnie w wyniku działania hamującego na ośrodek oddechowy występuje kwasica oddechowa. Ponadto wskutek obecności salicylanu występuje kwasica metaboliczna. Ponieważ dzieci, niemowlęta i małe dzieci są często badane przez lekarza dopiero w późnym stadium zatrucia, występuje u nich wtedy stan kwasicy. Mogą ponadto wystąpić następujące objawy; hipotermia i pocenie, prowadzące do odwodnienia, niepokój ruchowy, drgawki, omamy i hipoglikemia. Depresja OUN może prowadzić do śpiączki, zapaści krążeniowej i zatrzymania oddychania. Dawka śmiertelna ASA wynosi 25-30 g. Stężenie salicylanów w osoczu przekraczające 300 mg/l (1,67 mmol/l) wskazuje na zatrucie. Jeśli nastąpiło spożycie dawki toksycznej, konieczne jest leczenie szpitalne. W przypadku zatrucia umiarkowanego można próbować wywołania wymiotów; w przypadku niepowodzenia wskazane jest płukanie żołądka. Następnie podaje się węgiel aktywny (absorbent) i siarczan sodu (działający przeczyszczająco). Wskazane jest zwiększenie zasadowości moczu (250 mmol NaHCO3 przez 3 h) wraz z kontrolą pH moczu. W przypadku silnego zatrucia zalecanym postępowaniem jest hemodializa. Inne objawy zatrucia należy leczyć objawowo.Działanie:
Bisoprolol jest silnym β-adrenolitykiem działającym wybiórczo na receptory β1-adrenergiczne. Mechanizm działania w nadciśnieniu tętniczym jest niejasny, jednakże wiadomo, że bisoprolol znacząco zmniejsza aktywność reninową osocza. U pacjentów z dławicą piersiową, blokada receptorów β1 zmniejsza częstość skurczów serca i dlatego zmniejsza się zapotrzebowanie na tlen. W ten sposób bisoprolol jest skuteczny w eliminowaniu i zmniejszaniu objawów.Skład:
1 kaps. twarda zawiera 5 mg lub 10 mg fumaranu bisoprololu i 75 mg kwasu acetylosalicylowego.
