Capecitalox, 120 szt., Capecitabine, tabl. powl.
Rx
100%X zł
Wskazania:
Produkt leczniczy jest wskazany w leczeniu uzupełniającym po leczeniu chirurgicznym raka okrężnicy w III stopniu zaawansowania (stopniu C wg klasyfikacji Dukesa). Produkt leczniczy jest wskazany w leczeniu chorych na raka jelita grubego i odbytnicy z przerzutami. Produkt leczniczy jest wskazany jako leczenie pierwszego wyboru u chorych z zaawansowanym rakiem żołądka w skojarzeniu ze schematami zawierającymi pochodne platyny. Produkt w skojarzeniu z docetakselem wskazany jest w leczeniu pacjentek z miejscowo zaawansowanym rakiem piersi lub rakiem piersi z przerzutami po niepowodzeniu chemioterapii. Przebyte leczenie cytotoksyczne powinno zawierać antracykliny. Produkt jest również wskazany w monoterapii pacjentek z miejscowo zaawansowanym lub rakiem piersi z przerzutami po niepowodzeniu leczenia taksanami i schematami zawierającymi antracykliny lub u pacjentek, u których dalsze leczenie antracyklinami jest przeciwwskazane.Dawkowanie:
Produkt powinien być przepisywany wyłącznie przez odpowiednio wykwalifikowanych lekarzy, doświadczonych w stosowaniu przeciwnowotworowych produktów leczniczych. Zaleca się staranne monitorowanie wszystkich pacjentów w czasie pierwszego cyklu leczenia. Leczenie należy przerwać w przypadku stwierdzenia postępu choroby lub wystąpienia objawów toksyczności, nie tolerowanych przez pacjenta. Standardowe i zmniejszone dawki produktu leczniczego wyliczone na podstawie pc. dla dawki początkowej 1250 mg/m2 i dla dawki 1000 mg/m2 i zalecane dawkowanie patrz ChPL. Monoterapia. Rak okrężnicy, rak okrężnicy i odbytnicy oraz rak piersi. W monoterapii zalecana dawka początkowa kapecytabiny w leczeniu uzupełniającym chorych na raka okrężnicy, raka jelita grubego i odbytnicy z przerzutami oraz chorych z miejscowo zaawansowanym rakiem piersi lub rakiem piersi z przerzutami wynosi 1250 mg/m2 pc. 2x/dobę (rano i wieczorem; odpowiada to całkowitej dawce dobowej 2500 mg/m2 pc.) przez 14 dni, a następnie 7-dniowa przerwa. Leczenie uzupełniające pacjentów z rakiem okrężnicy w III stopniu zaawansowania klinicznego powinno być prowadzone przez okres 6 m-cy. Leczenie skojarzone. Rak okrężnicy, rak okrężnicy i odbytnicy oraz rak żołądka. W leczeniu skojarzonym zaleca się zmniejszenie dawki początkowej kapecytabiny do 800-1000 mg/m2 pc., przy podawaniu 2x/dobę przez 14 dni z następującą po tym 7-dniową przerwą, lub do 625 mg/m2 pc. 2x/dobę przy podawaniu bez przerwy. Włączenie do schematu leczenia skojarzonego biologicznych produktów leczniczych nie powoduje konieczności zmiany dawki początkowej kapecytabiny. U pacjentów otrzymujących skojarzone leczenie kapecytabiną i cisplatyną przed podaniem cisplatyny należy zastosować wstępnie leczenie utrzymujące właściwe nawodnienie oraz przeciwwymiotne, zgodnie z opisem zawartym w charakterystyce produktu leczniczego cisplatyny. U pacjentów, którzy otrzymują kapecytabinę w skojarzeniu z oksaliplatyną, zgodnie z zapisami charakterystyki produktu leczniczego oksaliplatyny, zaleca się stosowanie leków przeciwwymiotnych w premedykacji. Czas trwania leczenia uzupełniającego u chorych na raka okrężnicy w III stopniu zaawansowania klinicznego powinien wynosić 6 m-cy. Rak piersi. W przypadku kojarzenia z docetakselem, zalecana dawka początkowa kapecytabiny w leczeniu raka piersi z przerzutami wynosi 1250 mg/m2 pc. 2x/dobę przez 14 dni, a następnie 7-dniowa przerwa, a dawka docetakselu wynosi 75 mg/m2 pc. w jednogodzinnym wlewie dożylnym, powtarzanym co 3 tyg. U pacjentów otrzymujących skojarzone leczenie kapecytabiną i docetakselem przed podaniem docetakselu należy podać wstępnie doustne kortykosteroidy, takie jak deksametazon, zgodnie z opisem zawartym w charakterystyce produktu leczniczego docetakselu. Obliczenia dawki kapecytabiny. Wyliczone standardowe i zmniejszone dawki w zależności od pc. dla dawki początkowej kapecytabiny 1250 mg/m2 pc. - szczegóły patrz ChPL. Wyliczone standardowe i zmniejszone dawki w zależności od powierzchni ciała dla dawki początkowej kapecytabiny 1000 mg/m2 pc. - szczegóły patrz ChPL. Dostosowanie dawkowania w trakcie leczenia: zalecenia ogólne: działania toksyczne kapecytabiny mogą być zmniejszone poprzez leczenie objawowe i/lub dostosowanie dawkowania (przerwa w leczeniu lub zmniejszenie dawki). Dawki raz zmniejszonej nie należy zwiększać w przebiegu dalszego leczenia. W przypadku objawów toksyczności, które w opinii lekarza prowadzącego leczenie, mają małe prawdopodobieństwo stania się ciężkimi lub zagrażającymi życiu, np. łysienie, zaburzenia smaku, zmiany w obrębie paznokci, leczenie może być kontynuowane w tej samej dawce bez jej zmniejszania, czy też opóźniania podania leku. Pacjentów przyjmujących kapecytabinę należy poinformować o konieczności natychmiastowego przerwania leczenia w razie wystąpienia objawów toksyczności o umiarkowanym lub dużym stopniu nasilenia. Dawek kapecytabiny, pominiętych z powodu objawów toksycznych, nie uzupełnia się w późniejszym czasie. Poniżej przedstawiono zalecane zmiany dawkowania z powodu toksyczności. Schemat zmniejszania dawek kapecytabiny (w cyklu 3-tyg. lub terapii ciągłej) - szczegóły patrz ChPL. Hematologia: pacjentów z wyjściową liczbą neutrofili <1,5 x 109/l i/lub liczbą trombocytów <100 x 109/l nie należy leczyć kapecytabiną. Jeśli rutynowe badanie laboratoryjne dokonane w czasie trwania cyklu leczenia wykaże zmniejszenie liczby neutrofili poniżej 1,0 x 109/l lub zmniejszenie liczby płytek krwi poniżej 75 x 109/l leczenie kapecytabiną należy przerwać. Zmiany dawkowania z powodu objawów toksyczności w przypadku stosowania kapecytabiny w cyklu 3-tyg. w skojarzeniu z innymi produktami leczniczymi: zmiany dawkowania z powodu toksyczności w przypadku stosowania kapecytabiny w cyklu 3-tyg. w skojarzeniu z innymi produktami leczniczymi powinny być dokonywane zgodnie ze wskazówkami zawartymi powyżej dla kapecytabiny oraz zgodnie ze stosownymi zapisami charakterystyki stosowanych jednocześnie produktów leczniczych. Jeżeli na początku cyklu terapeutycznego wskazane jest czasowe przerwanie podania kapecytabiny lub jednocześnie stosowanych produktów leczniczych, należy przerwać podawanie wszystkich produktów leczniczych do momentu, kiedy zostaną spełnione kryteria ponownego rozpoczęcia ich podawania. W przypadku wystąpienia w trakcie cyklu terapeutycznego toksyczności, które w opinii lekarza prowadzącego leczenie, nie są spowodowane stosowaniem kapecytabiny (np. neurotoksyczność, ototoksyczność), leczenie kapecytabiną powinno być kontynuowane, a dawka produktu leczniczego stosowanego w skojarzeniu powinna zostać zmieniona zgodnie treścią druków informacyjnych tego produktu. Jeżeli należy na stałe odstawić produkt(y) leczniczy(e) stosowany(-e) w skojarzeniu, kapecytabiny można wznowić, jeśli są spełnione kryteria rozpoczęcia takiego leczenia. To zalecenie dotyczy wszystkich wskazań i każdej populacji chorych. Zmiany dawkowania z powodu toksyczności w przypadku stosowania kapecytabiny w terapii ciągłej w skojarzeniu z innymi produktami leczniczymi: zmiany dawkowania z powodu toksyczności w przypadku stosowania kapecytabiny w terapii ciągłej w skojarzeniu z innymi produktami leczniczymi należy dokonywać zgodnie ze wskazówkami zawartymi powyżej dla kapecytabiny oraz zgodnie ze stosownymi zapisami charakterystyki stosowanego(-ych) w skojarzeniu produktu(ów) leczniczego(ych). Zaburzenia czynności wątroby: brak dostatecznych danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności produktu leczniczego u pacjentów z niewydolnością wątroby nie pozwala na podanie zaleceń modyfikacji dawkowania. Brak również informacji na temat stosowania produktu leczniczego w przypadku uszkodzenia wątroby w marskości lub zapalenia wątroby. Zaburzenia czynności nerek: kapecytabina jest przeciwwskazana u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (ClCr poniżej 30 ml/min [Cockcroft i Gault] w momencie planowania leczenia). Częstość występowania działań niepożądanych stopnia 3. lub 4. u pacjentów z umiarkowaną niewydolnością nerek (ClCr 30-50 ml/min w momencie planowania leczenia) jest zwiększona w porównaniu z ogólną populacją. U pacjentów z umiarkowaną niewydolnością nerek w momencie planowania leczenia, wskazane jest zmniejszenie dawki leku do 75% dawki początkowej 1250 mg/m2. U pacjentów z umiarkowaną niewydolnością nerek w momencie planowania, nie ma potrzeby zmniejszania dawki produktu leczniczego dla dawki początkowej 1000 mg/m2. U pacjentów z łagodną niewydolnością nerek (ClCr 51-80 ml/min w momencie planowania leczenia) nie jest konieczna modyfikacja dawkowania leku. Zaleca się uważne monitorowanie i natychmiastowe przerwanie leczenia, jeśli u chorego wystąpią objawy niepożądane stopnia 2., 3. lub 4. z odpowiednią modyfikacją dawki produktu leczniczego zgodnie z przedstawionym powyżej schematem zmniejszania dawek kapecytabiny (w cyklu 3-tyg.lub terapii ciągłej). Jeśli obliczony ClCr zmniejszy się podczas leczenia poniżej 30 ml/min, należy przerwać stosowanie kapecytabiny. Modyfikacje dawek w przypadku zaburzeń czynności nerek dotyczą zarówno leczenia w monoterapii jak i w leczeniu skojarzonym (patrz również „Pacjenci w podeszłym wieku” poniżej). Pacjenci w podeszłym wieku: w przypadku monoterapii kapecytabiną nie ma potrzeby zmniejszania dawki początkowej u pacjentów w wieku podeszłym. Stwierdzono jednak częstsze występowanie działań niepożądanych związanych z produktem leczniczym o nasileniu 3. lub 4. stopnia u pacjentów w wieku ≥60 lat, niż u pacjentów młodszych. Gdy kapecytabina była stosowana w skojarzeniu z innymi produktami leczniczymi, u pacjentów w podeszłym wieku (≥65 lat) częściej występowały niepożądane reakcje na lek stopnia 3. i 4., w tym reakcje powodujące konieczność przerwania leczenia, w porównaniu do pacjentów młodszych. Zaleca się staranne kontrolowanie przebiegu leczenia pacjentów w wieku ≥60 lat. W leczeniu skojarzonym z docetakselem: u pacjentów w wieku powyżej 60 lat, stwierdzono częstsze występowanie poważnych działań niepożądanych oraz objawów 3. i 4. stopnia. W przypadku pacjentów w wieku 60 lat i starszych zalecane jest zmniejszenie początkowej dawki kapecytabiny do 75% (950 mg/m2 pc. 2x/dobę). Jeżeli nie obserwuje się działań niepożądanych u pacjentów w wieku 60 lat i starszych po zastosowaniu zmniejszonej dawki początkowej kapecytabiny w skojarzonym leczeniu z docetakselem, to dawkę kapecytabiny można ostrożnie zwiększyć do 1250 mg/m2 pc. 2x/dobę. Dzieci i młodzież: nie stosowano kapecytabiny u dzieci w takim wskazaniu jak rak okrężnicy, rak jelita grubego, rak żołądka i rak piersi.Uwagi:
Tabl. należy połykać popijając wodą w ciągu 30 min. po posiłku.Przeciwwskazania:
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą lub na fluorouracyl. Wystąpienie w przeszłości ciężkich i niespodziewanych działań niepożądanych po zastosowaniu pochodnych fluoropirymidyny. Stwierdzony całkowity niedobór dehydrogenazy dihydropirymidynowej (DPD). Okres ciąży i karmienia piersią. Ciężka leukopenia, neutropenia i trombocytopenia. Ciężką niewydolność wątroby. Ciężka niewydolność nerek (ClCr poniżej 30 ml/min). Leczenie sorywudyną lub jej analogami np. brywudyną. Jeśli u pacjenta występują przeciwwskazania do stosowania któregokolwiek ze produktów leczniczych schematu leczenia skojarzonego, wówczas tego produktu leczniczego nie należy stosować.Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożności:
Objawy toksyczności ograniczające wielkość dawki obejmują biegunkę, bóle brzucha, nudności, zapalenie jamy ustnej i zespół dłoniowo-podeszwowy (skórna reakcja rąk i stóp, erytrodyzestezja dłoniowo-podeszwowa). Większość działań niepożądanych jest przemijająca i nie jest konieczne stałe odstawienie leku, aczkolwiek podawanie kolejnych dawek może być wstrzymane lub dawki mogą być zmniejszone. Pacjentów z ciężką biegunką należy dokładnie obserwować, a w przypadku odwodnienia, uzupełniać płyny i elektrolity. Może być stosowane standardowe leczenie przeciwbiegunkowe (np. loperamid). Biegunka 2. stopnia (wg NCIC CTC) oznacza 4-6 wypróżnień /dobę lub wypróżnienia w nocy, 3. stopnia oznacza 7-9 wypróżnień na dobę lub nietrzymanie stolca i zaburzenie wchłaniania. Biegunka 4. stopnia oznacza 10 lub więcej wypróżnień na dobę lub biegunkę krwawą, lub konieczność żywienia pozajelitowego. W razie konieczności należy zastosować zmniejszenie dawki. Należy zapobiegać wystąpieniu odwodnienia albo je korygować, jeśli wystąpi. U pacjentów z jadłowstrętem, astenią, nudnościami, wymiotami lub biegunką odwodnienie może postępować w szybkim tempie. Odwodnienie może powodować ostrą niewydolność nerek, zwłaszcza u pacjentów z istniejącymi wcześniej zaburzeniami czynności nerek lub gdy kapecytabina podawana jest jednocześnie z lekami o znanym działaniu nefrotoksycznym. Ostra niewydolność nerek wtórna do odwodnienia, może być potencjalnie śmiertelna. W przypadku wystąpienia odwodnienia 2 stopnia (lub wyższego), podawanie kapecytabiny powinno zostać natychmiast przerwane, a nawodnienie skorygowane. Nie należy wznawiać leczenia kapecytabiną, dopóki nawodnienie pacjenta nie będzie wystarczające, a czynnik, który wywołał odwodnienie, nie będzie skorygowany lub kontrolowany w sposób wystarczający. Zastosowana modyfikacja dawki powinna odpowiadać zdarzeniu niepożądanemu będącemu przyczyną odwodnienia. Zespół dłoniowo-podeszwowy (określany także jako skórna reakcja rąk i stóp, erytrodyzestezja dłoniowopodeszwowa, lub wywołany chemioterapią rumień kończynowy). Zespół dłoniowo-podeszwowy stopnia 1. jest definiowany jako: drętwienie, zaburzenia czucia lub przeczulica, mrowienie, bezbolesny obrzęk lub rumień rąk i/lub stóp i/lub dyskomfort niezaburzający normalnej aktywności pacjenta. Zespół dłoniowo-podeszwowy stopnia 2. to bolesny rumień i obrzęk rąk i/lub stóp i/lub dyskomfort zaburzający codzienną aktywność pacjenta. Zespół dłoniowo-podeszwowy stopnia 3. to wilgotne łuszczenie, owrzodzenia, pęcherze i duży ból rąk i/lub stóp i/lub ciężki dyskomfort uniemożliwiający pracę lub wykonywanie codziennych życiowych czynności. W przypadku wystąpienia zespołu dłoniowopodeszwowego stopnia 2. lub 3. podawanie kapecytabiny powinno zostać przerwane do czasu jego ustąpienia lub złagodzenia do stopnia 1. Po wystąpieniu zespołu dłoniowo-podeszwowego w stopniu 3, następne dawki leku powinny być zmniejszone. W przypadku leczenia kapecytabiną w skojarzeniu z cisplatyną nie zaleca się stosowania wit. B6 (pirydoksyna) w celu leczenia objawowego lub wtórnemu zapobieganiu zespołowi dłoniowo-podeszwowemu ze względu na doniesienia sugerujące, że taka terapia może zmniejszyć skuteczność cisplatyny. Istnieją dowody na skuteczność dekspantenolu w profilaktyce zespołu dłoniowo-podeszwowego u pacjentów leczonych kapecytabiną. Kardiotoksyczność związana jest z leczeniem fluoropirymidynami i obejmuje takie jednostki kliniczne jak: zawał mięśnia sercowego, dławica piersiowa, zaburzenia rytmu serca, wstrząs kardiogenny, nagły zgon i zmiany w zapisie EKG (w tym bardzo rzadko przypadki wydłużenia odstępu QT). Wymienione działania niepożądane mogą wystąpić częściej u pacjentów z chorobą niedokrwienną w wywiadzie. Arytmie (w tym migotanie komór, częstoskurcz komorowy typu torsade de pointes i bradykardia), dławica piersiowa, zawał serca, niewydolność mięśnia sercowego i kardiomiopatia były obserwowane u pacjentów leczonych kapecytabiną. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z wywiadem obciążonym ciężką chorobą serca, arytmią, chorobą niedokrwienną serca. Hipo - lub hiperkalcemię opisywano u pacjentów leczonych kapecytabiną. Należy zachować ostrożność u pacjentów z uprzednio stwierdzaną hipo - lub hiperkalcemią. Należy zachować ostrożność u pacjentów z chorobami ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego, np.: w przypadku występowania przerzutów do OUN lub neuropatii. Należy zachować ostrożność u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniami elektrolitowymi, gdyż mogą one ulec nasileniu w czasie leczenia kapecytabiną. Badaniu klinicznym interakcji lekowych z warfaryną, podawaną w pojedynczej dawce, stwierdzono znamienne zwiększenie średniego AUC (+57%) dla S-warfaryny. Wyniki te sugerują interakcję, najprawdopodobniej w wyniku zahamowania izoenzymu 2C9 cytochromu P450 przez kapecytabinę. Pacjenci otrzymujący jednoczesne leczenie kapecytabiną i doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi z grupy kumaryny powinni mieć ściśle monitorowane parametry krzepnięcia (INR lub czas protrombinowy) i odpowiednio zmodyfikowaną dawkę leku przeciwzakrzepowego. Wobec braku danych na temat bezpieczeństwa stosowania i skuteczności leku u pacjentów z niewydolnością wątroby, leczenie kapecytabiną chorych z łagodną do średnio nasilonej niewydolnością wątroby wymaga dokładnego monitorowania, bez względu na obecność lub nie, przerzutów w wątrobie. Leczenie kapecytabiną należy przerwać, jeśli związane z nim zwiększenie stężenia bilirubiny wyniesie więcej niż 3 razy GGN lub zwiększenie aktywności aminotransferaz wątrobowych (AlAT, AspAT) wyniesie więcej niż 2,5 razy GGN. Leczenie kapecytabiną w monoterapii można wznowić, gdy stężenie bilirubiny zmniejszy się ≤3 x GGN lub, gdy aktywność aminotransferaz wątrobowych zmniejszą się ≤2,5 x GGN. Działania niepożądane stopnia 3. lub 4. u pacjentów z umiarkowaną niewydolnością nerek (CLCr 30-50 ml/min) występują częściej w porównaniu do populacji ogólnej. Niedobór dehydrogenazy dihydropirymidynowej (DPD): rzadko, niespodziewane objawy ciężkiej toksyczności (np. zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, biegunka, neutropenia, neurotoksyczności) po zastosowaniu 5-fluorouracylu były związane z niedoborem aktywności dehydrogenazy dihydropirymidynowej. Pacjenci z niską lub zmniejszoną aktywnością DPD, enzymu biorącego udział w dehydrogenazie fluoracylu sa narażeni na zwiększone ryzyko wystąpienia ciężkich, zagrażających życiu lub śmiertelnych działań niepożądanych wywołanych przez fluorouracyl. Pomimo, iż niedobór DPD nie może być dokładnie określony, wiadomo, że u pacjenci z pewnymi homozygotycznymi lub heterozygotycznymi mutacjami w genie DPYD powodujacymi całkowity lub niemal całkowity braku aktywności enzymatycznej DPD (jak wynika z badań laboratoryjnych) nie powinni być leczeni kapecytabiną, gdyż ryzyko zagrożenia życia lub zatrucia śmiertelnego jest najwyższe. Stosowanie żadnej z dawek nie jest bezpieczne u pacjentów z brakiem aktywności enzymu DPD. U pacjentów z częściowym niedoborem DPD (tak jak w przypadku heterozygotycznych mutacji w genie DPYD) oraz u tych, u których korzyści ze stosowania kapecytabiny przewyższają ryzyko stosowanie kapecytabiny musi być kontrolowane ze szczególną ostrożnością oraz monitorowane pod kątem toksyczności podawanej dawki. Nie ma wystarczających danych, aby zalecić pacjentowi z częściową aktywnością DPD odpowiednią dawkę leku. U chorych leczonych kapecytabiną, u których brak aktywności dehydrogenazy pirymidynowej nie był wcześniej rozpoznany mogą występować zagrażające życiu toksyczne objawy ostrego przedawkowania leku. W przypadku wystąpienia objawów 2-4 stopnia toksyczności leczenie musi być niezwłocznie przerwane. Decyzja o odstawieniu leku na stałe powinna być podjęta na podstawie oceny klinicznej, czasu pojawienia się, czasu trwania i stopnia ciężkości obserwowanych objawów toksyczności. Pacjentów należy uważnie obserwować w kierunku występowania powikłań okulistycznych , takich jak zapalenie i zaburzenia rogówki, szczególnie jeśli w wywiadzie stwierdzono wcześniejsze schorzenia oczu. Należy zastosować odpowiednie leczenie chorób oczu. Kapecytabina może wywołać ciężkie reakcje skórne, takie jak zespół Stevensa-Johnsona i martwicę toksyczno-rozpływną naskórka. Należy całkowicie przerwać leczenie produktem leczniczym u pacjentów, u których wystąpiła ciężka reakcja skórna podczas leczenia. Kapecytabina ma niewielki do umiarkowanego wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Może powodować zawroty głowy, uczucie zmęczenia i nudności.Interakcje:
Badania dotyczące interakcji z innymi lekami było przeprowadzane tylko z udziałem dorosłych. Substraty cytochromu P-450 2C9: poza badaniami z warfaryną nie przeprowadzono żadnych innych badań dotyczących interakcji lekowych pomiędzy kapecytabiną i innymi substratami dla CYP2C9. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania kapecytabiny z substratami 2C9 (np. fenytoiną). Patrz także interakcje z lekami przeciwzakrzepowymi z grupy kumaryny. Leki przeciwzakrzepowe z grupy kumaryny: opisano zaburzenia krzepnięcia i/lub krwawienia u pacjentów leczonych kapecytabiną jednocześnie przyjmujących leki i przeciwzakrzepowe i pochodne kumaryny takie jak warfaryna i fenoprokumon. Występowały one w okresie od kilku dni do kilku m-cy po rozpoczęciu leczenia kapecytabiną, jak również w kilku przypadkach w okresie jednego m-ca po zakończeniu podawania kapecytabiny. W badaniu klinicznym interakcji farmakokinetycznych, po podaniu pojedynczej dawki 20 mg warfaryny, leczenie kapecytabiną zwiększało AUC dla S-warfaryny o 57% z 91% zwiększeniem wartości INR. Ponieważ metabolizm R-warfaryny nie ulegał zmianie, wyniki te wskazują, że kapecytabina zmniejsza aktywność izoenzymu 2C9, ale nie ma wpływu na izoenzym 1A2 i 3A4. Pacjenci leczeni kapecytabiną przyjmujący jednocześnie leki przeciwzakrzepowe pochodne kumaryny, powinni mieć regularnie kontrolowane parametry krzepnięcia (PT lub INR) i odpowiednio zmodyfikowane dawki leków przeciwzakrzepowych. W pojedynczych przypadkach stwierdzono zwiększone stężenie fenytoiny w osoczu powodujące objawy zatrucia fenytoiną u chorych leczonych jednocześnie kapecytabiną i fenytoiną. U pacjentów leczonych jednocześnie fenytoiną i kapecytabiną wymagane jest regularne monitorowanie
stężenia fenytoiny w surowicy. Wyniki badania, dotyczącego jednoczesnego podawania kapecytabiny i kwasu folinowego wykazały, że kwas folinowy nie ma istotnego wpływu na farmakokinetykę kapecytabiny i jej metabolitów. Jednakże kwas folinowy ma wpływ na farmakodynamikę kapecytabiny i może nasilać jej toksyczność: maks. dawka tolerowana (MTD) kapecytabiny podawanej w monoterapii „z przerwami” wynosi 3000 mg/m2 pc. na dobę, podczas gdy tylko 2000 mg/m2 pc./dobę, gdy jest ona podawana jednocześnie z kwasem folinowym (30 mg doustnie 2x/dobę). Zwiększona toksyczność może być istotna podczas przełączania ze stosowania schematu z 5-FU/LV na kapecytabinę. Może to również być istotne przy suplementacji kwasem foliowym stosowanym w niedoborze kwasu foliowego ze względu na podobieństwa kwasu folinowego i kwasu foliowego. Opisano istotną klinicznie interakcję między sorywudyną i 5-FU wynikającą z hamowania dehydrogenazy pirymidynowej przez sorywudynę. Interakcja ta prowadząca do zwiększonej toksyczności fluoropirymidyn, może spowodować zgon. Dlatego też kapecytabiny nie można stosować jednocześnie z sorywudyną lub jej pochodnymi, takimi jak brywudyna. Należy zachować odstęp co najmniej 4 tyg. pomiędzy zakończeniem leczenia sorywudyną lub jej pochodnymi, takimi jak brywudyna, a rozpoczęciem leczenia kapecytabiną. Badano wpływ leków zobojętniających zawierających wodorotlenek glinu i wodorotlenek magnezu na farmakokinetykę kapecytabiny. Stwierdzono niewielkie zwiększenie stężenia w osoczu kapecytabiny i jednego jej metabolitu (5’-DFCR); jednak nie stwierdzono wpływu na 3 główne metabolity (5’-DFUR, 5-FU i FBAL). Obserwowano interakcje między allopurynolem i 5-FU; z możliwym zmniejszeniem skuteczności 5-FU. Należy unikać jednoczesnego stosowania allopurynolu z kapecytabiną. Maks. tolerowana dawka (MTD) kapecytabiny podawanej jednocześnie z interferonem α-2a (3 mln. j.m./m2 pc./dobę) wynosiła 2000 mg/m2 pc./dobę, w porównaniu do 3000 mg/m2 pc./dobę, gdy kapecytabina stosowana była w monoterapii. Maks. tolerowana dawka (MTD) kapecytabiny w monoterapii podawanej według schematu przerywanego wynosi 3000 mg/m2/dobę, natomiast w skojarzeniu z radioterapią raka odbytnicy wynosi ona 2000 mg/m2/dobę, gdy lek stosuje się sposób ciągły lub codziennie od poniedziałku do piątku w trakcie sześciotygodniowego kursu radioterapii. Nie występowały żadne klinicznie istotne różnice w ekspozycji na kapecytabinę lub jej metabolity, wolną platynę lub całkowitą platynę, podczas podawania kapecytabiny w skojarzeniu z oksaliplatyną lub w skojarzeniu z oksaliplatyną i bewacyzumabem. Nie obserwowano klinicznie istotnego działania bewacyzumabu na parametry farmakokinetyczne kapecytabiny lub jej metabolitów w obecności oksaliplatyny. We wszystkich badaniach klinicznych polecano pacjentom przyjmowanie kapecytabiny w ciągu 30 minut po posiłku. Ponieważ wszystkie dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania i skuteczności leku zebrano w oparciu o ten sposób podawania zaleca się podawanie kapecytabiny bezpośrednio po posiłku. Jednoczesne spożywanie posiłku zmniejsza szybkość wchłaniania kapecytabiny.Ciąża i laktacja:
Kobietom w okresie rozrodczym należy zalecać zapobieganie ciąży w trakcie leczenia kapecytabiną. Gdy pacjentka zajdzie w ciążę w czasie leczenia kapecytabiną, musi zostać poinformowana o zagrożeniu dla płodu. W trakcie leczenia należy stosować skuteczne metody antykoncepcji. Nie prowadzono badań nad stosowaniem kapecytabiny u kobiet w ciąży; jednakże należy przyjąć, że kapecytabina podawana u kobiet w ciąży może powodować uszkodzenie płodu. W badaniach toksyczności reprodukcyjnej prowadzonych na zwierzętach kapecytabina powodowała wady rozwojowe i powodujące zgon uszkodzenia zarodka. Skutki te przypisuje się pochodnym fluoropirymidynowym. Kapecytabina jest przeciwwskazana w czasie ciąży. Nie wiadomo czy kapecytabina przenika do mleka ludzkiego. U myszy w okresie laktacji stwierdzono znaczące ilości kapecytabiny i jej metabolitów w mleku. Zaleca się przerwanie karmienia w okresie leczenia kapecytabiną. Brak danych dotyczących wpływu kapecytabiny na płodność. Badania rejestracyjne kapecytabiny dopuszczały udział kobiet w wieku rozrodczym i mężczyzn jedynie w przypadku wyrażenia przez nich zgody na stosowanie zaproponowanych metod antykoncepcji w czasie trwania badań oraz w wymaganym okresie po zakończeniu badań. Podczas badań na zwierzętach obserwowano zmiany płodności.Działania niepożądane:
Ogólny profil bezpieczeństwa kapecytabiny utworzono na podstawie danych pochodzących od ponad 3000 pacjentów leczonych kapecytabiną w monoterapii lub kapecytabiną w skojarzeniu z różnymi schematami chemioterapii w różnych wskazaniach. Profile bezpieczeństwa kapecytabiny stosowanej w monoterapii raka piersi z przerzutami, raka jelita grubego z przerzutami oraz w populacjach leczenia uzupełniającego raka jelita grubego są porównywalne. Do najczęściej zgłaszanych i/lub istotnych klinicznie działań niepożądanych (ADR) związanych z leczeniem należały objawy ze strony przewodu pokarmowego (zwłaszcza biegunka, nudności, wymioty, bóle brzucha, zapalenie jamy ustnej), zespół dłoniowo-podeszwowy (erytrodyzestezja dłoniowo-podeszwowa), uczucie zmęczenia, osłabienie, jadłowstręt, kardiotoksyczność, nasilenie zaburzeń nerkowych u osób z wcześniej zaburzoną czynnością nerek oraz zakrzepica i/lub zatorowość. Kapecytabina w monoterapii. Działania niepożądane związane ze stosowaniem kapecytabiny w monoterapii na podstawie połączonej analizy danych dotyczących bezpieczeństwa z 3 dużych badań z udziałem ponad 1900 pacjentów (badania M66001, SO14695 oraz SO14796). Każde działanie niepożądane leku zostało zakwalifikowane do odpowiedniej grupy w zależności od całkowitej częstości występowania w analizie łącznej danych. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) zakażenia wirusem opryszczki, zapalenia nosogardła, zakażenia dolnych dróg oddechowych; (niezbyt często) posocznica, zakażenie dróg moczowych, zapalenie tkanki podskórnej, zapalenie migdałków, zapalenie gardła, kandydoza jamy ustnej, grypa, zapalenie błony śluzowej żołądka i jelit, zakażenia grzybicze, zakażenia, ropień okołowirzchołkowy zęba. Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy): (niezbyt często) tłuszczak. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) neutropenia, niedokrwistość; (niezbyt często) gorączka neutropeniczna, pancytopenia, granulocytopenia, trombocytopenia, leukopenia, niedokrwistość hemolityczna, zwiększenie wartości INR i/lub wydłużony czas protrombinowy. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) nadwrażliwość. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) jadłowstręt; (często) odwodnienie, zmniejszenie mc.; (niezbyt często) cukrzyca, hipokaliemia, zaburzenia łaknienia, niedożywienie, hipertriglicerydemia. Zaburzenia psychiczne: (często) bezsenność, depresja; (niezbyt często) stan splątania, napady paniki, obniżenie nastroju, zmniejszenie popędu płciowego. Zaburzenia układu nerwowego: (często) bóle głowy, letarg, zawroty głowy, parestezje, zaburzenia smaku; (niezbyt często) afazja, zaburzenia pamięci, ataksja, omdlenia, zaburzenia równowagi, zaburzenia czucia, neuropatia obwodowa; (bardzo rzadko) toksyczna leukoencefalopatia. Zaburzenia oka: (często) zwiększone łzawienie, zapalenie spojówek, podrażnienie oka; (niezbyt często) zmniejszenie ostrości widzenia, podwójne widzenie; (rzadko) zwężenie przewodu łzowego, zaburzenia rogówki, zapalenie rogówki, przerwanie ciągłości rogówki. Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) zawroty głowy, ból ucha. Zaburzenia serca: (niezbyt często) niestabilna dławica piersiowa, dławica piersiowa, niedokrwienie mięśnia sercowego, migotanie przedsionków, zaburzenia rytmu, tachykardia, tachykardia zatokowa, kołatanie serca; (rzadko) migotanie komór, wydłużenie odstępu QT, zaburzenia rytmu typu Torsade de pointes, bradykardia, skurcz naczyń. Zaburzenia naczyniowe: (często) zakrzepowe zapalenie żył; (niezbyt często) zakrzepica żył głębokich,nadciśnienie, wybroczyny punkcikowate, niedociśnienie, uderzenia gorąca, obwodowe uczucie zimna. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność, krwawienie z nosa, kaszel, wydzielina z nosa; (niezbyt często) zatorowość płucna, odma płucna, krwioplucie, astma, duszność wysiłkowa. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka, wymioty, nudności, zapalenie jamy ustnej, bóle brzucha; (często) krwawienie z przewodu pokarmowego, zaparcia, bóle w górnej części brzucha, objawy dyspeptyczne, wzdęcia, suchość w ustach; (niezbyt często) niedrożność jelit, wodobrzusze, zapalenie jelit, zapalenie błony śluzowej żołądka, zaburzenia połykania, bóle w dolnej części brzucha, zapalenie przełyku, uczucie dyskomfortu w obrębie brzucha, refluks żołądkowoprzełykowy, zapalenie okrężnicy. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) hiperbilirubinemia, nieprawidłowe wyniki badań czynnościowych wątroby; (niezbyt często) żółtaczka; (rzadko) niewydolność wątroby, cholestatyczne zapalenie wątroby. Zaburzenia mięśniowo- szkieletowe i tkanki łącznej: (często) bóle kończyn, bóle pleców, bóle stawów; (niezbyt często) obrzęk stawów, bóle kości, bóle twarzy, sztywność mięśniowoszkieletowa. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) wodonercze, nietrzymanie moczu, krwiomocz, oddawanie moczu w nocy, zwiększenie stężenia kreatyniny. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) krwawienia z narządu rodnego. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zmęczenie osłabienie; (często) gorączka, obrzęk obwodowy, złe samopoczucie, ból w klatce piersiowej; (niezbyt często) obrzęki, dreszcze, objawy grypopodobne, dreszcze, zwiększenie temperatury ciała. Kapecytabina w leczeniu skojarzonym. Działania niepożądane związane ze stosowaniem kapecytabiny w skojarzeniu z różnymi schematami chemioterapii w różnych wskazaniach na podstawie danych dotyczących bezpieczeństwa zebranych w grupie ponad 3000 pacjentów. Działania niepożądane są dodawane do odpowiednich grup częstości występowania (bardzo częste lub częste), zgodnie z najwyższą częstością odnotowaną w którymkolwiek z dużych badań klinicznych, przy czym są one uwzględnione jedynie wówczas, gdy występowały dodatkowo do objawów obserwowanych po zastosowaniu kapecytabiny w monoterapii lub gdy występowały w grupie większej częstości niż po zastosowaniu kapecytabiny w monoterapii. Niezbyt częste działania niepożądane zaobserwowane podczas leczenia skojarzonego z zastosowaniem kapecytabiny są zgodne z działaniami niepożądanymi zgłaszanymi po zastosowaniu kapecytabiny w monoterapii albo po monoterapii innymi produktami leczniczymi użytymi w leczeniu skojarzonym (w literaturze i/lub w odpowiedniej charakterystyce produktu leczniczego). Niektóre z działań niepożądanych odpowiadają reakcjom obserwowanym często po zastosowaniu produktu leczniczego użytego w leczeniu skojarzonym (np. obwodowa neuropatia czuciowa w przypadku docetakselu lub oksaliplatyny, nadciśnienie tętnicze w przypadku bewacyzumabu); nie można jednak wykluczyć ich nasilenia na skutek zastosowania kapecytabiny. Zestawienie powiązanych działań niepożądanych leku, zaobserwowanych u pacjentów leczonych kapecytabiną dodatkowo w stosunku do działań niepożądanych odnotowanych podczas monoterapii kapecytabiną lub kwalifikujących się do grupy większej częstości ich występowania w porównaniu z monoterapią kapecytabiną. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) półpasiec, zakażenie układu moczowego, kandydoza jamy ustnej, zakażenie górnych dróg oddechowych, zapalenie błony śluzowej nosa, grypa, zakażenie, opryszczka wargowa. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) neutropenia, leukopenia, niedokrwistość; (często) depresja szpiku kostnego, gorączka neutropeniczna. Zaburzenia układu immunologicznego: (często) nadwrażliwość. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) zmniejszenie łaknienia; (często) hipokaliemia, hiponatremia, hipomagnezemia, hipokalcemia, hiperglikemia. Zaburzenia psychiczne: (często) zaburzenia snu, niepokój. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) parestezje, neuropatia obwodowa, obwodowa neuropatia; (często) neurotoksyczność, drżenia, nerwoból, reakcje nadwrażliwości, niedoczulica. Zaburzenia oka: (bardzo często) nadmierne łzawienie; (często) zaburzenia widzenia, zespół suchego oka, ból oka, zaburzenie widzenia, nieostre widzenie. Zaburzenia ucha i błędnika: (często) szumy uszne, niedosłuch. Zaburzenia serca: (często) migotanie przedsionków, niedokrwienie/zawał serca. Zaburzenia naczyniowe: (bardzo często) obrzęki kończyn dolnych, nadciśnienie tętnicze, zatorowość i zakrzepica; (często) uderzenia gorąca, hipotonia, przełom nadciśnieniowy, nagłe zaczerwienienie twarzy, zapalenie żył. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) ból gardła, zaburzenia czucia w obrębie gardła; (często) czkawka, ból gardła i krtani, dysfonia. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) zaparcia, niestrawność; (często) krwawienie z górnego odcinka przewodu pokarmowego, owrzodzenia jamy ustnej, zapalenie żołądka, powiększenie obwodu brzucha, choroba refluksowa żołądkowo- przełykowa, ból w jamie ustnej, zaburzenia połykania, krwawienie z odbytnicy, bóle w podbrzuszu, pieczenie w jamie ustnej, dyskomfort w jamie brzusznej. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) zaburzenia czynności wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) łysienie, zaburzenia dotyczące paznokci; (często) nadmierne pocenie, wysypka rumieniowa, pokrzywka, poty nocne. Zaburzenia mięśniowoszkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo często) bóle mięśni, bóle stawów, bóle kończyn; ból żuchwy, skurcze mięśni, szczękościsk, osłabienie mięśni. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) krwiomocz, białkomocz, zmniejszenie klirensu nerkowego kreatyniny, bolesne oddawanie moczu; (rzadko) ostra niewydolność nerek wtórna do odwodnienia. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania leku: (bardzo często) gorączka, osłabienie, senność, zaburzenia tolerancji temperatury; (często) zapalenie błony śluzowej, bóle kończyn, ból, dreszcze, ból w klatce piersiowej, objawy grypopodobne, gorączka, reakcja związana z podaniem wlewu, reakcja w miejscu wstrzyknięcia, ból w miejscu podania wlewu. Urazy, zatrucia i powikłania miejscu wstrzyknięcia po zabiegach: (często) stłuczenia. W przypadku kapecytabiny podawanej w dawce 1250 mg/m2 2x/dobę w dniach od 1. do 14. co 3 tyg., w badaniach kapecytabiny stosowanej w monoterapii (w tym w badaniach leczenia uzupełniającego raka okrężnicy, leczenia raka jelita grubego z przerzutami oraz leczenia raka piersi) częstość występowania tego działania niepożądanego w każdym stopniu nasilenia wynosiła 50-60%, natomiast w grupie leczenia raka piersi z przerzutami z zastosowaniem kapecytabiny/docetakselu częstość ta wynosiła 63%. W przypadku dawki kapecytabiny 1000 mg/m2 podawanej 2x/dobę w dniach od 1. do 14 co 3 tyg. w leczeniu skojarzonym z zastosowaniem kapecytabiny częstość występowania tego działania niepożądanego w każdym stopniu nasilenia wynosiła od 22% do 30%. Metaanaliza 14 badań klinicznych, na podstawie danych o ponad 4700 pacjentach leczonych kapecytabiną w monoterapii lub w skojarzeniu z różnymi schematami chemioterapii w różnych wskazaniach (rak okrężnicy, okrężnicy i/lub odbytnicy, żołądka i piersi) wykazała, że HFS (wszystkie stopnie) wystąpił u 2066 (43%) pacjentów po medianie czasu wynoszącej 239 [95% CI 201-288] dni po rozpoczęciu leczenia kapecytabiną. We wszystkich analizowanych badaniach, następujące zmienne były statystycznie istotnie związane ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia HFS: zwiększona dawka początkowa kapecytabiny (gram), zmniejszona dawka skumulowana kapecytabiny (0,1 kg), zwiększona względna intensywność dawki w pierwszych 6 tyg., zwiększona długość trwania leczenia w badaniu (tyg.), zwiększony wiek (przy 10-letnich interwałach), płeć żeńska oraz dobry wyjściowy stan ogólny w skali ECOG. Kapecytabina może wywoływać biegunkę, którą obserwowano u odsetka pacjentów wynoszącego do 50%. Metaanaliza 14 badań klinicznych, na podstawie danych o ponad 4700 pacjentach leczonych kapecytabiną wykazała, że we wszystkich analizowanych badaniach, następujące zmienne były statystycznie istotnie związane ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia biegunki: zwiększona dawka początkowa kapecytabiny (gram), zwiększona długość trwania leczenia w badaniu (tyg.), zwiększony wiek (przy 10-letnich interwałach) oraz płeć żeńska. Następujące zmienne były statystycznie istotnie związane ze zmniejszonym ryzykiem wystąpienia biegunki: zwiększona dawka skumulowana kapecytabiny (0,1 kg) oraz zwiększona względna intensywność dawki w pierwszych 6 tyg. Oprócz działań niepożądanych opisanych powyżej, połączona analiza danych dotyczących bezpieczeństwa klinicznego z 7 badań klinicznych z udziałem 949 pacjentów (2 badania kliniczne fazy III i 5 badań fazy II, dotyczących raka jelita grubego z przerzutami i raka piersi z przerzutami) wykazała następujące działania niepożądane o częstości występowania poniżej 0,1% po zastosowaniu kapecytabiny w monoterapii: kardiomiopatia, niewydolność serca, nagły zgon sercowy i dodatkowe skurcze komorowe. Oprócz działań niepożądanych opisanych powyżej, połączona analiza danych dotyczących bezpieczeństwa klinicznego z 7 badań klinicznych wykazała, że stosowanie kapecytabiny w monoterapii jest także związane z encefalopatią występującą z częstością poniżej 0,1%. Analiza danych dotyczących bezpieczeństwa w grupie pacjentów w wieku ≥60 lat leczonych kapecytabiną w monoterapii oraz analiza pacjentów leczonych kapecytabiną w skojarzeniu z docetakselem wykazała zwiększenie częstości występowania związanych z leczeniem działań niepożądanych stopnia 3. i 4. oraz związanych z leczeniem poważnych działań niepożądanych w porównaniu z grupą pacjentów w wieku <60 lat. U pacjentów w wieku ≥60 lat leczonych kapecytabiną w skojarzeniu z docetakselem odnotowano również więcej przypadków przedterminowego przerywania leczenia z powodu działań niepożądanych niż w grupie pacjentów w wieku <60 lat. Metaanaliza 14 badań klinicznych, na podstawie danych o ponad 4700 pacjentach leczonych kapecytabiną wykazała, że we wszystkich analizowanych badaniach, zwiększony wiek (przy 10-letnich interwałach) jest statystycznie istotnie związany ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia HFS i biegunki oraz ze zmniejszonym ryzykiem wystąpienia neutropenii. Metaanaliza 14 badań klinicznych, na podstawie danych o ponad 4700 pacjentach leczonych kapecytabiną wykazała, że we wszystkich analizowanych badaniach, płeć żeńska jest statystycznie istotnie związana ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia HFS i biegunki oraz ze zmniejszonym ryzykiem wystąpienia neutropenii. Analiza danych dotyczących bezpieczeństwa u pacjentów z niewydolnością nerek leczonych kapecytabiną w monoterapii (rak jelita grubego) wykazała wzrost częstości występowania związanych z leczeniem działań niepożądanych stopnia 3. i 4. w porównaniu z pacjentami z prawidłową czynnością nerek [36% u pacjentów bez niewydolności nerek (n=268) w porównaniu z odpowiednio 41% w łagodnej niewydolności nerek (n=257) i 54% w umiarkowanej niewydolności nerek (n=59)]. Wśród pacjentów z umiarkowaną niewydolnością nerek częściej zachodziła konieczność zmniejszenia dawki (44%) w porównaniu do 33% i 32% odpowiednio u pacjentów bez niewydolności nerek lub z łagodną niewydolnością nerek, a ponadto w tej grupie obserwowano zwiększony odsetek przedterminowego przerywania leczenia (21% przypadków przerwania w czasie pierwszych dwóch cykli) w porównaniu do 5% i 8%, odpowiednio u chorych bez niewydolności nerek lub z lekką niewydolnością nerek.Przedawkowanie:
Objawy ostrego przedawkowania obejmują: nudności, wymioty, biegunkę, zapalenie błon śluzowych, podrażnienie i krwawienie z przewodu pokarmowego, oraz zahamowanie czynności szpiku. Leczenie przedawkowania powinno obejmować typowe w takich przypadkach postępowanie polegające na zwalczaniu obserwowanych objawów klinicznych i zapobieganiu rozwojowi powikłań.Działanie:
Kapecytabina jest pozbawionym cytotoksyczności fluoropirymidyny karbaminianem, który działa jako doustny prekursor cytotoksycznej cząsteczki 5-FU. Kapecytabina jest aktywowana w procesie kilku reakcji enzymatycznych. Enzym odpowiedzialny za ostateczną konwersję do 5-FU, fosforylaza tymidynowa (ThyPase), jest obecna jest w tkankach guza, ale także występuje zwykle w prawidłowych tkankach, chociaż w mniejszym stężeniu. W modelach heteroprzeszczepu ludzkich komórek nowotworowych kapecytabina wykazywała synergistyczne działanie w skojarzeniu z docetakselem, co może mieć związek ze zwiększeniem aktywności fosforylazy tymidynowej powodowanej przez docetaksel. Wykazano, że metabolizm 5-FU w szlaku anabolicznym prowadzi do blokady metylacji kwasu deoksyurydylowego w kwas tymidylowy, co powoduje wpływ na syntezę DNA. Inkorporacja 5-FU prowadzi także do zahamowania syntezy RNA i białek. Ze względu na zasadnicze znaczenie DNA i RNA dla podziału i wzrostu komórki, spowodowany przez 5-FU niedobór tymidyny może prowadzić do zaburzeń wzrostu i śmierci komórki. Skutki zaburzeń syntezy DNA i RNA są największe w komórkach szybko dzielących się, które szybko metabolizują 5-FU.Skład:
1 tabl. powl. zawiera 150 mg lub 500 mg kapecytabiny.
