hero-image

Baza leków

Indapamidum 123ratio, 30 szt., Indapamide, tabl. o przedł. uwalnianiu

Rx 100%X zł

Wskazania:

Leczenie nadciśnienia tętniczego pierwotnego, w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi.

Dawkowanie:

1 tabl./dobę, najlepiej rano. W większych dawkach, działanie przeciwnadciśnieniowe indapamidu nie nasila się, natomiast zwiększa się działanie saluretyczne. Pacjenci w podeszłym wieku. U pacjentów w podeszłym wieku, przy ocenie czynności nerek na podstawie stężenia kreatyniny w osoczu należy uwzględnić wiek, płeć oraz masę ciała pacjenta. Zaburzenia czynności nerek. U pacjentów w podeszłym wieku indapamid można stosować jedynie wówczas, gdy czynność nerek jest prawidłowa lub zaburzona w niewielkim stopniu. W przypadku ciężkiej niewydolności nerek (ClCr <30 ml/min) stosowanie produktu leczniczego jest przeciwwskazane. Tiazydy i tiazydopodobne leki moczopędne są w pełni skuteczne, gdy czynność nerek jest prawidłowa lub zaburzona w niewielkim stopniu. Zaburzenia czynności wątroby. W przypadku ciężkiej niewydolności wątroby stosowanie produktu leczniczego jest przeciwwskazane. Dzieci i młodzież. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności indapamidu u dzieci oraz młodzieży. Brak dostępnych danych.

Uwagi:

Tabletki należy połykać w całości, popijając wodą.

Przeciwwskazania:

Nadwrażliwość na indapamid, na pozostałe sulfonamidy lub na którąkolwiek substancję pomocniczą, ciężkie zaburzenia czynności nerek, encefalopatia wątrobowa lub inne ciężkie zaburzenia czynności wątroby, hipokaliemia.

Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożności:

W przypadkach zaburzeń czynności wątroby, leki moczopędne o działaniu podobnym do tiazydów mogą powodować encefalopatię wątrobową. Jeżeli wystąpią objawy encefalopatii należy natychmiast odstawić lek moczopędny. Stężenie sodu w osoczu: przed rozpoczęciem leczenia należy oznaczyć stężenie sodu w surowicy krwi, a następnie odpowiednio często go kontrolować. Leczenie którymkolwiek lekiem moczopędnym, także indapamidem może powodować hiponatremię, czasem z poważnymi konsekwencjami. Zmniejszenie stężenia sodu może być początkowo bezobjawowe i dlatego należy prowadzić jego regularną kontrolę, która powinna być częstsza u pacjentów w podeszłym wieku i u pacjentów z marskością wątroby. Stężenie potasu w osoczu: stosowanie leków moczopędnych z grupy tiazydów lub innych leków moczopędnych o podobnym działaniu powoduje utratę potasu z moczem i zwiększone ryzyko wystąpienia hipokaliemii. Należy zapobiegać wystąpieniu hipokaliemii (<3,4 mmol/l), szczególnie u pacjentów z grup podwyższonego ryzyka takich, jak: pacjenci w podeszłym wieku, pacjenci niedożywieni lub leczeni wieloma lekami, pacjenci z marskością wątroby, obrzękami i/lub wodobrzuszem, pacjenci z chorobą niedokrwienną serca i niewydolnością serca. U pacjentów z hipokaliemią występuje zwiększone ryzyko kardiotoksycznego działania glikozydów naparstnicy oraz zaburzeń rytmu serca. Zwiększone ryzyko wymienionych zaburzeń występuje także u pacjentów z wydłużonym odstępem QT, niezależnie od tego, czy wydłużenie odstępu QT jest wrodzone, czy jatrogenne. Hipokaliemia, jak również bradykardia są czynnikami predysponującymi do wystąpienia ciężkich zaburzeń rytmu serca, w szczególności do bezpośrednio zagrażającemu życiu częstoskurczu typu torsades de pointes. Należy regularnie i odpowiednio często kontrolować stężenie potasu w surowicy krwi; zaleca się wykonanie oznaczenia stężenia potasu w pierwszym tygodniu leczenia indapamidem. Stężenie wapnia w osoczu: leki moczopędne z grupy tiazydów lub inne leki moczopędne o podobnym działaniu mogą zmniejszać wydalanie wapnia przez nerki i powodować nieznaczne i przemijające zwiększenie jego stężenia w osoczu krwi. Znaczna hiperkalcemia może być spowodowana nierozpoznaną wcześniej nadczynnością przytarczyc. Indapamid może powodować hiperkalcemię, toteż przed wykonaniem badań czynności przytarczyc należy odpowiednio wcześnie odstawić ten produkt. Należy odpowiednio często kontrolować glikemię u pacjentów z cukrzycą, szczególnie w przypadkach z hipokaliemią. U pacjentów z hiperurykemią może zwiększyć się skłonność do napadów dny moczanowej. Leki moczopędne z grupy tiazydów lub inne leki moczopędne o podobnym działaniu są w pełni skuteczne tylko w przypadku prawidłowej lub nieznacznie zaburzonej czynności nerek (stężenie kreatyniny w osoczu poniżej 25 mg/l, tj. 220 µmol/l u dorosłych). U pacjentów w podeszłym wieku przy ocenie czynności nerek na podstawie stężenia kreatyniny w surowicy, należy uwzględnić wiek, mc i płeć pacjenta. Zmniejszenie objętości krwi krążącej (hipowolemia), wtórne do utraty wody i sodu, wywołane stosowaniem leku moczopędnego, powoduje zmniejszenie przesączania kłębuszkowego wraz z możliwym zwiększeniem stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy krwi. Te przemijające zaburzenia czynności nerek nie powodują istotnych skutków klinicznych u pacjentów z prawidłową czynnością nerek, ale mogą nasilać wcześniej istniejącą niewydolność tego narządu. Należy zwrócić uwagę sportowców na to, że produkt leczniczy zawiera substancję czynną, która może dawać pozytywny wynik w testach antydopingowych. Produkt zawiera laktozę jednowodną. Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Niektóre objawy związane z spadkiem ciśnienia tętniczego, szczególnie na początku leczenia lub gdy włączony zostanie dodatkowy lek przeciwnadciśnieniowy, mogą upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi urządzeń w ruchu.

Interakcje:

Zwiększenie stężenia litu w surowicy, także z objawami przedawkowania. Jeżeli zastosowanie leku moczopędnego jest konieczne, należy odpowiednio często kontrolować stężenie litu w surowicy krwi i w razie konieczności dostosować dawki litu. Leki wywołujące torsades de pointes: leki przeciwarytmiczne klasy Ia (chinidyna, hydrochinidyna, dizopiramid), leki przeciwarytmiczne klasy III (amiodaron, sotalol, dofetilid, ibutilid), niektóre leki przeciwpsychotyczne: pochodne fenotiazyny (chlorpromazyna, cyjamemazyna, lewomepromazyna, tiorydazyna, trifluoperazyna), pochodne benzamidu (amisulpryd, sulpiryd, sultopryd, tiapryd), pochodne butyrofenonu (droperidol, haloperidol), pozostałe: bepridil, cizapryd, difemanil, erytromycyna i.v., halofantryna, mizolastyna, pentamidyna, sparfloksacyna, moksifloksacyna, winkamina i.v. Zwiększone ryzyko komorowych zaburzeń rytmu serca, w szczególności torsades de pointes (hipokaliemia jest czynnikiem ryzyka). Należy zapobiegać hipokaliemii lub ją wyrównywać, w razie konieczności, przed równoczesnym zastosowaniem tych leków. Zaleca się prowadzenie kontrolnych badań lekarskich, określanie stężeń elektrolitów oraz monitorowanie zapisu EKG. Zaleca się stosowanie produktów leczniczych, które nie mają tendencji do wywoływania torsades de pointes w razie współistniejącej hipokaliemii. NLPZ (stosowane systemowo), łącznie z selektywnymi inhibitorami COX-2 i kwasem salicylowym w dużych dawkach (> 3 g/dobę): możliwe zmniejszenie działania przeciwnadciśnieniowego indapamidu. U pacjentów odwodnionych, u których zmniejszeniu ulega przesączanie kłębuszkowe, występuje zwiększone ryzyko ostrej niewydolności nerek. Należy odpowiednio często kontrolować czynność nerek i stopień nawodnienia pacjenta. Inhibitory konwertazy angiotensyny (ACE): ryzyko nagłej hipotensji i/lub ostrej niewydolności nerek po rozpoczęciu podawania inhibitorów ACE z współistniejącym niedoborem sodu (w szczególności u pacjentów ze zwężeniem tętnicy nerkowej). W nadciśnieniu tętniczym, jeśli uprzednie leczenie diuretykami mogło spowodować niedobór sodu, zaleca się: odstawienie diuretyku na 3 dni przed rozpoczęciem leczenia inhibitorem ACE i (w razie potrzeby) ponowne zastosowanie diuretyku obniżającego stężenie potasu w osoczu, lub podawanie wstępnie niskich dawek inhibitora ACE ze stopniowym zwiększaniem dawkowania. W zastoinowej niewydolności serca zaleca się rozpoczynanie leczenia od bardzo małych dawek inhibitora ACE po ewentualnym zmniejszeniu dawki stosowanego równocześnie diuretyku obniżającego stężenie potasu w osoczu. We wszystkich przypadkach zaleca się monitorowanie czynności nerek (kreatynina w osoczu) w pierwszych tygodniach leczenia inhibitorem ACE. Inne produkty lecznicze wywołujące hipokalemię: amfoterycyna B (i.v.), gliko- i mineralokortykoidy (podawanie systemowe), tetrakozaktyd, drażniące środki przeczyszczające: z powodu zwiększonego ryzyka hipokaliemii należy kontrolować stężenie potasu i w razie konieczności, usuwać stwierdzone zaburzenia, szczególnie u pacjentów jednocześnie leczonych glikozydami naparstnicy. Zaleca się stosowanie niedrażniących środków przeczyszczających. Baklofen: nasila działanie przeciwnadciśnieniowe indapamidu. Należy kontrolować stopień nawodnienia pacjenta i czynność nerek. Preparaty naparstnicy: hipokaliemia w surowicy jest czynnikiem predysponującym do wystąpienia toksycznego działania naparstnicy. Należy monitorować stężenie potasu, odpowiednio często wykonywać badanie EKG i jeżeli konieczne, dostosować dawkowanie naparstnicy. Leki moczopędne oszczędzające potas (amiloryd, spironolakton, triamteren): stosowane w skojarzeniu z indapamidem zmniejszają, ale nie wykluczają ryzyka wystąpienia u niektórych pacjentów hipokaliemii, a także szczególnie u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek lub cukrzycą - hiperkaliemii. Należy monitorować stężenie potasu w surowicy, odpowiednio często wykonywać badanie EKG i jeżeli jest to konieczne, zmienić sposób leczenia. Metformina: w przypadkach zaburzeń czynności nerek związanych z stosowaniem leków moczopędnych, szczególnie pętlowych, zwiększa się ryzyko wywołania przez metforminę kwasicy mleczanowej. Nie należy stosować metforminy, jeżeli stężenie kreatyniny jest większe niż 15 mg/l (135 µmol/l) u mężczyzn i 12 mg/l (110 µmol/l) u kobiet. Środki kontrastowe zawierające jod: w przypadku odwodnienia wywołanego przez leki moczopędne zwiększa się ryzyko ostrej niewydolności nerek, szczególnie po podaniu dużych dawek środków kontrastowych. Przed podaniem środków kontrastowych należy przywrócić równowagę wodno-elektrolitową, przede wszystkim odpowiednio nawadniając pacjenta. Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (pochodne imipraminy), neuroleptyki: nasilenie działania przeciwnadciśnieniowego indapamidu i zwiększenie ryzyka objawowej, także ortostatycznej hipotonii. Sole wapnia: zwiększenie ryzyka hiperkalcemii, spowodowanej zmniejszeniem wydalania wapnia przez nerki. Cyklosporyna, takrolimus: ryzyko zwiększenia stężenia kreatyniny, bez zmiany stężenia cyklosporyny w surowicy, także u pacjentów bez zaburzeń równowagi wodno-elektrolitowej. Kortykosteroidy, tetrakozaktyd o działaniu ogólnym: zmniejszenie działania przeciwnadciśnieniowego indapamidu (retencja wody i sodu pod wpływem kortykosteroidów).

Ciąża i laktacja:

Obowiązuje ogólna zasada, że należy unikać podawania diuretyków u kobiet w ciąży i nigdy nie należy ich stosować w leczeniu fizjologicznych obrzęków ciążowych. Diuretyki mogą powodować niedokrwienie płodowo-łożyskowe grożące zaburzeniami wzrostu płodu. Nie zaleca się stosowania podczas karmienia piersią (indapamid jest wydzielany do mleka matki).

Działania niepożądane:

Większość działań niepożądanych dotyczących parametrów klinicznych i laboratoryjnych zależy od dawki. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo rzadko) trombocytopenia, leukopenia, agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna i niedokrwistość hemolityczna. Zaburzenia układu immunologicznego: reakcje nadwrażliwości dotyczące głównie skóry, u pacjentów z predyspozycjami do reakcji alergicznych i astmatycznych. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo rzadko) hiperkalcemia; (nieznana) hipokaliemia. Podczas badań klinicznych hipokaliemię (stężenie potasu w osoczu <3,4 mmol/l) obserwowano u 10%, <3,2 mmol/l - u 4% pacjentów, po 4-6 tyg. leczenia. Po 12 tyg. leczenia indapamidem średnie zmniejszenie stężenia potasu w osoczu wynosiło 0,23 mmol/l. Nadmierna utrata potasu prowadząca do hipokaliemii, szczególnie ciężkiej w przypadku pacjentów wysokiego ryzyka. Hiponatremia z towarzyszącą hipowolemią, prowadząca do odwodnienia i hipotonii ortostatycznej. Jednoczesna utrata jonów chlorkowych może prowadzić do wtórnej zasadowicy metabolicznej, ale przypadki jej wystąpienia są rzadkie i mają niewielkie nasilenie. Zwiększenie stężenia kwasu moczowego i glukozy w osoczu krwi podczas leczenia; zastosowanie diuretyków należy dokładnie rozważyć u pacjentów z dną moczanową lub cukrzycą. Zaburzenia układu nerwowego: (rzadko) zawroty głowy, bóle głowy, parestezje. Zaburzenia serca: (bardzo rzadko) arytmia. Zaburzenia naczyniowe: (bardzo rzadko) niedociśnienie. Zaburzenia żołądka i jelit: (rzadko) nudności, zaparcia, suchość jamy ustnej; (bardzo rzadko) zapalenie trzustki. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo rzadko) zaburzenia czynności wątroby; (częstość nieznana) ryzyko rozwoju encefalopatii wątrobowej w razie współistnienia niewydolności wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka plamisto-grudkowa; (niezbyt często) plamica. Możliwość zaostrzenia przebiegu wcześniej występującego tocznia rumieniowatego układowego o ostrym przebiegu. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (rzadko) zmęczenie.

Przedawkowanie:

Indapamid jest nietoksyczny w dawkach do 40 mg tj. 27 razy większych od terapeutycznej. Objawy ostrego zatrucia to przede wszystkim zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej (hiponatremia, hipokaliemia). Wśród objawów klinicznych mogą pojawić się nudności, wymioty, hipotensja, skurcze mięśniowe, zawroty głowy, zaburzenia świadomości, wielomocz lub skąpomocz z możliwością przejścia w bezmocz (wtórny do hipowolemii). Wstępne postępowanie polega na szybkim usunięciu przyjętego produktu leczniczego płukaniem żołądka i/lub podaniem węgla aktywowanego, a następnie na szybkim przywróceniu równowagi wodno-elektrolitowej w wyspecjalizowanym ośrodku.

Działanie:

Indapamid jest lekiem moczopędnym, wykazującym również właściwości obniżające ciśnienie krwi. Jest nietiazydową pochodną sulfonamidową o właściwościach farmakologicznych zbliżonych do moczopędnych leków tiazydowych, które działają poprzez hamowanie reabsorpcji sodu w proksymalnym odcinku dystalnych kanalików nerkowych. Zwiększa to wydalanie nerkowe sodu i chlorków, a w mniejszym stopniu potasu i magnezu, przez co zwiększa się objętość wydalanego moczu. Badania kliniczne II i III fazy wykazały, że działanie przeciwnadciśnieniowe indapamidu trwa 24 h. Działanie to występuje w dawkach, po których działanie moczopędne leku było mało nasilone.

Skład:

1 tabl. o przedłużonym uwalnianiu zawiera substancję czynną 1,5 mg indapamidu.