Intron® A, 1 zest., Interferon alfa-2b, inj. [roztw.]
Rx-z
100%X zł
Wskazania:
Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu B: leczenie dorosłych pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B z potwierdzoną replikacją wirusa zapalenia wątroby typu B [wykrycie DNA wirusa HBV (HBV-DNA) i antygenu wirusowego zapalenia wątroby typu B (HBeAg)], ze zwiększoną aktywnością aminotransferazy alaninowej (AlAT) oraz z histologicznie potwierdzonym czynnym zapaleniem wątroby i/lub zwłóknieniem. Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C: przed rozpoczęciem leczenia preparatem, należy uwzględnić wyniki badań klinicznych, w których porównywano leczenie preparatem z pegylowanym interferonem. Dorośli: preparat jest wskazany w leczeniu dorosłych pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu C, ze zwiększoną aktywnością aminotransferaz bez dekompensacji czynności wątroby, u których stwierdza się RNA wirusa HCV (HCV-RNA). Najlepszym sposobem stosowania produktu leczniczego w tym wskazaniu jest skojarzone podawanie z rybawiryną. Dzieci w wieku 3 lat i starsze oraz młodzież: preparat jest wskazany, w schemacie leczenia skojarzonego z rybawiryną, w leczeniu dzieci w wieku 3 lat lub powyżej i młodzieży, chorych na przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C wcześniej nieleczonych, bez cech dekompensacji czynności wątroby i ze stwierdzonym HCV-RNA. Podejmując decyzję o nieodraczaniu leczenia do chwili osiągnięcia wieku dorosłego, należy wziąć pod uwagę, że leczenie skojarzone powodowało zahamowanie wzrostu. Nie ma pewności, czy zahamowanie wzrostu jest przemijające. Decyzję o rozpoczęciu leczenia należy podejmować w każdym przypadku indywidualnie. Białaczka włochatokomórkowa: leczenie pacjentów z białaczką włochatokomórkową. Przewlekła białaczka szpikowa: monoterapia: leczenie dorosłych pacjentów z przewlekłą białaczką szpikową z chromosomem Philadelphia lub translokacją bcr/abl. Doświadczenie kliniczne wskazuje, że duża lub mała odpowiedź hematologiczna i cytogenetyczna uzyskiwana jest u większości leczonych pacjentów. Duża odpowiedź cytogenetyczna definiowana jest jako < 34% Ph+ komórek białaczkowych w szpiku kostnym, natomiast mała odpowiedź definiowana jest jako ≥ 34%, ale < 90% Ph+ komórek białaczkowych w szpiku. Leczenie skojarzone: skojarzone stosowanie interferonu α -2b i cytarabiny (Ara-C), podawanej w okresie pierwszych 12 m-cy leczenia, istotnie zwiększało wskaźnik dużych odpowiedzi cytogenetycznych oraz znacząco zwiększało ogólną przeżywalność po 3 latach w porównaniu do stosowania interferonu α -2b w monoterapii. Szpiczak mnogi: jako leczenie podtrzymujące u pacjentów, którzy uzyskali obiektywną remisję (ponad 50% zmniejszenie stężenia białka szpiczaka) w wyniku chemioterapii indukcyjnej. Obecne doświadczenie kliniczne wskazuje, że leczenie podtrzymujące interferonem α -2b wydłuża czas trwania fazy plateau; jednakże wpływ na ogólne przeżycie nie został ostatecznie wykazany. Chłoniak grudkowy: leczenie chłoniaka grudkowego o dużej masie nowotworu jako uzupełnienie właściwej, skojarzonej, chemioterapii indukcyjnej, takiej jak w schematach podobnych do CHOP. Duża masa nowotworu jest określana przez stwierdzenie co najmniej jednego z następujących objawów: jedno ognisko nowotworu o dużej masie (> 7 cm), zajęcie 3 lub więcej grup węzłów chłonnych (każdy > 3 cm), objawy ogólne (zmniejszenie mc. > 10%, gorączka > 38°C przez okres dłuższy niż 8 dni lub poty nocne), powiększenie śledziony poniżej pępka, niedrożność dużych narządów lub zespół ucisku, zajęcie oczodołu lub przestrzeni nadtwardówkowej, wysięk surowiczy lub białaczka. Rakowiak: leczenie rakowiaków z przerzutami do węzłów chłonnych lub do wątroby oraz z „zespołem rakowiaka”. Czerniak złośliwy: jako leczenie pomocnicze u pacjentów, którym usunięto nowotwór operacyjnie, ale którzy mają duże ryzyko uogólnionego nawrotu, np. pacjenci z pierwotnym lub nawrotowym (stwierdzonym klinicznie lub histologicznie) zajęciem węzłów chłonnych.Dawkowanie:
Leczenie musi być rozpoczęte przez lekarza doświadczonego w leczeniu danej choroby. Nie wszystkie postaci farmaceutyczne i moce są właściwe dla pewnych wskazań. Należy wybrać właściwą postać farmaceutyczną i moc. Jeżeli w czasie stosowania produktu leczniczego w którymkolwiek ze wskazań wystąpią działania niepożądane, należy zmodyfikować dawkę leku lub przerwać leczenie do czasu ustąpienia działań niepożądanych. Jeżeli wystąpi stała lub nawracająca nietolerancja leku pomimo dostosowania dawki lub dojdzie do postępu choroby, leczenie produktem należy przerwać. Lekarz decyduje, czy pacjent może samodzielnie stosować lek podskórnie w ramach schematów leczenia podtrzymującego. Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu B. Zalecana dawka mieści się w zakresie 5-10 milionów j.m. podawanych podskórnie 3 razy w tyg. (co drugi dzień) przez okres 4-6 m-cy. Podawaną dawkę należy zmniejszyć o 50% w przypadku wystąpienia zaburzeń hematologicznych (liczba białych krwinek <1500/mm3, granulocytów <1000/mm3, płytek krwi <100 000/mm3). Leczenie należy przerwać w przypadku ciężkiej leukopenii (<1200/mm3), ciężkiej neutropenii (<750/mm3) lub ciężkiej małopłytkowości (<70000/mm3). Dotyczy wszystkich pacjentów: jeśli u pacjenta po 3-4 m-cach leczenia (maks. tolerowaną dawką leku) nie ma poprawy dotyczącej HBV-DNA w surowicy, leczenie produktem leczniczym należy przerwać. Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C. Dorośli. Preparat podawany jest dorosłym pacjentom podskórnie w dawce 3 milionów j.m. 3 razy w tyg. (co drugi dzień), zarówno w monoterapii, jak i w skojarzeniu z rybawiryną. Dzieci w wieku 3 lat lub starsze i młodzież. Preparat podawany jest podskórnie w dawce 3 milionów j.m./m2 pc. 3 razy w tyg. (co drugi dzień) w skojarzeniu z rybawiryną w postaci kaps. lub roztworu doustnego w dwóch dawkach podzielonych podawanych z posiłkiem (rano i wieczorem). (Aby uzyskać informacje o dawkowaniu rybawiryny w kaps. oraz zalecenia dotyczące modyfikacji dawkowania w przypadku leczenia skojarzonego, patrz ChPL rybawiryny. Dzieci i młodzież, o mc. <47 kg lub niemogący połknąć kaps., patrz ChPL rybawiryny w postaci roztworu doustnego.). Pacjenci z nawrotem choroby (dorośli). Preparat jest podawany w leczeniu skojarzonym z rybawiryną. Na podstawie wyników badań klinicznych, z których dostępne dane dotyczą leczenia przez 6 m-cy, zaleca się, aby pacjenci byli leczeni produktem leczniczym w skojarzeniu z rybawiryną przez 6 m-cy. Pacjenci dotychczas nieleczeni (dorośli). Skuteczność produktu leczniczego jest zwiększona, gdy stosuje się go w skojarzeniu z rybawiryną. Preparat należy podawać w monoterapii głównie w przypadku nietolerancji lub przeciwwskazań do stosowania rybawiryny. Preparat w leczeniu skojarzonym z rybawiryną. Na podstawie wyników badań klinicznych, z których dostępne dane dotyczą leczenia przez 12 m-cy, zaleca się, aby pacjenci byli leczeni produktem leczniczym w skojarzeniu z rybawiryną przez co najmniej 6 m-cy. Leczenie należy kontynuować przez kolejne 6 m-cy (tj. łącznie 12 m-cy) u pacjentów, u których nie stwierdza się HCV-RNA w 6. m-cu leczenia i u których przed leczeniem występowało duże miano wirusa o genotypie 1 (co określono w próbce pobranej przed leczeniem). Aby wydłużyć leczenie do 12 m-cy, należy brać pod uwagę inne negatywne czynniki prognostyczne (wiek >40 lat, płeć męska, włóknienie wątroby z powstawaniem mostków). W czasie badań klinicznych u pacjentów, u których nie stwierdzono odpowiedzi wirusologicznej po 6 m-cach leczenia (HCV-RNA poniżej dolnej granicy wykrywalności), nie wystąpiła trwała odpowiedź wirusologiczna (HCV-RNA poniżej dolnej granicy wykrywalności w 6 m-cy po zakończeniu badania). Preparat w monoterapii. Optymalny okres leczenia produktem leczniczym w monoterapii nie jest jeszcze w pełni określony. Zaleca się stosowanie przez okres 12-18 m-cy. Zaleca się, aby stosować preparat w monoterapii przez co najmniej 3-4 m-ce, a następnie oznaczyć HCV-RNA. Leczenie należy kontynuować u pacjentów z ujemnym wynikiem oznaczenia HCV-RNA. Pacjenci dotychczas nieleczeni (dzieci i młodzież). Skuteczność i bezpieczeństwo produktu leczniczego w skojarzeniu z rybawiryną badano u dzieci i młodzieży, wcześniej nieleczonych z powodu przewlekłego zapalenia wątroby typu C. Czas trwania leczenia u dzieci i młodzieży. Genotyp 1: zalecany czas leczenia wynosi jeden rok. U pacjentów, u których nie stwierdzono odpowiedzi wirusologicznej po upływie 12 tyg. leczenia jest bardzo małe prawdopodobieństwo uzyskania stałej odpowiedzi wirusologicznej (negatywna wartość prognostyczna 96%). Zaleca się, aby u dzieci i młodzieży otrzymujących leczenie skojarzone produktem i rybawiryną przerwać terapię, jeżeli w 12. tyg. wartość HCV-RNA spadnie <2 log10 w porównaniu z wartością przed leczeniem, bądź w przypadku wykrycia HCV-RNA w 24. tyg. leczenia. Genotyp 2/3: zalecany czas leczenia wynosi 24 tyg. Białaczka włochatokomórkowa. Zalecaną dawką są 2 miliony j.m./m2 pc., podawane podskórnie 3 razy w tyg. (co drugi dzień) zarówno u pacjentów po splenektomii, jak i u tych, u których nie wykonywano splenektomii. U większości pacjentów z białaczką włochatokomórkową normalizacja jednej lub więcej zmiennych hematologicznych występuje w ciągu 1-2 m-cy leczenia produktem leczniczym. Poprawa w zakresie wszystkich 3 parametrów hematologicznych (liczba granulocytów, liczba płytek krwi i stężenie hemoglobiny) może wymagać 6 lub więcej m-cy. Schemat ten należy utrzymywać, chyba że choroba wykazuje szybki postęp lub pojawią się objawy ciężkiej nietolerancji. Przewlekła białaczka szpikowa. Zalecaną dawką produktu IntronA jest 4 do 5 milionów j.m./m2 pc., podawane podskórnie codziennie. U niektórych pacjentów nastąpiła poprawa po stosowaniu produktu leczniczego w dawce 5 milionów j.m./m2 pc., podawanej podskórnie codziennie, w leczeniu skojarzonym z cytarybiną (Ara-C) w dawce 20 mg/m2 pc., podawanej podskórnie codziennie, przez 10 dni w miesiącu (do maks. dawki dobowej 40 mg). Po uzyskaniu kontroli nad liczbą krwinek białych należy podawać maks. tolerowaną dawkę produktu leczniczego(4 do 5 milionów j.m./m2 pc. codziennie), aby utrzymać remisję hematologiczną. Stosowanie produktu leczniczego należy przerwać po 8 do 12 tyg., jeżeli nie uzyska się co najmniej częściowej remisji hematologicznej lub klinicznie istotnego zmniejszenia liczby komórek białaczkowych. Szpiczak mnogi. Leczenie podtrzymujące. U pacjentów w fazie plateau (ponad 50% zmniejszenie stężenia białka monoklonalnego) po wstępnej chemioterapii indukcyjnej, interferon alfa-2b można podawać w monoterapii, podskórnie, w dawce 3 milionów j.m./m2 pc. 3 razy w tyg. (co drugi dzień). Chłoniak grudkowy. Dodatkowo z chemioterapią można podawać interferon α-2b podskórnie w dawce 5 milionów j.m. 3 razy w tyg. (co drugi dzień) przez okres 18 m-cy. Zaleca się stosowanie schematów podobnych do CHOP, ale kliniczne doświadczenie dotyczy tylko schematu CHVP (cyklofosfamid,
doksorubicyna, tenipozyd i prednizolon). Rakowiak. Zwykle stosowaną dawką jest 5 milionów j.m. (3 do 9 milionów j.m.), podawane podskórnie 3 razy w tyg. (co drugi dzień). Pacjenci z zaawansowaną chorobą mogą wymagać dawki dobowej 5 milionów j.m. Podawanie leku należy przerwać na czas operacji i okres pooperacyjny. Leczenie można kontynuować tak długo, jak długo pacjent reaguje na leczenie interferonem α-2b. Czerniak złośliwy. Jako leczenie indukcyjne, interferon α-2b podawany jest dożylnie w dawce 20 milionów j.m./m2 pc. codziennie przez 5 dni w tyg. przez okres 4 tyg.; obliczona dawka interferonu α-2b jest dodawana do 0,9% (9 mg/ml) roztworu chlorku sodu do wstrzykiwań i podawana w 20-minutowym wlewie. W leczeniu podtrzymującym zaleca się dawkę 10 milionów j.m./m2 pc. podawaną podskórnie przez 3 dni w tyg. (co drugi dzień), przez 48 tyg. Jeżeli w czasie leczenia interferonem α-2b wystąpią ciężkie działania niepożądane, zwłaszcza jeśli liczba granulocytów zmniejszy się <500/mm3 lub stosunek aktywności aminotransferazy alaninowej do aktywności aminotransferazy asparaginowej (AlAT/AspAT) zwiększy się >5 razy powyżej górnej granicy normy, należy odstawić lek do czasu aż ustąpią działania niepożądane. Podawanie interferonu α-2b można ponownie rozpocząć, stosując 50% poprzedniej dawki. Jeśli po zmianie dawki utrzymuje się nietolerancja lub jeśli liczba granulocytów zmniejszy się <250/mm3, lub stosunek AlAT/AspAT wzrośnie >10 razy powyżej górnej granicy normy, leczenie interferonem α-2b należy przerwać. Pomimo iż optymalna (minimalna) dawka konieczna do uzyskania pełnej poprawy klinicznej jest nieznana, należy podawać pacjentom zalecane dawki, a w przypadku wystąpienia toksyczności zmniejszać je jak opisano wyżej. Preparat może być podawany zarówno za pomocą strzykawek szklanych, jak i jednorazowych plastikowych.Przeciwwskazania:
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Wcześniej ujawniona ciężka choroba serca w wywiadzie, np. nieleczona zastoinowa niewydolność serca, przebyty niedawno zawał mięśnia serca, ciężkie zaburzenia rytmu serca. Ciężkie zaburzenia czynności nerek lub wątroby, w tym wywołane przerzutami. Padaczka i/lub zaburzenia czynności OUN. Przewlekłe zapalenie wątroby ze zdekompensowaną marskością wątroby. Przewlekłe zapalenie wątroby u pacjentów leczonych obecnie lub niedawno lekami immunosupresyjnymi, z wyjątkiem krótkotrwałego leczenia kortykosteroidami. Autoimmunologiczne zapalenie wątroby; choroba autoimmunologiczna w wywiadzie; pacjenci po przeszczepach narządów, poddawani terapii immunosupresyjnej. Wcześniej ujawniona choroba tarczycy, chyba że może być opanowana konwencjonalnym leczeniem. Skojarzone stosowanie produktu leczniczego z telbiwudyną. Dzieci i młodzież: występujące obecnie lub w wywiadzie ciężkie zaburzenia psychiczne, szczególnie ciężka depresja, myśli samobójcze lub próby samobójcze. Leczenie skojarzone z rybawiryną: patrz również ChPL rybawiryny, jeśli preparat stosuje się w leczeniu skojarzonym z rybawiryną u pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu C.Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożności:
Zaburzenia psychiczne oraz objawy ze strony OUN: u niektórych pacjentów w czasie leczenia produktem leczniczym, a nawet po jego zakończeniu, przede wszystkim w ciągu 6 m-cy od zakończenia leczenia, obserwowano ciężkie objawy ze strony OUN, w szczególności depresję, myśli samobójcze i próby samobójcze. Podczas leczenia produktem leczniczym w skojarzeniu z rybawiryną i 6 m-cy po jego zakończeniu myśli oraz próby samobójcze występowały częściej wśród dzieci i młodzieży niż wśród dorosłych (2,4% wobec 1%). Tak jak u dorosłych, u dzieci i młodzieży stwierdzano inne psychiczne zdarzenia niepożądane (np. depresja, labilność emocjonalna i senność). Podczas leczenia interferonami alfa obserwowano inne objawy ze strony OUN, w tym agresywne zachowanie (czasami skierowane wobec innych, takie jak wyobrażenia zachowań zagrażających życiu ludzi), zaburzenia afektywne dwubiegunowe, mania, splątanie i zaburzenia stanu psychicznego. Zaleca się uważnie obserwować, czy u pacjenta nie występują jakiekolwiek objawy podmiotowe lub przedmiotowe zaburzeń psychicznych. Jeżeli wystąpią takie objawy niepożądane, lekarz prowadzący musi wziąć pod uwagę zagrożenie, jakie mogą one stanowić i rozważyć konieczność odpowiedniego postępowania leczniczego. Jeżeli objawy zaburzeń psychicznych utrzymują się lub nasilają lub stwierdzi się myśli samobójcze, zaleca się przerwanie leczenia produktem leczniczym. Pacjenta należy poddać leczeniu psychiatrycznemu, jeśli jest to konieczne. Pacjenci z ciężkimi stanami psychicznymi występującymi aktualnie lub w wywiadzie: jeśli stwierdzono konieczność leczenia interferonem α-2b u dorosłych pacjentów z ciężkimi stanami psychicznymi, występującymi aktualnie lub w wywiadzie, leczenie należy rozpocząć tylko po upewnieniu się, że wykonano właściwą indywidualną diagnostykę i wdrożono odpowiednie postępowanie medyczne tego stanu psychicznego. Stosowanie interferonu α-2b u dzieci i młodzieży z występującymi aktualnie lub w wywiadzie ciężkimi stanami psychicznymi jest przeciwwskazane. Pacjenci używający lub nadużywający substancji psychoaktywnych: u pacjentów zakażonych HCV, u których występują zaburzenia związane z nadużywaniem substancji psychoaktywnych (alkoholu, pochodnych konopi indyjskich itp.), jest podwyższone ryzyko rozwoju nowych lub zaostrzenie już istniejących zaburzeń psychicznych podczas leczenia interferonem alfa. Jeśli u tych pacjentów zastosowanie interferonu alfa uzna się za konieczne, przed rozpoczęciem terapii należy określić, czy u pacjenta nie występują choroby psychiczne i uważnie ocenić możliwość używania innych substancji psychoaktywnych oraz wdrożyć odpowiednie postępowanie. W razie konieczności należy rozważyć wielodyscyplinarne podejście do problemu, uwzględniając w procesie oceny, leczenia i dalszej obserwacji pacjenta udział specjalisty z dziedziny zdrowia psychicznego lub specjalisty od uzależnień. W trakcie leczenia, a nawet po jego zakończeniu, pacjenta należy ściśle kontrolować. Jeśli wystąpią lub powrócą zaburzenia psychiczne lub związane z używaniem substancji psychoaktywnych, zaleca się wczesną interwencję. Populacja dzieci i młodzieży: wzrost i rozwój (przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C): w trakcie leczenia skojarzonego interferonem (standardowym i pegylowanym) z rybawiryną, trwającego do 48 tyg. u pacjentów w wieku 3-17 lat, często stwierdzano zmniejszenie mc. i zahamowanie wzrostu. Dostępne dane z dłuższego okresu, dotyczące dzieci otrzymujących leczenie skojarzone standardowym interferonem z rybawiryną, także wskazują na znaczne spowolnienie wzrostu (zmniejszenie wzrostu > 15 percentyli, w porównaniu do wartości początkowych) u 21% dzieci, pomimo niestosowania leczenia od ponad 5 lat. Indywidualna ocena stosunku korzyści do ryzyka u dzieci: należy dokładnie rozważyć spodziewane korzyści z leczenia w świetle wyników dotyczących bezpieczeństwa, zaobserwowanych w badaniach klinicznych u dzieci i młodzieży. Ważne jest, aby wziąć pod uwagę, że leczenie skojarzone indukowało zahamowanie wzrostu, nie jest pewne, czy przemijające. Zagrożenie to należy rozważyć w świetle cech choroby występującej u dziecka, takich jak objawy progresji choroby (szczególnie włóknienie), choroby współistniejące, które mogą mie niekorzystny wpływ na postęp choroby (takie jak równoczesne zakażenie wirusem HIV), a także czynniki prognostyczne odpowiedzi (genotyp HCV i miano wirusa). Jeśli jest to tylko możliwe, dziecko należy leczyć po zakończeniu okresu pokwitania, aby zmniejszyć ryzyko zahamowania wzrostu. Brak danych na temat długotrwałego wpływu na dojrzewanie płciowe. W czasie leczenia produktem leczniczym rzadko obserwowano ostre reakcje nadwrażliwości (np. pokrzywkę, obrzęk naczynioruchowy, skurcz oskrzeli, anafilaksję). Jeżeli reakcje takie wystąpią, podawanie leku należy przerwać i zastosować odpowiednie leczenie. Przemijająca wysypka ni wymaga przerwania leczenia. Jeśli wystąpią umiarkowane lub ciężkie działania niepożądane, może być konieczna modyfikacja schematu dawkowania, a w niektórych przypadkach przerwanie leczenia produktem leczniczym. Należy przerwać leczenie produktem leczniczym u pacjentów z przewlekłym zapaleniem wątroby, u których stwierdzi się wydłużenie czasów będących wskaźnikami krzepnięcia, co może wskazywać na dekompensację czynności wątroby. Każdego pacjenta, u którego wystąpią nieprawidłowości w czynności wątroby w czasie leczenia produktem leczniczym, należy ściśle monitorować, a leczenie należy przerwać w przypadku nasilenia się objawów. W czasie leczenia produktem leczniczym lub do2 dni po zakończeniu leczenia może wystąpić obniżenie ciśnienia krwi, które może wymagać leczenia wspomagającego. U pacjentów leczonych produktem leczniczym należy utrzymać odpowiednie nawodnienie, ponieważ u niektórych chorych obserwowano spadki ciśnienia krwi związane ze zmniejszeniem objętości płynów. Uzupełnienie płynów może być niezbędne. Gorączka może być związana z zespołem grypopodobnym, często obserwowanym w czasie leczenia interferonem. Należy wykluczyć inne przyczyny utrzymywania się gorączki. Preparat należy ostrożnie stosować u pacjentów w ciężkim stanie ogólnym, np. z chorobą płuc w wywiadzie (np. przewlekłą obturacyjną chorobą płuc) lub cukrzycą, w której występuje skłonność do kwasicy ketonowej. Ostrożność należy również zachować u pacjentów z zaburzeniami krzepnięcia (np. z zakrzepowym zapaleniem żył, zatorowością płucną) oraz z ciężkim zahamowaniem czynności szpiku kostnego. Nacieki w płucach, śródmiąższowe zapalenie płuc oraz zapalenie płuc, czasami prowadzące do zgonu pacjenta, obserwowano rzadko u pacjentów leczonych interferonem alfa, w tym u leczonych produktem leczniczym. Etiologia nie została określona. Objawy te były zgłaszane częściej, gdy jednocześnie z interferonem alfa stosowano shosaikoto, chiński lek ziołowy. Każdemu pacjentowi, u którego stwierdza się gorączkę, kaszel, duszność czy inne zaburzenia czynności układu oddechowego należy wykonać badanie radiologiczne klatki piersiowej. Jeżeli na zdjęciu klatki piersiowej uwidocznią się nacieki płucne lub wystąpią objawy zaburzenia czynności układu oddechowego, pacjenta należy ściśle monitorować i, jeśli konieczne, przerwać leczenie interferonem alfa. Chociaż powikłanie to częściej obserwowano u leczonych interferonem alf pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu C, notowano je również u pacjentów z chorobami nowotworowymi leczonych interferonem alfa. Szybkie zaprzestanie podawania interferonu alfa i leczenie kortykosteroidami wydaje się powodować ustąpienie działań niepożądanych ze strony układu oddechowego. Działania niepożądane ze strony narządu wzroku, w tym krwotoki do siatkówki, kłębki waty i zamknięcie tętnicy lub żyły środkowej siatkówki rzadko obserwowano po leczeniu interferonami alfa. Każdemu pacjentowi należy wykonać wstępne badanie okulistyczne. Każdy pacjent, skarżący się na zmiany ostrości wzroku lub pola widzenia lub zgłaszający inne objawy okulistyczne w czasie leczenia produktem leczniczym, musi być szybko poddany pełnemu badaniu okulistycznemu. Okresowe badania wzroku w czasie leczenia produktem leczniczym zaleca się szczególnie u pacjentów z chorobami związanymi z retinopatią, takimi jak cukrzyca czy nadciśnienie tętnicze. Przerwanie leczenia produktem leczniczym należy rozważyć u pacjentów, u których rozwinie się nowa lub nastąpi pogorszenie istniejącej choroby oczu. Dosyć istotne otępienie i śpiączkę, w tym przypadki encefalopatii, obserwowano u niektórych pacjentów, zazwyczaj w podeszłym wieku, otrzymujących duże dawki. Chociaż te objawy są zwykle przemijające, u niektórych pacjentów pełne ich ustąpienie nastąpiło w okresie do 3 tyg. Bardzo rzadko, po podaniu dużych dawek produktu leczniczego, występowały napady padaczkowe. Należy ściśle monitorować dorosłych pacjentów z zastoinową niewydolnością serca w wywiadzie, po przebytym zawale mięśnia serca i/lub z występującymi wcześniej lub obecnie zaburzeniami rytmu serca, wymagających leczenia produktem leczniczym. Zaleca się, aby u pacjentów z chorobą serca i/lub z zaawansowanym stadium nowotworu wykonywać badanie EKG przed rozpoczęciem oraz w czasie leczenia. Zaburzenia rytmu serca (głównie nadkomorowe) zwykle reagują na konwencjonalne metody leczenia, ale mogą wymagać przerwania leczenia produktem leczniczym. Brak danych o dzieciach i młodzieży z chorobą serca w wywiadzie. Obserwowano wystąpienie lub zwiększenie hipertrójglicerydemii, czasami ciężkie. Z tego względu zaleca się monitorowanie stężenia lipidów we krwi. Z powodu doniesień, że interferon alfa nasila łuszczycę i sarkoidozę, stosowanie produktu leczniczego u pacjentów z łuszczycą lub sarkoidozą zaleca się tylko wtedy, gdy potencjalne korzyści przeważają nad ryzykiem. Wstępne dane wskazują, że leczenie interferonem alfa może być związane ze wzrostem częstości odrzucania przeszczepu nerki. Notowano także odrzucanie przeszczepu wątroby. Donoszono o powstawaniu autoprzeciwciał i rozwoju chorób autoimmunologicznych w czasie leczenia interferonami alfa. Zwiększone ryzyko może występować u pacjentów predysponowanych do rozwoju chorób autoimmunologicznych. Pacjentów z objawami odpowiadającymi chorobom autoimmunologicznym należy poddać dokładnej ocenie i ponownie określić stosunek ryzyka do potencjalnych korzyści wynikających z dalszego leczenia interferonem alfa. U pacjentów z wirusowym zapaleniem wątroby typu C leczonych interferonem donoszono o wystąpieniu przypadków zespołu Vogt-Koyanagi-Harada (VKH). Zespół ten jest ziarniniakową chorobą o podłożu zapalnym, z objawami dotyczącymi oczu, słuchu, opon mózgowych i skóry. Jeśli istnieje podejrzenie wystąpienia zespołu VKH, należy odstawić leczenie przeciwwirusowe i rozważyć dalszą terapię kortykosteroidami. Podawanie produktu leczniczego w skojarzeniu z chemioterapeutykami (np. z Ara-C, cyklofosfamidem, doksorubicyną, tenipozydem) może prowadzić do zwiększenia ryzyka toksyczności (nasilenie i czas trwania), która może zagrażać życiu lub spowodować śmierć. Do najczęściej zgłaszanych, potencjalnie zagrażających życiu lub powodujących zgon działań niepożądanych należą: zapalenie błon śluzowych, biegunka, neutropenia, uszkodzenie nerek i zaburzenia elektrolitowe. Ze względu na ryzyko zwiększenia toksyczności, konieczne jest dokładne dostosowanie dawek, zarówno produktu leczniczego, jak i jednocześnie podawanych chemioterapeutyków. Podczas jednoczesnego stosowania produktu leczniczego i hydroksymocznika, częstość i nasilenie objawów związanych z podskórnym guzkowatym zapaleniem naczyń może wzrastać. Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C: leczenie skojarzone z rybawiryną: patrz również ChPL rybawiryny, jeśli preparat jest stosowany w skojarzeniu z rybawiryną u pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu C. Wszyscy pacjenci podczas diagnozowania przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C mieli wykonaną biopsję wątroby przed zakwalifikowaniem do leczenia, ale w pewnych przypadkach (np. pacjenci z genotypem 2 i 3) rozpoczęcie leczenia może być możliwe bez potwierdzenia histologicznego. W aktualnych wytycznych dotyczących leczenia należy uściślić, czy przed rozpoczęciem leczenia konieczne jest wykonanie biopsji wątroby. Monoterapia: niezbyt często u dorosłych pacjentów leczonych produktem leczniczym z powodu przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C rozwijają się zaburzenia czynności tarczycy, albo nadczynność, albo niedoczynność. W badaniach klinicznych, z zastosowaniem leczenia produktem leczniczym, zaburzenia czynności tarczycy występowały u 2,8% pacjentów. Zaburzenia opanowywano konwencjonalnymi metodami leczenia zaburzeń tarczycy. Mechanizm zaburzania czynności tarczycy przez preparaty jest nieznany. Przed rozpoczęciem podawania produktu leczniczego w leczeniu przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C należy oznaczyć stężenie TSH w surowicy. Jakiekolwiek zaburzenia czynności tarczycy wykryte w tym okresie należy leczyć konwencjonalnymi metodami. Leczenie produktem leczniczym można rozpocząć, jeśli stężenie TSH udaje się utrzymać w zakresie normy za pomocą leków. Stężenie TSH należy oznaczyć, jeśli w czasie leczenia produktem leczniczym u pacjenta wystąpią objawy świadczące o zaburzeniach czynności tarczycy. W przypadku wystąpienia zaburzeń czynności tarczycy leczenie produktem leczniczym można kontynuować, jeśli stężenia TSH udaje się utrzymać w zakresie normy za pomocą leków. Przerwanie podawania produktu leczniczego nie powodowało ustąpienia zaburzeń czynności tarczycy powstałych w czasie leczenia. Dodatkowe monitorowanie czynności tarczycy właściwe u dzieci i młodzieży: u około 12% dzieci, którym podawano interferon α-2b i rybawirynę w leczeniu skojarzonym, stwierdzono zwiększenie stężenia hormonu stymulującego tarczycę - tyreotropiny (TSH, ang. thyroid stimulating hormone). U kolejnych 4% stwierdzono przemijające zmniejszenie wartości stężenia poniżej dolnej granicy normy. Stężenie TSH należy oznaczać przed rozpoczęciem leczenia produktem leczniczym i każdą wykrytą w tym czasie nieprawidłowość czynności tarczycy należy poddać standardowemu leczeniu. Podawanie produktu leczniczego można rozpocząć, jeśli możliwe jest utrzymanie stężenia TSH w granicach normy za pomocą stosowanego leczenia. Obserwowano zaburzenia czynności tarczycy w czasie leczenia interferonem α 2-b i rybawiryną. Jeśli stwierdzi się zaburzenie czynności tarczycy, należy oceniać stan tarczycy pacjenta i wdrożyć odpowiednie leczenie. Dzieci i młodzież należy badać co 3 m-ce w celu wykrycia zaburzeń czynności tarczycy (np. TSH). U pacjentów zakażonych jednocześnie wirusem HIV i poddawanych intensywnej terapii przeciwretrowirusowej (HAART, ang. Highly Active Anti-Retroviral Therapy) występuje zwiększone ryzyko rozwoju kwasicy mleczanowej. Należy zachować szczególną ostrożność dołączając preparat i rybawirynę do terapii HAART (patrz ChPL rybawiryny). U pacjentów leczonych produktem leczniczym i rybawiryną w skojarzeniu z zydowudyną może istnieć zwiększone ryzyko wystąpienia niedokrwistości. U pacjentów zakażonych jednocześnie HCV i HIV, z zaawansowaną marskością wątroby, poddawanych terapii HAART może występować zwiększone ryzyko dekompensacji czynności wątroby i zgonu. Dołączenie samego interferonu alfa lub w skojarzeniu z rybawiryną może zwiększać to ryzyko w tej podgrupie pacjentów. U pacjentów otrzymujących preparat w skojarzeniu z rybawiryną obserwowano zaburzenia zębów i przyzębia. Mogą one prowadzić do utraty zębów. Ponadto, suchość w jamie ustnej może powodować uszkodzenie zębów i błony śluzowej jamy ustnej w czasie długotrwałego leczenia produktem leczniczym w skojarzeniu z rybawiryną. Pacjenci powinni dokładnie myć zęby 2x/dobę i poddawać się regularnym badaniom stomatologicznym. Ponadto u niektórych pacjentów mogą wystąpić wymioty. Jeśli wystąpi taka reakcja, należy zalecić pacjentowi dokładne wypłukanie jamy ustnej po wymiotach. Przed rozpoczęciem leczenia oraz okresowo podczas leczenia produktem leczniczym należy u każdego pacjenta wykonać standardowe badania hematologiczne i biochemiczne (morfologia z rozmazem, liczba płytek, elektrolity, enzymy wątrobowe, białko w surowicy, bilirubina i kreatynina w surowicy). Podczas leczenia wirusowego zapalenia wątroby typu B lub C zalecany jest następujący schemat wykonywania badań: w 1., 2., 4., 8., 12., 16. tyg. i następnie co 2 miesiąc do zakończenia leczenia. Jeśli w trakcie leczenia produktem leczniczym aktywność AlAT zwiększy się co najmniej dwukrotnie w stosunku do wartości początkowej, leczenie produktem leczniczym można kontynuować dopóki nie wystąpią podmiotowe i przedmiotowe objawy niewydolności wątroby. W okresie występowania zwiększonej aktywności AlAT, co 2 tyg. należy wykonywać następujące badania, oceniające czynność wątroby: AlAT, czas protrombinowy, fosfataza zasadowa, albuminy i bilirubina. U pacjentów leczonych z powodu czerniaka złośliwego, ocena czynności wątroby oraz leukocytoza z rozmazem musi być wykonana co tydzień w fazie indukcyjnej leczenia i co miesiąc w fazie podtrzymującej. Interferon może zmniejszać płodność. Produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) w 0,5 ml, to znaczy jest zasadniczo wolny od sodu. Należy pacjenta poinformować, że w czasie leczenia produktem leczniczym może odczuwać zmęczenie, senność lub splątanie. Dlatego zaleca się, aby nie prowadził samochodu ani nie obsługiwał maszyn w ruchu.Interakcje:
Musi być zachowana ostrożność podczas stosowania leków narkotycznych, nasennych i uspokajających równocześnie z produktem leczniczym. Interakcje między produktem leczniczym i innymi produktami leczniczymi nie zostały w pełni ocenione. Stosując produkt leczniczy w skojarzeniu z innymi lekami o potencjalnym działaniu mielosupresyjnym należy zachować ostrożność. Interferony mogą wpływać na metaboliczne procesy utleniania. Należy o tym pamiętać w czasie jednoczesnego stosowania innych produktów leczniczych, które są metabolizowane tą drogą, jak pochodne ksantyny - teofilina lub aminofilina. W czasie jednoczesnego stosowania pochodnych ksantynowych, należy monitorować poziom teofiliny w osoczu i w razie konieczności zmodyfikować dawki leków. Nacieki w płucach, śródmiąższowe zapalenie płuc oraz zapalenie płuc, czasami prowadzące do zgonu, obserwowano rzadko u pacjentów leczonych interferon alfa, w tym leczonych produktem leczniczym. Etiologia nie została określona. Objawy te były zgłaszane częściej, gdy jednocześnie z interferonem alfa stosowano shosaikoto, chiński lek ziołowy. Podawanie produktu leczniczego jednocześnie z chemioterapeutykami (np. z Ara-C, cyklofosfamidem, doksorubicyną, tenipozydem) może prowadzić do zwiększenia ryzyka toksyczności (nasilenie i czas trwania). Patrz również ChPL rybawiryny, jeśli preparat jest stosowany w skojarzeniu z rybawiryną u pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu C. Wyniki badania klinicznego, w którym oceniano leczenie skojarzone telbiwudyną w dawce wynoszącej 600 mg/dobę i pegylowanym interferonem α-2a, podawanym raz w tyg. we wstrzyknięciach podskórnych, w dawce wynoszącej 180 µg, wskazują na to, że takie leczenie skojarzone wiąże się ze zwiększeniem ryzyka rozwoju neuropatii obwodowej. Mechanizm leżący u podłoża tego zjawiska jest nieznany. Ponadto nie wykazano bezpieczeństwa ani skuteczności skojarzonego leczenia przewlekłego zapalenia wątroby typu B telbiwudyną i interferonami. Z tego względu stosowanie produktu leczniczego w skojarzeniu z telbiwudyną jest przeciwwskazane.Ciąża i laktacja:
Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną antykoncepcję w trakcie leczenia. U kobiet leczonych ludzkim interferonem leukocytarnym stwierdzano zmniejszenie stężenia estradiolu i progesteronu. Preparat należy ostrożnie stosować u płodnych mężczyzn. Rybawiryna stosowana w okresie ciąży wywołuje ciężkie wady wrodzone. Pacjentki oraz partnerki pacjentów leczonych produktem leczniczym w skojarzeniu z rybawiryną powinny zachować szczególne środki ostrożności, aby uniknąć zajścia w ciążę. Pacjentki w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczne środki zapobiegania ciąży w czasie leczenia i przez 4 m-ce po jego zakończeniu. Pacjenci lub ich partnerki powinni stosować skuteczne środki zapobiegania ciąży w czasie leczenia i przez 7 m-cy po jego zakończeniu (patrz ChPL rybawiryny). Brak wystarczających danych dotyczących stosowania interferonu α-2b u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Zagrożenie dla człowieka nie jest znane. Preparat można stosować w okresie ciąży tylko wtedy, gdy potencjalne korzyści przeważają nad potencjalnym ryzykiem dla płodu. U kobiet w ciąży leczenie rybawiryną jest przeciwwskazane. Nie wiadomo czy składniki produktu przenikają do mleka u ludzi. Z uwagi na możliwość wystąpienia objawów niepożądanych u karmionych niemowląt, należy zaprzestać karmienia piersią przed rozpoczęciem leczenia.Działania niepożądane:
Działania niepożądane rybawiryny - patrz ChPL rybawiryny, jeśli preparat jest stosowany w skojarzeniu z rybawiryną u pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu C. W badaniach klinicznych wykonanych w szerokim zakresie wskazań i w szerokim zakresie dawek (od 6 milionów j.m./m2 pc./tydzień w przypadku białaczki włochatokomórkowej do 100 milionów j.m./m2 pc./tydzień w przypadku czerniaka), do najczęściej zgłaszanych działań niepożądanych należały: gorączka, zmęczenie, bóle głowy i bóle mięśni. Gorączka i zmęczenie często przemijały w ciągu 72 h po przerwaniu lub zaprzestaniu podawania leku. W badaniach klinicznych prowadzonych wśród populacji chorych na wirusowe zapalenie wątroby typu C, pacjenci otrzymywali produkt leczniczy w monoterapii lub w skojarzeniu z rybawiryną przez 1 rok. Wszyscy pacjenci, uczestniczący w tych badaniach otrzymywali 3 miliony j.m. produktu leczniczego 3 razy w tyg.Poniżej przedstawiona jest częstość zgłaszanych działań niepożądanych (związanych z leczeniem) wśród biorących udział w badaniach klinicznych, nieleczonych wcześniej pacjentów, którym podawano produkt przez 1 rok. Nasilenie objawów było z reguły lekkie do umiarkowanego. Działania niepożądane przedstawione poniżej na doświadczeniu zdobytym w badaniach klinicznych lub badaniach przeprowadzonych po wprowadzeniu produktu na rynek. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zapalenie gardła, zakażenia wirusowe; (często) zapalenie oskrzeli, zapalenie zatok, opryszczka pospolita (oporna), zapalenie błony śluzowej nosa; (niezbyt często) zakażenia bakteryjne; (rzadko) zapalenie płuc, posocznica. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) leukopenia; (często) trombocytopenia, limfadenopatia, limfopenia; (bardzo rzadko) anemia aplastyczna; (nieznana) aplazja czerwonokrwinkowa, idiopatyczna plamica małopłytkowa, zakrzepowa plamica małopłytkowa. Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo rzadko) sarkoidoza, zaostrzenie sarkoidozy; (nieznana) toczeń trzewny układowy, zapalenie naczyń, reumatoidalne zapalenie stawów (nowo zdiagnozowane lub nasilenie objawów), zespół Vogt-Koyanagi-Harada, ostre reakcje nadwrażliwości obejmujące pokrzywkę, obrzęk naczyniowy, skurcz oskrzeli, anafilaksję. Zaburzenia endokrynologiczne: (często) niedoczynność tarczycy, nadczynność; (bardzo rzadko) cukrzyca, nasilenie cukrzycy. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) jadłowstręt; (często) hipokalcemia, odwodnienie, hiperurykemia, pragnienie; (bardzo rzadko) hiperglikemia, hipertriglicerydemia, nasilenie łaknienia. Zaburzenia psychiczne: (bardzo często) depresja, bezsenność, niepokój, chwiejność emocjonalna, pobudzenie, nerwowość; (często) splątanie, zaburzenia snu, osłabienie popędu seksualnego; (rzadko) myśli samobójcze; (bardzo rzadko) samobójstwo, próby samobójcze, agresywne zachowanie (czasami skierowane przeciwko innym), psychoza, również z omamami; (nieznana) wyobrażenia zachowań zagrażających życiu ludzi, zmiany stanu psychicznego§, mania, zaburzenia afektywne dwubiegunowe. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) zawroty głowy, ból głowy, zaburzenia koncentracji, suchość w ustach; (często) drżenia, parestezje, hipoestezja, migrena, uderzenia gorąca, senność, wypaczone odczuwanie smaku; (niezbyt często) neuropatia obwodowa; (bardzo rzadko) Krwotok mózgowo- naczyniowy, niedokrwienie mózgowonaczyniowe, drgawki, upośledzenie świadomości, encefalopatia; (nieznana) mononeuropatie, śpiączka. Zaburzenia oka: (bardzo często) niewyraźne widzenie; (często) zapalenie spojówek, nieprawidłowe widzenie, zaburzenie gruczołu łzowego, ból oka; (rzadko) wylewy do siatkówki, retinopatie (również obrzęk plamki), niedrożność tętnicy lub żyły siatkówkowej, zapalenie nerwu wzrokowego, tarcza zastoinowa, utrata ostrości widzenia lub pola widzenia, objaw „ognisk waty”. Zaburzenia ucha i błędnika: (często) zawroty głowy, szumy uszne; (bardzo rzadko) głuchota, zaburzenia słyszenia. Zaburzenia serca: (często) kołatanie serca, tachykardia; (rzadko) kardiomiopatia; (bardzo rzadko) zawał mięśnia sercowego, niedokrwienie mięśnia sercowego; (nieznana) zastoinowa niewydolność serca, wysięk osierdziowy, arytmia. Zaburzenia naczyniowe: (często) nadciśnienie tętnicze; (bardzo rzadko) niedokrwienie obwodowe, niedociśnienie tętnicze. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) duszność, kasze; (często) krwawienie z nosa, zaburzenia oddychania, przekrwienie błony śluzowej nosa, wodnisty wyciek z nosa, suchy kaszel; (bardzo rzadko) nacieki płucne, zapalenie płuc. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności, wymioty, ból brzucha, biegunka, zapalenie jamy ustnej, dyspepsja; (często) wrzodziejące zapalenie jamy ustnej, ból w prawym nadbrzuszu, zapalenie języka, zapalenie dziąseł, zaparcie, luźne stolce; (bardzo rzadko) zapalenie trzustki, niedokrwienne zapalenie jelita grubego, wrzodziejące zapalenie jelita grubego, krwawienie z dziąseł; (nieznana) zaburzenia przyzębia, zaburzenia zębów. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) hepatomegalia; (bardzo rzadko) toksyczne uszkodzenie wątroby (również śmiertelne). Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) łysienie, świąd, suchość skóry, wysypka, zwiększona potliwość; (często) łuszczyca (nowo zdiagnozowana lub nasilenie objawów), wysypka grudkowo-plamkowa, wysypka toczniowa, wyprysk, rumień, zaburzenia skóry; (bardzo rzadko) zespół Stevensa-Johnsona, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, rumień wielopostaciowy. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo często) ból mięśni, ból stawów, ból mięśniowo-szkieletowy; (często) zapalenie stawów; (bardzo rzadko) rabdomioliza, zapalenie mięśni, kurcze nóg, ból pleców. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) częstomocz; (bardzo rzadko) zaburzenie czynności nerek, niewydolność nerek, zespół nerczycowy. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (często) brak miesiączki, ból piersi, nieprawidłowe miesiączkowanie, krwawienie z dróg rodnych, zaburzenie cyklu miesiączkowego, zaburzenia pochwy. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zapalenie w miejscu wstrzyknięcia, reakcja w miejscu wstrzyknięcia, zmęczenie, sztywność, gorączka, objawy grypopodobne, astenia, drażliwość, ból w klatce piersiowej, złe samopoczucie; (często) ból w miejscu wstrzyknięcia; (bardzo rzadko) martwica w miejscu wstrzyknięcia, obrzęk twarzy. Badania diagnostyczne: (bardzo często) spadek mc. Powyższe działania niepożądane były także zgłaszane w czasie stosowania produktu leczniczego w monoterapii. Działania niepożądane obserwowane u pacjentów z wirusowym zapaleniem wątroby typu C są reprezentatywne dla całej grupy działań niepożądanych, związanych ze stosowaniem produktu leczniczego również w innych wskazaniach, przy czym częstość ich występowania niekiedy zależy od zastosowanej dawki leku. Na przykład w badaniu, w którym stosowano leczenie pomocnicze produktem leczniczym w dużych dawkach u pacjentów z czerniakiem, częstość występowania zmęczenia, gorączki, bólów mięśniowych, neutropenii lub niedokrwistości, jadłowstrętu, nudności i wymiotów, biegunki, dreszczy, objawów grypopodobnych, depresji, łysienia, zmian odczuwania smaku oraz zawrotów głowy była większa niż w badaniu dotyczącym zapalenia wątroby typu C. Stopień nasilenia działań niepożądanych także zwiększał się wraz ze zwiększeniem dawki (wg WHO stopień III i IV, odpowiednio u 66% i 14% pacjentów), podczas gdy działania o nasileniu lekkim do średniego związane były zwykle z małymi dawkami. Dzięki modyfikacji dawki zwykle następowało złagodzenie działań niepożądanych. Działania niepożądane ze strony układu sercowo-naczyniowego, zwłaszcza arytmia, wydają się być związane z aktualną chorobą serca lub wcześniejszym leczeniem produktami o działaniu kardiotoksycznym. Kardiomiopatię, która może przemijać po zaprzestaniu podawania interferonu, obserwowano rzadko u pacjentów, u których wcześniej nie stwierdzano choroby serca. U pacjentów leczonych interferonami alfa donoszono o występowaniu różnych chorób autoimmunologicznych, w tym chorób tarczycy, toczeń rumieniowaty układowy, reumatoidalne zapalenie stawów (ujawnienie lub nasilenie istniejącej choroby), idiopatycznej i zakrzepowej plamicy małopłytkowej, zapalenia naczyń, neuropatii, w tym mononeuropatii. Do istotnych klinicznie nieprawidłowości w badaniach laboratoryjnych, występujących najczęściej po podaniu dawek większych niż 10 milionów j.m. na dobę, należały zmniejszenie liczby granulocytów i leukocytów; zmniejszenie stężenia hemoglobiny i liczby płytek krwi; zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej i LDH oraz stężenia kreatyniny i azotu mocznikowego w surowicy. Obserwowano niedokrwistość aplastyczną o umiarkowanym nasileniu i zwykle przemijającą. Zwiększenie aktywności w surowicy AlAT/AspAT (SGPT/SGOT) obserwowano u niektórych pacjentów, którzy nie chorowali na zapalenie wątroby oraz u chorych na wirusowe zapalenie wątroby typu B, co może wiązać się z eliminacją wirusowego DNAp. Populacja dzieci i młodzieży. Przewlekłe wirusowe zapalenia wątroby typu C - leczenie skojarzone z rybawiryną: w badaniach klinicznych z udziałem 118 dzieci i młodzieży (w wieku 3-16 lat), u 6% przerwano leczenie z powodu działań niepożądanych. Chociaż w czasie leczenia występuje specyficzne dla dzieci i młodzieży niebezpieczeństwo zahamowania rozwoju fizycznego, wyrażane jako zmniejszenie percentyla wzrostu (średnie zmniejszenie o 9 percentyli) i mc. (średnie zmniejszenie o 13 percentyli), profil działań niepożądanych w badanej, ograniczonej populacji dzieci i młodzieży był podobny do obserwowanego u dorosłych. W 5-letnim okresie obserwacji po zakończeniu leczenia średni wzrost dzieci pozostawał na 44. percentylu, czyli poniżej mediany dla reprezentatywnej populacji i poniżej średniego wzrostu początkowego (48. percentyl). U 20 (21%) z 97 dzieci wystąpiło zmniejszenie percentyla wzrostu o > 15 percentyli, w tym u 10 z tych 20 dzieci nastąpiło zmniejszenie percentyla wzrostu o > 30 percentyli od rozpoczęcia leczenia do zakończenia okresu długotrwałej obserwacji (do 5 lat). Podczas trwającego do 48 tyg. leczenia skojarzonego z zastosowaniem produktu leczniczego i rybawiryny zaobserwowano zahamowanie wzrostu, nie jest pewne, czy przemijające. W szczególności zmniejszenie średniego percentyla wzrostu od rozpoczęcia do zakończenia okresu długotrwałej obserwacji był najbardziej wyraźny u dzieci w wieku przedpokwitaniowym. Ponadto w czasie leczenia i 6 m-cy po jego zakończeniu myśli oraz próby samobójcze występowały częściej wśród dzieci i młodzieży niż wśród dorosłych (2,4% wobec 1%). Tak jak u dorosłych, u dzieci i młodzieży stwierdzano także inne psychiczne działania niepożądane (np. depresja, labilność emocjonalna i senność). Dodatkowo odczyn w miejscu wstrzyknięcia, gorączka, jadłowstręt, wymioty i labilność emocjonalna występowały częściej u dzieci i młodzieży niż u dorosłych. U 30% pacjentów była konieczna modyfikacja dawki, najczęściej z powodu niedokrwistości i neutropenii. Działania niepożądane przedstawione poniżej są oparte na doświadczeniu zdobytym w 2 wieloośrodkowych badaniach klinicznych wśród dzieci i młodzieży. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zakażenia wirusowe, zapalenie gardła; (często) zakażenia grzybicze, zakażenia bakteryjne, zakażenia płuc, zapalenie ucha środkowego, ropień okołozębowy, opryszczka pospolita, zakażenia układu moczowego, zapalenie pochwy, zapalenie żołądka i jelit. Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy): (często) nowotwór (nieokreślone). Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) niedokrwistość, neutropenia; (często) trombocytopenia, limfadenopatia. Zaburzenia endokrynologiczne: (bardzo często) niedoczynność tarczycy; (często) nadczynność tarczycy, wirylizm. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) anoreksja; (często) hipertriglicerydemia, hiperurykemia, wzmożone łaknienie. Zaburzenia psychiczne: (bardzo często) depresja, chwiejność emocjonalna, bezsenność; (często) myśli samobójcze, reakcje agresywne, splątanie, zaburzenia zachowania, pobudzenie, somnambulizm, niepokój, nerwowość, zaburzenia snu, niezwykłe sny, apatia. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) Bóle głowy, zawroty głowy; (często) hyperkinezja, drżenia, dysfonia, parestezje, hipoestezja, hiperestezja, zaburzenia koncentracji, senność. Zaburzenia oka: (często) zapalenie spojówek, ból oka, nieprawidłowe widzenie, nieprawidłowości gruczołu łzowego. Zaburzenia naczyniowe: (często) uderzenia gorąca, bladość. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (często) duszność, szybkie oddychanie, krwawienie z nosa, kaszel,przekrwienie błony śluzowej nosa, podrażnienie błony śluzowej nosa, wodnisty wyciek z nosa, kichanie. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka, wymioty, nudności, bóle brzucha; (często) owrzodzenie ust, wrzodziejące zapalenie jamy ustnej, zapalenie jamy ustnej, ból z prawej strony nadbrzusza, dyspepsja, zapalenie języka, refluks żołądkowo-przełykowy, zaburzenia odbytnicy, zaparcia, luźne stolce, ból zębów, zaburzenia zębów. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) zaburzenia czynności wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) łysienie, wysypka; (często) reakcje nadwrażliwości na światło, wysypka grudkowo-plamkowa, wyprysk, trądzik, zaburzenia skóry, zaburzenia paznokci, przebarwienia skóry, świąd, suchość skóry, rumień, siniaki, nasilona potliwość. Zaburzenia mięśniowoszkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo często) ból stawów, ból mięśni, bóle mięśniowo-szkieletowe. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) mimowolne oddawanie moczu, zaburzenia w oddawaniu moczu, nietrzymanie moczu. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (często) kobiety: brak miesiączki, krwawienie z dróg rodnych, zaburzenia miesiączkowania, zaburzenia pochwy. Mężczyźni: ból jąder. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (bardzo często) zapalenie w miejscu wstrzyknięcia, reakcja w miejscu wstrzyknięcia, zmęczenie, sztywność, gorączka, objawy grypopodobne§, złe samopoczucie, drażliwość; (często) ból w klatce piersiowej, astenia, obrzęk, ból w miejscu wstrzyknięcia. Badania diagnostyczne: (bardzo często) zmniejszenie wskaźnika wzrostu [zmniejszenie wzrostu i/lub mc. w stosunku do wieku]. Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (często) uszkodzenie skóry.Przedawkowanie:
Nie zgłoszono żadnego przypadku przedawkowania, który by powodował ostre objawy kliniczne. Jednakże, podobnie jak w przypadku jakiegokolwiek farmakologicznie czynnego związku, zaleca się leczenie objawowe z częstym monitorowaniem czynności życiowych oraz ścisłą obserwację pacjenta.Działanie:
Preparat jest jałową, stabilną postacią wysoko oczyszczonego interferonu α -2b otrzymanego metodą rekombinacji DNA. Rekombinowany interferon α -2b jest rozpuszczalnym w wodzie białkiem o masie cząsteczkowej wynoszącej około 19 300 daltonów. Uzyskiwany jest ze szczepu E. coli, w który wbudowano zmieniony genetycznie plazmid zawierający gen interferonu α -2b pochodzący z ludzkich leukocytów.Skład:
1 fiolka z roztworem do wstrzykiwań lub infuzji zawiera 3 miliony j.m. rekombinowanego interferonu α-2b wytwarzanego przez szczep E. coli z zastosowaniem techniki rekombinowanego DNA w 0,5 ml roztworu. 1 fiolka z roztworem do wstrzykiwań lub infuzji zawiera 25 milionów j.m. rekombinowanego interferonu α-2b wytwarzanego przez szczep E. coli z zastosowaniem techniki rekombinowanego DNA w 2,5 ml roztworu. 1 ml roztworu zawiera 10 milionów j.m. interferonu α-2b.
