Luminalum, 10 szt., Phenobarbital, czopki doodbytnicze
Rx
100%8,50 zł
Wskazania:
Fenobarbital wskazany jest jako środek uspokajający.Dawkowanie:
Dzieci. Preparat jest przeznaczony do stosowania u dzieci do lat 10. Czopki podaje się doodbytniczo. Jako środek uspokajający zwykle stosuje się: dzieci od 30 m-cy do 6 lat: 1-2 czopków (15-30 mg)/dobę; dzieci 6-10 lat: 2-3 czopki (30-45 mg)/dobę. Należy zachować ostrożność stosując produkt u pacjentów z niewydolnością nerek i wątroby. Zaburzenia czynności nerek. Stosowanie fenobarbitalu jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Dawka fenobarbitalu musi być zmniejszona u pacjentów z niewydolnością nerek. Zaburzenia czynności wątroby. Stosowanie fenobarbitalu jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Dawka fenobarbitalu musi być zmniejszona u pacjentów z niewydolnością wątroby.Przeciwwskazania:
Fenobarbital jest przeciwwskazany: u pacjentów z nadwrażliwością na substancję czynną (i inne barbiturany) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą, u pacjentów z porfirią, u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub nerek, u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami oddychania lub niewydolnością oddechową, bezdechem sennym, u pacjentów z uzależnieniem od leków, do stosowania w profilaktyce w skojarzeniu z sakwinawirem lub ifosfamidem.Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożności:
Długotrwałe stosowanie fenobarbitalu może prowadzić do tolerancji, uzależnienia fizycznego i psychicznego, a nagłe odstawienie może powodować pojawienie się objawów odstawiennych, takich jak: delirium, drżenia, drgawki, bezsenność, drażliwość, koszmary senne, a nawet zgon. Produkt należy odstawiać powoli. Należy wziąć pod uwagę wpływ fenobarbitalu na metabolizm wit. D. Fenobarbital zmniejsza stężenie wapnia i 25-hydroksycholekalcyferolu w surowicy krwi oraz zwiększa aktywność fosfatazy alkalicznej. Może to prowadzić do wystąpienia osteomalacji w przypadku długotrwałego leczenia i u pacjentów z zaburzeniami metabolicznymi. U dzieci leczonych długotrwale fenobarbitalem konieczna jest jednoczesna profilaktyka krzywicy poprzez podawanie wit. D2 (1200 do 2000 IU/dobę) lub 25-hydroksycholekalcyferolu (wit. D3). W przypadku wystąpienia objawów nadwrażliwości, reakcji skórnych lub niewydolności wątroby należy przerwać leczenie fenobarbitalem. U pacjentów z niewydolnością nerek lub wątroby dawkę fenobarbitalu należy zmniejszyć. Należy kontrolować parametry laboratoryjne ze względu na ryzyko wystąpienia encefalopatii wątrobowej. Myśli i zachowania samobójcze opisywano u pacjentów leczonych przeciwpadaczkowymi produktami leczniczymi w niektórych wskazaniach. Na podstawie danych uzyskanych z metaanalizy randomizowanych, kontrolowanych placebo badań klinicznych, w których stosowano przeciwpadaczkowe produkty lecznicze wykazano także niewielkie zwiększenie ryzyka wystąpienia myśli i zachowań samobójczych. Mechanizm tego zjawiska nie jest znany. Dlatego pacjentów należy monitorować w celu wykrycia pojawienia się myśli i zachowań samobójczych i należy rozważyć odpowiednie leczenie. Pacjentów (i ich opiekunów) należy poinformować o konieczności natychmiastowego zasięgnięcia porady lekarza w razie wystąpienia myśli lub zachowań samobójczych. Po zastosowaniu fenobarbitalu odnotowano zagrażające życiu reakcje skórne zespołu Stevensa-Johnsona (ang. SJS) i toksycznego martwiczego oddzielanie się naskórka (ang. toxic epidermal necrolysis - TEN). Pacjentów należy dokładnie kontrolować w celu wykrycia reakcji skórnych. Pacjentów należy poinformować o mogących pojawić się objawach. Największe ryzyko pojawienia się objawów zespołu Stevensa-Johnsona i toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka istnieje w ciągu pierwszych tygodni leczenia. Jeśli wystąpią objawy zespołu Stevensa-Johnsona lub toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka (np. postępująca wysypka skórna zwykle z pęcherzami lub zmianami dotyczącymi błon śluzowych), należy zaprzestać leczenia fenobarbitalem. Najlepsze rezultaty w postępowaniu z zespołem Stevensa-Johnsona i toksycznym martwiczym oddzielaniem się naskórka uzyskuje się poprzez wczesne rozpoznanie i natychmiastowe odstawienie leku podejrzewanego o takie działanie. Wczesne odstawienie leku związane jest z lepszym rokowaniem. Jeśli u pacjenta po zastosowaniu fenobarbitalu wystąpił zespół Stevensa-Johnsona lub toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, fenobarbitalu nie można już nigdy zastosować u tego pacjenta po raz kolejny. U dzieci jak i u pacjentów z ostrym bólem otrzymujących zalecane dawki leku mogą wystąpić reakcje paradoksalne, takie jak podniecenie, niepokój czy splątanie. U dzieci mogą wystąpić nadmierne pobudzenie i drażliwość.Fenobarbital wpływa na ośrodkowy układ nerwowy i może powodować: senność, zawroty głowy, zaburzenia widzenia i wydłużony czas reakcji. W czasie terapii fenobarbitalem nie należy prowadzić pojazdów oraz obsługiwać maszyn.Interakcje:
Z powodu silnego, indukującego enzymy mikrosomalne wątroby, działania fenobarbitalu należy rozważyć możliwość klinicznie istotnych interakcji z substancjami należącymi do różnych grup farmakologicznych. Skojarzenia z niżej wymienionymi substancjami są przeciwwskazane. Sakwinawir: może wystąpić zmniejszenie skuteczności sakwinawiru poprzez stymulację metabolizmu wątrobowego wywołaną indukcją enzymu. Ifosfamid: może wystąpić zwiększenie neurotoksyczności ifosfamidu poprzez stymulację metabolizmu wątrobowego ifosfamidu wywoływaną przez fenobarbital. Skojarzenia z poniżej wymienionymi substancjami są zdecydowanie odradzane. Alkohol: spożycie alkoholu zwiększa działanie uspokajające barbituranów. Podczas leczenia fenobarbitalem należy unikać stosowania produktów leczniczych zawierających alkohol. Rytonawir: może wystąpić zmniejszenie skuteczności działania przeciwproteazowego rytonawiru poprzez przyspieszenie metabolizmu wątrobowego. Skojarzenia z niżej wymienionymi substancjami wymagają zachowania ostrożności. Leki przeciwpadaczkowe: kwas walproinowy i walpromid poprzez hamowanie metabolizmu wątrobowego zwiększają stężenie fenobarbitalu w osoczu i nasilają jego działanie uspokajające, szczególnie u dzieci. Fenobarbital może także zmniejszać stężenie kwasu walproinowego w osoczu poprzez indukcję metabolizmu wątrobowego. Inne leki przeciwpadaczkowe, jak progabid i fenytoina, również mogą zwiększać stężenie fenobarbitalu w osoczu. Natomiast fenobarbital może wpływać na inne leki przeciwpadaczkowe. W przypadku karbamazepiny fenobarbital obniża jej stężenie w osoczu. Zalecana jest ścisła obserwacja kliniczna przez pierwszych 15 dni jednoczesnego podawania, zmniejszenie dawek po wystąpieniu pierwszych objawów sedacji a także, gdy to konieczne, kontrolowanie stężenia fenobarbitalu w osoczu. Doustne leki przeciwzakrzepowe: fenobarbital zmniejsza skuteczność działania leków przeciwzakrzepowych poprzez indukcję metabolizmu wątrobowego. Podczas jednoczesnego stosowania doustnych leków przeciwzakrzepowych należy często oznaczać czas protrombinowy. Dawka doustnych leków przeciwzakrzepowych musi być dostosowywana w trakcie jednoczesnego leczenia fenobarbitalem jak i przez kolejnych 8 dni po zakończeniu leczenia. Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne: trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne obniżają próg drgawkowy co może prowadzić do wystąpienia uogólnionych napadów drgawkowych. Konieczność skojarzonego stosowania fenobarbitalu i trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych musi być oceniona i należy prowadzić dokładną obserwację kliniczną. Konieczne może być zwiększenie dawki leku przeciwdrgawkowego. Leki przeciwpsychotyczne: inne leki, takie jak leki przeciwpsychotyczne mogą wpływać na działanie przeciwpadaczkowe poprzez obniżanie progu drgawkowego. Antyproteazy: równoczesne przyjmowanie fenobarbitalu z amprenawirem, indynawirem lub nelfinawirem może zmniejszać skuteczność działania antyproteazowego poprzez zwiększenie metabolizmu wątrobowego. Leki przeciwnowotworowe i immunosupresyjne: wnioskując na podstawie ryfampicyny, jednoczesne stosowanie fenobarbitalu i cyklosporyny lub takrolimusu może zmniejszyć stężenie leku immunosupresyjnego w osoczu i zmniejszyć jego działanie. Dawki leków immunosupresyjnych mogą być zwiększone jeśli ich stężenie w osoczu jest kontrolowane. Dawka leku immunosupresyjnego może zostać zmniejszona po zaprzestaniu podawania induktora enzymu. Kortykosteroidy (glikokortykoidy stosowane ogólnoustrojowo i mineralokortykoidy): jednoczesne stosowanie fenobarbitalu i kortykosteroidów może zmniejszyć stężenie kortykosteroidów w osoczu i zmniejszać ich skuteczność poprzez zwiększenie ich metabolizmu wątrobowego. Ma to szczególne znaczenie u pacjentów z chorobą Addisona otrzymujących hydrokortyzon i u pacjentów po przeszczepieniu narządów lub tkanek. W trakcie i po zakończeniu stosowania induktora enzymu konieczne będzie dostosowanie dawki kortykosteroidu. Leki oddziałujące na układ sercowo-naczyniowy: stężenia digoksyny lub acetylodigoksyny w osoczu jak również ich skuteczność mogą być zmniejszone w przypadku jednoczesnego stosowania z fenobarbitalem z powodu zwiększenia metabolizmu wątrobowego. U pacjentów otrzymujących skojarzone leczenie fenobarbitalem i digoksyną należy prowadzić obserwację kliniczną, okresowo przeprowadzać badania EKG oraz jeśli to konieczne, kontrolować stężenia digoksyny w osoczu. W trakcie skojarzonego stosowania jak również po przerwaniu stosowania fenobarbitalu lub rozpoczęcia stosowania digoksyny może być konieczne dostosowanie dawki digoksyny, która jest w mniejszym stopniu metabolizowana w wątrobie. Hydrochinidyna i chinidyna: jednoczesne stosowanie fenobarbitalu z chinidyną może zmniejszyć stężenie chinidyny w osoczu i jej skuteczność przeciwarytmiczną poprzez zwiększenie metabolizmu wątrobowego. Z tego względu u pacjentów przyjmujących jednocześnie fenobarbital z chinidyną konieczne jest odpowiednie monitorowanie stanu klinicznego, okresowa ocena EKG oraz parametrów laboratoryjnych (stężenia chinidyny w osoczu), a także może być u nich konieczne dostosowanie dawki chinidyny w trakcie stosowania fenobarbitalu i po jego zakończeniu. Dizopiramid i lidokaina: jednoczesne stosowanie z fenobarbitalem może zmniejszyć stężenie dizopiramidu w osoczu i jego skuteczność przeciwarytmiczną poprzez zwiększenie metabolizmu wątrobowego. Z tego względu u pacjentów otrzymujących te leki jednocześnie z fenobarbitalem zalecane jest dokładne monitorowanie stanu klinicznego, okresowa ocena EKG oraz kontrola stężenia w osoczu. Może być u nich konieczne dostosowanie dawki dizopiramidu i lidokainy w trakcie stosowania fenobarbitalu i po jego zakończeniu. Dihydropirydyny: jednoczesne stosowanie fenobarbitalu z pochodnymi dihydropirydyny może zmniejszyć stężenie dihydropirydyny w osoczu poprzez zwiększenie metabolizmu wątrobowego. Z tego względu u pacjentów przyjmujących jednocześnie fenobarbital z pochodnymi dihydropirydyny zalecane jest monitorowanie stanu klinicznego, a także może być u nich konieczne dostosowanie dawki pochodnych dihydropirydyny w trakcie stosowania fenobarbitalu i po jego zakończeniu. Estrogeny i progestageny (nie jako środki antykoncepcyjne): jednoczesne stosowanie fenobarbitalu z estrogenami i progestagenami może zmniejszyć skuteczność estrogenów i progestagenów poprzez zwiększenie metabolizmu wątrobowego. Z tego względu pacjenci przyjmujący jednocześnie fenobarbital z estrogenami i progestagenami wymagają monitorowania stanu klinicznego, a także może być u nich konieczne dostosowanie dawki estrogenów i progestagenów w trakcie stosowania fenobarbitalu i po jego zakończeniu. Felbamat: jednoczesne stosowanie fenobarbitalu z felbamatem może zmniejszyć stężenie felbamatu w osoczu przy jednoczesnym zwiększeniu stężenia fenobarbitalu, co może zwiększyć ryzyko przedawkowania. Z tego względu zalecane jest monitorowanie stanu klinicznego oraz stężenia fenobarbitalu w osoczu i, w razie konieczności, dostosowanie jego dawki. Doksycyklina: jednoczesne stosowanie fenobarbitalu z doksycykliną może zmniejszyć jej stężenie w osoczu. Z tego względu u pacjentów przyjmujących jednocześnie fenobarbital z doksycykliną należy monitorować stan kliniczny, a także może być u nich konieczne dostosowanie dawki doksycykliny. Foliany: jednoczesne stosowanie fenobarbitalu z folianami może zmniejszyć stężenie fenobarbitalu w osoczu i jego skuteczność z powodu zwiększenia metabolizmu, dla którego foliany są jednymi z jego kofaktorów. Z tego względu pacjenci przyjmujący jednocześnie fenobarbital z folianami wymagają monitorowania stanu klinicznego, oraz parametrów laboratoryjnych (stężenia folianów w osoczu), a także w razie potrzeby dawki fenobarbitalu muszą być dostosowane w trakcie stosowania kwasu foliowego i po jego zakończeniu. Hormony tarczycy (opisane dla ryfampicyny, fenytoiny i karbamazepiny): jednoczesne stosowanie fenobarbitalu z hormonami tarczycy może zwiększać katabolizm T3 i T4, co może u pacjentów z niedoczynnością tarczycy zwiększać ryzyko wystąpienia klinicznych objawów niedoczynności tarczycy. Z tego względu u pacjentów przyjmujących jednocześnie fenobarbital z hormonami tarczycy konieczne jest kontrolowanie stężenia T3 i T4 i, w razie konieczności, dostosowanie dawkowania. Teofilina (oraz jej sole) i aminofilina: jednoczesne stosowanie fenobarbitalu z teofiliną może zmniejszyć stężenie teofiliny w osoczu poprzez zwiększenie metabolizmu wątrobowego. Z tego względu u pacjentów przyjmujących jednocześnie fenobarbital z teofiliną konieczne jest monitorowanie stanu klinicznego oraz parametrów laboratoryjnych (stężenia teofiliny w osoczu), a także może być u nich konieczne dostosowanie dawki teofiliny w trakcie stosowania fenobarbitalu i po jego zakończeniu. Ifosfamid: jednoczesne stosowanie fenobarbitalu z ifosfamidem poprzez zwiększenie metabolizmu ifosfamidu może zwiększyć neurotoksyczność ifosfamidu. Jeśli fenobarbital ma być podawany (jako lek przeciwpadaczkowy) przed zastosowaniem chemioterapii, konieczne jest monitorowanie stanu klinicznego pacjenta i dostosowanie dawki leku przeciwnowotworowego. Itrakonazol: jednoczesne stosowanie fenobarbitalu z itrakonazolem może zmniejszyć stężenie itrakonazolu w osoczu i skuteczność jego działania. Z tego względu pacjenci przyjmujący jednocześnie fenobarbital z itrakonazolem wymagają monitorowania stanu klinicznego oraz stężenia itrakonazolu w osoczu, a w razie konieczności, należy dostosować dawkę itrakonazolu. Metadon: jednoczesne stosowanie fenobarbitalu z metadonem zwiększa ryzyko depresji oddechowej co może prowadzić do zgonu w przypadku przedawkowania. Stężenie metadonu w osoczu może być zmniejszone z powodu zwiększonego metabolizmu wątrobowego, co zwiększa ryzyko wystąpienia objawów odstawiennych. Należy ciągle monitorować stan kliniczny pacjenta i dostosować dawkę metadonu. Progabid: jednoczesne stosowanie fenobarbitalu z progabidem może zwiększać stężenie fenobarbitalu w osoczu. Zmniejszenie stężenia progabidu w osoczu jest również możliwe. Z tego względu u pacjentów przyjmujących jednocześnie fenobarbital z progabidem należy monitorować stan kliniczny pacjenta, a także może być u nich konieczne kontrolowanie stężenia fenobarbitalu w osoczu oraz dostosowanie dawki. Montelukast: jednoczesne stosowanie fenobarbitalu z montelukastem może zmniejszać skuteczność działania montelukastu z powodu jego zwiększonego metabolizmu. Z tego względu u pacjentów przyjmujących jednocześnie fenobarbital z montelukastem konieczne jest monitorowanie stanu klinicznego, a także w razie konieczności, dostosowanie dawki leku przeciwastmatycznego. Zydowudyna (na podstawie ekstrapolacji wyników z ryfampicyną): jednoczesne stosowanie fenobarbitalu z zydowudyną może zmniejszać skuteczność działania zydowudyny z powodu jej zwiększonego metabolizmu wątrobowego. Z tego względu u pacjentów przyjmujących jednocześnie fenobarbital z zydowudyną należy monitorować stan kliniczny. Skojarzenia z niżej wymienionymi substancjami, które muszą być wzięte pod uwagę. β-adrenolityki (np. alprenolol metoprolol i propranolol): z powodu przyspieszonego metabolizmu wątrobowego stężenie w osoczu niektórych β-adrenolityków (np. propranololu, alprenololu czy metoprololu) może być zmniejszone i zmniejszona może być skuteczność ich działania. Należy wziąć to pod uwagę przy ich stosowaniu ponieważ są one usuwane głównie poprzez metabolizm wątrobowy. Inne leki wpływające hamująco na OUN: pochodne morfiny (leki przeciwbólowe, leki przeciwkaszlowe i stosowane w terapiach zastępczych), benzodiazepiny i inne leki przeciwlękowe (karbaminiany, kaptodiamina, etifoksyna), leki nasenne, leki uspokajające stosowane w leczeniu depresji, leki przeciwpsychotyczne, leki przeciwhistaminowe H1, leki obniżające ciśnienie krwi oddziaływujące na OUN, baklofen, talomid, mogą zwiększać depresyjny wpływ fenobarbitalu na OUN. Leki te mogą powodować zaburzenia koncentracji i przez to wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Karbamazepina: fenobarbital stopniowo zmniejsza stężenie karbamazepiny i jej aktywnych metabolitów w osoczu bez widocznego wpływu na działanie przeciwdrgawkowe. Należy wziąć to pod uwagę, szczególnie przy interpretacji wyników badania stężenia karbamazepiny w osoczu. Metotreksat: fenobarbital nasila hematologiczną toksyczność metotreksatu poprzez skumulowane hamowanie reduktazy dihydrofolianowej. Pochodne morfiny (leki przeciwbólowe, leki przeciwkaszlowe i stosowane w terapii zastępczej), benzodiazepiny: jednoczesne stosowanie fenobarbitalu z pochodnymi morfiny i benzodiazepinami zwiększa ryzyko depresji oddechowej co może prowadzić do zgonu w przypadku przedawkowania. Fenytoina: u pacjentów leczonych w przeszłości fenobarbitalem podanie fenytoiny zwiększa stężenie fenobarbitalu w osoczu i może prowadzić do wystąpienia objawów zatrucia (na skutek kompetycyjnej inhibicji metabolizmu). U pacjentów obecnie stosujących fenobarbital w trakcie jednoczesnego leczenie fenytoiną mogą wystąpić nieprzewidziane zmiany: częstsze zmniejszenie stężenia fenytoiny w osoczu (wskutek przyspieszonego metabolizmu) co pozostaje bez wpływu na aktywność przeciwdrgawkową Po odstawieniu fenobarbitalu może wstąpić toksyczne działanie fenytoiny; w niektórych przypadkach może dojść do zwiększenia stężenia fenytoiny w osoczu (na skutek kompetycyjnej inhibicji metabolizmu). Prokarbazyna: jednoczesne stosowanie fenobarbitalu z prokarbazyną może zwiększać częstość występowania reakcji nadwrażliwości (hipereozynofilia, wysypka) z powodu przyspieszonego metabolizmu prokarbazyny.Ciąża i laktacja:
Płodność: brak dostępnych danych. Ciąża: fenobarbital w czopkach 15 mg nie jest przeznaczony do podawania osobom dorosłym. Barbiturany przenikają szybko przez łożysko. Podawanie produktu kobietom w ciąży jest dopuszczalne jedynie w sytuacji, gdy jego zastosowanie u matki jest bezwzględnie konieczne, a stosowanie bezpieczniejszego leku alternatywnego jest niemożliwe lub przeciwwskazane. Barbiturany mogą się przyczyniać do wystąpienia wad wrodzonych u płodu. U noworodków, których matki w czasie ciąży przyjmowały barbiturany może wystąpić uzależnienie lub powikłania krwotoczne. Karmienie piersią: nie zaleca się stosowania fenobarbitalu u kobiet karmiących piersią. Fenobarbital przenika do mleka matki, jego działanie uspakajające może zaburzać odruch ssania u noworodków, co może zmniejszać przyrost masy ciała w okresie bezpośrednio po porodzie.Działania niepożądane:
Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (niezbyt często) niedokrwistość megaloblastyczna wywołana niedoborem kwasu foliowego na skutek długotrwałego leczenia. Zaburzenia układu immunologicznego: (nieznana) zespół nadwrażliwości obejmujący gorączkę, wysypkę/osutkę, eozynofilię. W przypadku wystąpienia reakcji nietolerancji takich jak reakcja skórna lub ciężka nadwrażliwość konieczne jest zaprzestanie podawania fenobarbitalu. Zaburzenia psychiczne: (rzadko) zaburzenia osobowości; (nieznana) uzależnienie od barbituranów podczas długotrwałego ich stosowania. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) poranna senność, zaburzenia równowagi i koordynacji (zwłaszcza u osób w podeszłym wieku); (rzadko) zawroty i bóle głowy. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo rzadko) zapalenie wątroby i zaburzenie jej czynności. W przypadku ukrytej lub objawowej porfirii wątrobowej lub zaburzeń czynności wątroby podawanie tego produktu leczniczego powinno być ograniczone do przypadków, w których korzyści przewyższają ryzyko stosowania. Przerwanie leczenia jest konieczne jeśli pojawią się reakcje nietolerancji, które obejmują ciężkie zaburzenia czynności wątroby. Jednakże ważne jest, aby odróżnić przeciwpadaczkowy zespół nadwrażliwości z objawami uszkodzenia wątroby od przejściowego zwiększenia aktywności aminotransferaz i/lub fosfatazy alkalicznej, który nie wymaga przerwania leczenia. Może wystąpić zwiększenie aktywności gamma-glutamylotranspeptydazy, związane z jej indukującym działaniem na fenobarbital. Takie zwiększenie aktywności GGTP nie ma znaczenia klinicznego. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) skórne reakcje alergiczne (często osutka plamisto-grudkowa lub osutka płonicopodobna); (bardzo rzadko) zespół Stevensa-Johnsona i toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zespół Lyella. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (bardzo rzadko) choroba Dupuytrena (przykurcz rozcięgna dłoniowego); (nieznana) bóle stawów (zespół bark-ręka lub reumatyzm związany z barbituranami); odnotowano przypadki zmniejszenia gęstości kości, osteopenii, osteoporozy i złamań u pacjentów stosujących produkt leczniczy długotrwale. Mechanizm wpływu fenobarbitalu na metabolizm kości nie został poznany. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (nieznana) problemy z chodzeniem niekiedy w połączeniu z zaburzeniami mowy.Przedawkowanie:
Objawy przedawkowania fenobarbitalu występujące w ciągu godziny od spożycia leku to: nudności, wymioty, ból głowy, natręctwa, splątanie, możliwe też wystąpienie zespołu neurowegetatywnego (nieprawidłowe spowolnienie oddechu, niedrożność tchawiczo-oskrzelowa, niedociśnienie tętnicze). Leczenie polega na zastosowaniu wymuszonej diurezy, alkalizacji, wspomaganiu oddechu, podaniu antybiotyków i potasu. Jeśli wydalanie przez nerki jest niewystarczające zalecane jest przeprowadzenie hemodializy lub dializy otrzewnowej, aczkolwiek uważa się, że ryzyko tego zabiegu przewyższa potencjalne korzyści. Przy ciężkim przedawkowaniu może być rozważona hemoperfuzja.Działanie:
Produkt leczniczy o działaniu hamującym na OUN, zwłaszcza na podwzgórze, twór siatkowaty i korę mózgową. Działa uspokajająco, w większych dawkach długotrwale nasennie i przeciwdrgawkowo. Hamuje wytwarzanie hormonu tyreotropowego, zmniejsza szybkość przemiany materii. Obwodowo zmniejsza napięcie mięśni gładkich, działa przeciwskurczowo.Skład:
1 czopek zawiera 15 mg fenobarbitalu.
