Oesclim® 25; -50, 6 szt., Estradiol hemihydrate, system transdermalny
Rx
100%21,26 zł
Wskazania:
Hormonalna terapia zastępcza (HTZ) w przypadku wystąpienia objawów niedoboru estrogenów u kobiet po menopauzie. Doświadczenie dotyczące leczenia kobiet w wieku powyżej 65 lat jest ograniczone.Dawkowanie:
Lek należy stosować 2x/tydz., tzn. zmieniać system transdermalny co 3-4 dni. Leczenie zazwyczaj rozpoczyna się od dawki 25, ale wybór dawki estradiolu inicjującej leczenie zależy od nasilenia objawów u pacjentki. Zależnie od odpowiedzi klinicznej na leczenie, dawka powinna być dobrana do indywidualnych potrzeb pacjentki: jeśli u pacjentki występuje tkliwość uciskowa lub drażliwość piersi, dawka prawdopodobnie jest zbyt duża i powinna być zmniejszona. Jeśli wybrana dawka nie powoduje zniesienia objawów niedoboru estrogenów, powinna być zwiększona. U kobiet z zachowaną macicą, należy dodatkowo włączyć progestagen przynajmniej na ostatnie 12 dni cyklu, aby zapobiec rozwojowi estrogenozależnej hiperplazji endometrium. Lek można stosować według dwóch schematów leczenia. Cyklicznie (z przerwami) - stosowanie przez 24-28 dni, po których następuje okres 2-7 dni przerwy w leczeniu. W okresie tym może wystąpić krwawienie z odstawienia leku. W sposób ciągły - bez przerw w przebiegu leczenia. Leczenie metodą ciągłą, niecykliczną, może być wskazane w razie pojawiania się w okresie bez stosowania leku nasilonych objawów niedoboru estrogenów. Leczenie sekwencyjne z progestagenem należy stosować u kobiet z zachowaną macicą, według następujących schematów: jeśli lek stosowany jest cyklicznie, progestagen należy podawać przynajmniej przez 12 ostatnich dni stosowania estradiolu, zachowując okres przerwy w podawaniu hormonów; jeśli lek stosowany jest w sposób ciągły (terapia ciągła sekwencyjna), progestagen należy podawać przez co najmniej 12 dni każdego m-ca. W obu przypadkach może wystąpić krwawienie z odstawienia progestagenu. Nie jest zalecane dodawanie progestagenu pacjentkom po histerektomii, chyba że wcześniej zdiagnozowano endometriozę. Przy rozpoczynaniu i kontynuacji leczenia objawów pomenopauzalnych zaleca się stosowanie możliwie najniższej skutecznej dawki estradiolu przez jak najkrótszy czas. Dzieci i młodzież. Brak wskazań do stosowania produktu leczniczego u dzieci i młodzieży.Uwagi:
Samoprzylepny, matrycowy systemem transdermalnym. Składa się z polimerowej matrycy zawierającej 17 β-estradiol, umieszczonej na prostokątnym podłożu z beżowej pianki, z zaokrąglonymi rogami. Warstwa przylepna jest zabezpieczona przezroczystą folią ochronną. Po usunięciu folii ochronnej należy natychmiast przykleić plaster na skórę pośladka, tułowia, górnej części ramienia lub uda, w miejscu gdzie nie ma większych fałdów i które nie jest narażone na tarcie przez odzież. Skóra powinna być sucha, nie powinna być podrażniona lub natłuszczona. Nie należy przylepiać systemu transdermalnego na piersiach. Po usunięciu systemu transdermalnego, kolejny należy nakleić w innym miejscu. W czasie gdy system transdermalny jest naklejony na skórę można się kąpać w wannie lub pod natryskiem. W razie przedwczesnego odklejenia się systemu transdermalnego (co sporadycznie może się zdarzyć w przypadku nadmiernej potliwości lub nadmiernego tarcia przez odzież) należy nakleić go ponownie na suchą skórę. Jeżeli jest to niemożliwe, należy użyć nowego systemu transdermalnego i usunąć go w dniu, który jest zgodny z początkowym harmonogramem zmian systemu transdermalnego. Następnie, początkowy harmonogram zmian systemu transdermalnego powinien być kontynuowany. Pominięcie dawki może zwiększyć prawdopodobieństwo krwawień i plamień w środku cyklu. Lek może być stosowany niezależnie od posiłków.Przeciwwskazania:
Znana nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. U kobiet z zachowaną macicą bez zastosowania zrównoważenia progestagenami. Rozpoznane, przebyte lub uzasadnione podejrzenie raka piersi. Rozpoznanie lub uzasadnione podejrzenie złośliwych nowotworów zależnych od estrogenu (np. rak endometrium). Niezdiagnozowane krwawienia z dróg rodnych. Nieleczony rozrost błony śluzowej macicy. Przebyta lub istniejąca obecnie żylna choroba zakrzepowo-zatorowa (zakrzepica żył głębokich, zatorowość płucna). Znane zaburzenia krzepnięcia krwi ze skłonnością do zakrzepicy (np. niedobór białka C, białka S lub antytrombiny, patrz Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożności). Czynna lub niedawno przebyta choroba zakrzepowo-zatorowa tętnic (np. dusznica bolesna, zawał mięśnia sercowego). Ostra lub przebyta choroba wątroby w wywiadzie, do czasu normalizacji testów czynnościowych wątroby. Porfiria.Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożności:
HTZ w leczeniu objawów menopauzy powinna być rozpoczynana jedynie wtedy, gdy objawy te powodują pogorszenie jakości życia. W każdym przypadku należy dokonać starannej oceny ryzyka i korzyści związanych z leczeniem. Oceny takiej powinno się dokonywać przynajmniej raz w roku, a terapia powinna być kontynuowana, tak długo jak korzyści przewyższają ryzyko. Dane dotyczące ryzyka związanego z HTZ w leczeniu przedwczesnej menopauzy są ograniczone. Z powodu niewielkiego całkowitego ryzyka u młodszych kobiet, stosunek korzyści do ryzyka u tych kobiet może być korzystniejszy niż u starszych kobiet. Przed pierwszym lub ponownym zastosowaniem HTZ należy dokładnie przeprowadzić wywiad medyczny dotyczący pacjentki oraz jej rodziny. Badanie przedmiotowe (w tym narządów miednicy i piersi) powinno być przeprowadzone uwzględniając dane z przeprowadzonego wywiadu medycznego i rodzinnego oraz istniejące przeciwwskazania lub stany wymagające zachowania szczególnej ostrożności. W trakcie leczenia zaleca się przeprowadzanie badań okresowych, których częstość powinna być uzależniona od indywidualnych potrzeb. Pacjentki powinny być poinformowane, jakie zmiany w obrębie piersi wymagają zgłoszenia lekarzowi lub pielęgniarce. Badania, w tym odpowiednie badania obrazowe z użyciem właściwych narzędzi diagnostycznych np. mammografia, powinny być wykonywane zgodnie z aktualnie obowiązującymi zasadami dotyczącymi badań przesiewowych, z uwzględnieniem indywidualnych potrzeb pacjentek. Pacjentka powinna być monitorowana szczególnie starannie, jeśli któryś z niżej wymienionych stanów występuje obecnie, miał miejsce w przeszłości i/lub ulegał pogorszeniu w okresie ciąży albo prowadzonej wcześniej terapii hormonalnej. Należy pamiętać, że lek może spowodować ponowne pojawienie się lub nasilenie tych stanów, do których w szczególności należą: mięśniak gładki (włókniakomięśniaki gładkie macicy) lub endometrioza, czynniki ryzyka zaburzeń zakrzepowo-zatorowych, czynniki ryzyka rozwoju nowotworów estrogenozależnych, np. rak piersi u krewnych w pierwszym stopniu pokrewieństwa, nadciśnienie tętnicze, choroby wątroby (np. gruczolak wątroby), cukrzyca ze zmianami naczyniowymi lub bez, kamica żółciowa, migrena lub (ciężkie) bóle głowy, toczeń rumieniowaty układowy, rozrost błony śluzowej macicy w wywiadzie, padaczka, astma, otoskleroza. Wskazania do natychmiastowego przerwania leczenia. Leczenie należy przerwać w przypadku stwierdzenia przeciwwskazań, jak również w poniższych stanach: żółtaczka lub pogorszenie się czynności wątroby, istotny wzrost ciśnienia tętniczego, pojawienie się bólów głowy typu migrenowego, ciąża. Rozrost błony śluzowej i rak endometrium. U kobiet z zachowaną macicą ryzyko rozrostu i rozwoju raka endometrium ulega zwiększeniu, gdy przez dłuższy okres czasu są stosowane wyłącznie estrogeny. Odnotowane zwiększenie ryzyka raka endometrium jest od 2 do 12-krotnie większe u kobiet stosujących wyłącznie estrogeny, niż u kobiet niestosujących leczenia i zależy od czasu trwania terapii oraz dawki estrogenów. Po zakończeniu leczenia ryzyko może pozostawać zwiększone przez okres co najmniej 10 lat. U kobiet z zachowaną macicą cykliczne dodanie progestagenu przez co najmniej 12 dni w cyklu 28-dniowym lub stosowanie ciągłej złożonej terapii estrogenowo-progestagenowej może zapobiec zwiększeniu ryzyka związanego z HTZ wyłącznie estrogenami. Dla systemów transdermalnych w dawce >50 µg/dzień wpływ dodania progestagenu na bezpieczeństwo endometrium nie został udowodniony. Niezrównoważona stymulacja estrogenowa może prowadzić do stanów przedrakowych lub złośliwej transformacji w istniejących ogniskach endometriozy. Dlatego powinno rozważyć się dodanie progestagenu do estrogenowej terapii zastępczej u kobiet, które przeszły histerektomię z powodu endometriozy, jeśli wiadomo, że występują u nich ogniska endometriozy. W pierwszych miesiącach leczenia mogą wystąpić plamienia oraz krwawienia śródcykliczne. Jeśli krwawienia lub plamienia pojawią się w późniejszym okresie lub nie ustąpią mimo zaprzestania leczenia, należy przeprowadzić diagnostykę: biopsję endometrium w celu ustalenia przyczyny krwawień i wykluczenia raka endometrium. Dane wskazują na zwiększone ryzyko raka piersi u kobiet stosujących skojarzoną estrogenowo-progestagenową HTZ i prawdopodobnie również HTZ w postaci monoterapii estrogenami, co jest zależne od czasu trwania HTZ. Terapia skojarzona estrogenowo-progestagenowa. Wyniki randomizowanego, kontrolowanego placebo badania Women’s Health Initiative i obserwacje epidemiologiczne są zgodne co do zwiększonego ryzyka raka piersi u kobiet stosujących HTZ w postaci terapii skojarzonej estrogenowo-progestagenowej, które pojawia się po około 3 latach leczenia. Monoterapia estrogenami. Badanie WHI nie wykazało zwiększonego ryzyka raka piersi u kobiet z usuniętą macicą stosujących wyłącznie estrogenową HTZ. Większość badań epidemiologicznych wykazało niewielkie zwiększenie ryzyka raka piersi. Było ono jednak znacznie mniejsze w porównaniu z ryzykiem dotyczącym pacjentek stosujących terapię skojarzoną estrogenowo-progestagenową. Zwiększenie ryzyka było widoczne w ciągu pierwszych kilku lat leczenia, ale powracało do wartości wyjściowych po kilku (najczęściej pięciu) latach od zakończenia leczenia. HTZ, szczególnie w postaci terapii skojarzonej estrogenowo-progestagenowej, prowadzi do zwiększenia gęstości obrazów mammograficznych, co może utrudnić wykrywanie raka piersi metodą radiologiczną. Rak jajnika występuje znacznie rzadziej niż rak piersi. Długotrwałe (co najmniej 5-10 lat) stosowanie HTZ w postaci monoterapii estrogenami było związane z niewielkim zwiększeniem ryzyka raka jajnika. Wyniki niektórych badań, w tym badania WHI, wskazują, że długoterminowe stosowanie HTZ w postaci terapii skojarzonej estrogenowo-progestagenowej może powodować podobne lub nieznacznie mniejsze ryzyko. HTZ jest związana z 1,3-3-krotnym zwiększeniem ryzyka ŻChZZ, to jest pojawieniem się zakrzepicy żył głębokich lub zatorowości płucnej. Prawdopodobieństwo epizodu ŻChZZ jest większe w czasie pierwszego roku leczenia. U pacjentek z rozpoznanymi zaburzeniami krzepnięcia krwi ze skłonnością do zakrzepicy, ryzyko ŻChZZ jest zwiększone. HTZ może dodatkowo zwiększyć to ryzyko. HTZ w tej grupie pacjentek jest przeciwwskazana. Ogólnie uznawane czynniki ryzyka ŻChZZ to: stosowanie estrogenów, starszy wiek, zabiegi chirurgiczne, długotrwałe unieruchomienie, otyłość (BMI >30 kg/m2), ciąża, połóg, toczeń rumieniowaty układowy i rak. Brak jednoznacznego stanowiska dotyczącego możliwej roli żylaków w ŻChZZ. Jak u wszystkich pacjentów po przebytych operacjach należy zachować środki profilaktyczne, mogące zapobiec rozwojowi ŻChZZ. Zaleca się czasowe wstrzymanie HTZ na 4-6 tyg. przed planowaną operacją i następującym po niej długotrwałym unieruchomieniem. Nie należy ponownie rozpoczynać leczenia do czasu powrotu pacjentki do pełnej aktywności ruchowej. Kobietom, u których nie wystąpiła ŻChZZ, ale ŻChZZ wystąpiła w młodości u ich krewnych w pierwszej linii pokrewieństwa, można zaproponować badanie przesiewowe po dokładnym rozważeniu jego ograniczeń (jedynie część zaburzeń krzepnięcia krwi związanych ze skłonnością do zakrzepicy jest wykrywana w trakcie badania przesiewowego). HTZ jest przeciwwskazana, jeśli takie zaburzenia, które skutkowały zakrzepicą zostaną stwierdzone u członków rodziny lub zaburzenia te określane są jako ciężkie (np. niedobór antytrombiny, białka S, białka C, lub połączenie tych zaburzeń). U kobiet stosujących przewlekle leki przeciwzakrzepowe należy starannie rozważyć stosunek ryzyka do spodziewanych korzyści związanych ze stosowaniem HTZ. Wystąpienie ŻChZZ po rozpoczęciu stosowania HTZ wymaga przerwania leczenia. Pacjentka powinna być powiadomiona o konieczności skontaktowania się z lekarzem prowadzącym natychmiast, gdy pojawią się objawy mogące wskazywać na żylną chorobę zakrzepowo-zatorową (np. bolesny obrzęk kończyny, nagły ból w klatce piersiowej, duszność). Wyniki randomizowanych kontrolowanych placebo badań nie potwierdziły korzystnego wpływu terapii skojarzonej estrogenowo-progestagenowej lub wyłącznie estrogenami na profilaktykę zawału mięśnia sercowego u kobiet z lub bez choroby wieńcowej. W trakcie HTZ w postaci terapii estrogenowo-progestagenowej względne ryzyko choroby wieńcowej jest nieznacznie zwiększone. W związku z tym, że początkowe, całkowite ryzyko choroby wieńcowej jest silnie uzależnione od wieku, u zdrowych kobiet w wieku okołomenopauzalnym ilość dodatkowych zachorowań na chorobę wieńcową z powodu stosowania HTZ w postaci terapii skojarzonej estrogenowo-progestagenowej jest bardzo mała, ale będzie zwiększać się wraz z wiekiem. Wyniki randomizowanego, kontrolowanego placebo badania wykazały brak zwiększonego ryzyka choroby wieńcowej u kobiet z usuniętą macicą stosujących wyłącznie estrogeny. HTZ w postaci terapii skojarzonej estrogenowo-progestagenowej oraz wyłącznie estrogenowa wiąże się nawet z 1,5-krotnym zwiększeniem ryzyka udaru niedokrwiennego mózgu. Względne ryzyko nie zmienia się wraz z wiekiem lub czasem od menopauzy. Jednak, ponieważ bezwzględne ryzyko udaru mózgu jest silnie związane z wiekiem, całkowite ryzyko udaru u kobiet stosujących HTZ będzie się zwiększać wraz z wiekiem. Pacjentki z zaburzeniami czynności mięśnia sercowego lub nerek wymagają szczególnego monitorowania, ponieważ estrogeny mogą powodować retencję płynów. Kobiety z rozpoznaną wcześniej hipertrójglicerydemią, u których prowadzona jest HTZ, wymagają szczególnego monitorowania. Istnieją pojedyncze doniesienia wystąpienia zapalenia trzustki u tych pacjentek, w następstwie znacznego zwiększenia stężenia trójglicerydów pod wpływem leczenia. Estrogeny powodują zwiększenie stężenia globuliny wiążącej hormony tarczycy (TBG). Prowadzi to do zwiększenia całkowitej ilości hormonów tarczycy we krwi, co można stwierdzić, oceniając stężenie jodu związanego z białkiem (PBI), T4 (metodą kolumnową albo radioimmunologiczną) lub T3 (metodą radioimmunologiczną). Odzwierciedleniem zwiększonego stężenia TBG jest zmniejszenie wychwytu T3 przez żywice. Stężenia wolnej T4 i wolnej T3 nie ulegają zmianom. Może się zwiększać stężenie w surowicy innych wiążących białek, np. globuliny wiążącej kortykosteroidy (CBG), globuliny wiążącej hormony płciowe (SHBG), co będzie prowadziło do zwiększenia ilości krążących we krwi odpowiednio: kortykosteroidów i hormonów płciowych. Stężenia hormonów wolnych lub biologicznie czynnych nie ulegają zmianie. Stężenia innych białek osocza mogą się zwiększyć (substratu dla angiotensyny/reniny, α-1 antytrypsyny, ceruloplazminy). Stosowanie HTZ nie poprawia funkcji poznawczych. Istnieją nieliczne dowody dotyczące prawdopodobnego zwiększenia ryzyka otępienia u kobiet rozpoczynających HTZ w postaci terapii ciągłej złożonej lub wyłącznie estrogenowej w wieku powyżej 65 lat. Lek nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.Interakcje:
Nie przeprowadzono żadnych badań dotyczących interakcji z innymi produktami leczniczymi. Skuteczność estrogenów może ulec zaburzeniu: Metabolizm estrogenów może ulec przyspieszeniu w warunkach jednoczesnego stosowania substancji indukujących aktywność enzymów biorących udział w metabolizmie leków, w szczególności enzymów cytochromu P450: 2B6, 3A4, 3A5, 3A7. Do środków tych należą leki przeciwdrgawkowe (np. fenobarbital, karbamazepina, fenytoina) i przeciwzakaźne (np. ryfampicyna, ryfabutyna, newirapina, efawirenz). Rytonawir i nelfinawir pomimo, że znane są jako silne inhibitory enzymów cytochromu P450 3A4, 3A5, 3A7, to stosowane równocześnie z hormonami steroidowymi wykazują właściwości indukujące. Preparaty zawierające ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum) mogą nasilać metabolizowanie estrogenów poprzez enzym cytochromu P450 3A4. Skutkiem klinicznym zwiększonego metabolizmu estrogenów może być ich słabsze działanie i zmiana profilu krwawień z dróg rodnych. Przy podaniu przezskórnym efekt pierwszego przejścia w wątrobie nie występuje i z tego powodu substancje indukujące aktywność enzymów mogą mieć mniejszy wpływ na estrogeny podawane przezskórnie w porównaniu do hormonów podawanych doustnie. Estrogeny mogą wpływać na metabolizm innych produktów leczniczych. Estrogeny mogą hamować metabolizm leków poprzez hamowanie kompetycyjne enzymów cytochromu P450. Należy mieć to na uwadze zwłaszcza w przypadku leków o wąskim indeksie terapeutycznym, takich jak: takrolimus i cyklosporyna A (CYP450 3A4, 3A3), fentanyl (CYP450 3A4), teofilina (CYP450 1A2). Klinicznie może to prowadzić do zwiększenia stężenia tych substancji w osoczu, aż do stężeń toksycznych. Z tego powodu, może być wskazane dokładne monitorowanie przez dłuższy okres czasu stężenia tych leków i może być konieczne zmniejszenie dawek leków, takich jak: takrolimus, fentanyl, cyklosporyna A i teofilina.Ciąża i laktacja:
Estradiol nie jest wskazany w okresie ciąży. Jeśli pacjentka zajdzie w ciążę w okresie stosowania estradiolu, stosowanie estradiolu należy natychmiast przerwać. Wyniki większości dotychczas opublikowanych badań epidemiologicznych dotyczących nieumyślnego podawania estrogenów w okresie ciąży nie wykazały efektów teratogennych lub toksycznych na płód. Lek nie jest wskazany w okresie karmienia piersią.Działania niepożądane:
Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) nadwrażliwość. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (często) zwiększenie mc., zmniejszenie mc. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) nastrój depresyjny; (rzadko) niepokój, zmniejszenie libido, zwiększenie libido. Zaburzenia układu nerwowego: (często) ból głowy; (niezbyt często) zawroty głowy; (rzadko) migrena. Zaburzenia oka: (niezbyt często) zaburzenia widzenia; (rzadko) nietolerancja soczewek kontaktowych. Zaburzenia serca: (niezbyt często) kołatanie serca. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) bóle brzucha, nudności; (niezbyt często) niestrawność; (rzadko) wzdęcia, wymioty. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) świąd, wysypka; (niezbyt często) rumień guzowaty, pokrzywka; (rzadko) hirsutyzm, trądzik. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (rzadko) kurcze mięśniowe. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (często) krwawienia maciczne/z pochwy, w tym plamienia; (niezbyt często) bóle piersi, bolesność uciskowa piersi; (rzadko) bolesne miesiączkowanie, upławy, zespół przedmiesiączkowy, powiększenie piersi. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (niezbyt często) obrzęki; (rzadko) osłabienie. Inne zgłaszane działania niepożądane związane z leczeniem estrogenem. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: grzybica pochwy. Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy): rak piersi, łagodne i złośliwe nowotwory estrogenozależne, np. rak endometrium, rak jajnika, zwiększenie rozmiaru oponiaka. Zaburzenia układu immunologicznego: toczeń rumieniowaty układowy. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: zmiana w metabolizmie węglowodanów, hipertrójglicerydemia. Zaburzenia psychiczne: depresja. Zaburzenia układu nerwowego: możliwa demencja powyżej 65 lat, pląsawica, nasilenie epilepsji. Zaburzenia oka: maceracja rogówki. Zaburzenia serca: zawał mięśnia sercowegoe. Zaburzenia naczyniowe: udar. Zaburzenia zakrzepowo-zatorowe naczyń tętniczych. Zaburzenia zakrzepowo-zatorowe naczyń żylnychd, tj. zakrzepica głębokich naczyń żylnych nóg lub miednicy i zatorowość płucna. Zaburzenia żołądka i jelit: zapalenie trzustki (u kobiet z wcześniej występującą hipertrójglicerydemią), choroba refluksowa przełyku. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: zaburzenia funkcji wątroby, czasami z żółtaczką, osłabieniem lub złym samopoczuciem i bólem brzucha, kamica pęcherzyka żółciowego. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: obrzęk naczynioruchowy, rumień wielopostaciowy, plamica naczyniowa, ostuda, która może się utrzymywać po zaprzestaniu stosowania leku, reakcje nadwrażliwości skórnej, reakcje nadwrażliwości w miejscu aplikacji. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: nietrzymanie moczu, objawy przypominające zapalenie pęcherza moczowego. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: krwawienia maciczne, nadżerki szyjki macicy, zmiany włóknisto-torbielowate piersi. Wady wrodzone, choroby rodzinne i genetyczne: nasilenie porfirii. Badania diagnostyczne: zwiększenie całkowitej ilości hormonów tarczycy. Szczegóły - patrz ChPL.Przedawkowanie:
Badania dotyczące ostrej toksyczności nie wykazują ryzyka ciężkich działań niepożądanych w przypadku niezamierzonego przyjęcia wielokrotności dziennej dawki terapeutycznej. Przedawkowanie jest mało prawdopodobne w przypadku podania przezskórnego. U niektórych kobiet mogą pojawić się takie objawy, jak: nudności, wymioty, senność, zawroty głowy, krwawienie po odstawieniu produktu leczniczego. Brak specyficznego antidotum. Należy zastosować leczenie objawowe. Zasady te odnoszą się również do przypadków przedawkowania u dzieci. Należy usunąć system transdermalny.Działanie:
Substancja czynna, syntetyczny 17β-estradiol, jest chemicznie i biologicznie identyczny z endogennym estradiolem ludzkim. Uzupełnia zmniejszone wytwarzanie estrogenów u kobiet po menopauzie i łagodzi objawy menopauzy. Ustąpienie objawów uzyskano w ciągu pierwszych kilku tyg. leczenia dla wszystkich stosowanych dawek.Skład:
1 system transdermalny wielkości 11 cm2 lub 22 cm2 zawiera 5 mg lub 10 mg 17 β-estradiolu, uwalniający 25 µg lub 50 µg estradiolu w ciągu 24 h.
