Rebetol, 140 szt., Ribavirin, kaps. twarde
Rx-z
100%bezpł. zł
Wskazania:
Lek, w skojarzeniu z innymi produktami leczniczymi, jest wskazany w leczeniu przewlekłego, wirusowego zapalenia wątroby typu C (WZW C) u dorosłych. Lek, w skojarzeniu z innymi produktami leczniczymi, jest wskazany w leczeniu przewlekłego, wirusowego zapalenia wątroby typu C (WZW C) u dzieci i młodzieży (dzieci w wieku 3 lat i powyżej oraz młodzież) wcześniej nieleczonych i bez cech dekompensacji czynności wątroby.Dawkowanie:
Leczenie powinno być rozpoczynane i kontrolowane przez lekarza mającego doświadczenie w leczeniu przewlekłego, wirusowego zapalenia wątroby typu C. Lek musi być stosowany w leczeniu skojarzonym, zgodnie z opisem, należy zapoznać się z odpowiednimi ChPL produktów leczniczych stosowanych w skojarzeniu z produktem leczniczym w celu uzyskania szczegółowych informacji o tym produkcie leczniczym oraz zaleceniach dotyczących dawkowania i jednoczesnego podawania z lekiem. Kaps. leku należy przyjmować doust., codziennie, w dwóch dawkach podzielonych (rano i wieczorem), z posiłkiem. Dorośli. Zalecana dawka i okres stosowania leku zależą od mc. pacjenta oraz produktu leczniczego stosowanego w skojarzeniu z lekiem. Należy zapoznać się z odpowiednimi ChPL produktów leczniczych stosowanych w skojarzeniu z lekiem. W przypadku braku szczegółowych zaleceń dotyczących dawkowania należy stosować następujące dawki: pacjenci o mc. <75 kg = 1000 mg oraz pacjenci o mc. >75 kg = 1200 mg. Dzieci i młodzież. Dane dotyczące dzieci w wieku poniżej 3 lat nie są dostępne. Pacjenci o mc. <47 kg lub niemogący połknąć kaps., patrz ChPL produktu leczniczego 40 mg/ml w postaci roztw. doust. Dawkowanie produktu leczniczego u dzieci i młodzieży zależy od mc. pacjenta. Na przykład, dawkę produktu leczniczego stosowanego w skojarzeniu z interferonem α-2b lub peginterferonem α-2b w przeliczeniu na mc. przedstawiono, patrz ChPL. Modyfikacja dawkowania w przypadku działań niepożądanych. Modyfikacja dawkowania u pacjentów dorosłych. Zmniejszenie dawki produktu leczniczego zależy od początkowego dawkowania produktu leczniczego, które z kolei zależy od produktu leczniczego stosowanego w skojarzeniu z produktem leczniczym. W przypadku wystąpienia ciężkiego działania niepożądanego, potencjalnie związanego ze stosowaniem produktu leczniczego, dawkę produktu leczniczego należy zmodyfikować lub należy przerwać leczenie, jeśli jest to uzasadnione, do czasu ustąpienia działania niepożądanego lub zmniejszenia jego nasilenia. Wytyczne dotyczące modyfikacji dawkowania oraz przerwania leczenia na podstawie stężenia hemoglobiny, wydolności serca oraz stężenia bilirubiny niezwiązanej. Postępowanie w przypadku działań niepożądanych, patrz ChPL. Modyfikacja dawkowania u dzieci i młodzieży. Wytyczne dotyczące zmniejszania dawki u dzieci i młodzieży bez choroby serca są takie same jak u pacjentów dorosłych bez choroby serca w odniesieniu do stężeń hemoglobiny. Dane dotyczące dzieci i młodzieży z chorobą serca nie są dostępne. Wytyczne dotyczące przerwania leczenia na podstawie stężenia bilirubiny niezwiązanej. Postępowanie w przypadku działań niepożądanych, patrz ChPL. Pacjenci w podeszłym wieku (≥65 lat). Wydaje się, że wiek pacjenta nie ma znaczącego wpływu na farmakokinetykę produktu leczniczego. Jednakże, podobnie jak u pacjentów młodszych, przed rozpoczęciem podawania produktu leczniczego należy ocenić czynność nerek. Dzieci i młodzież (dzieci w wieku 3 lat i powyżej oraz młodzież). Produkt leczniczy można stosować w skojarzeniu z peginterferonem α-2b lub interferonem α-2b. Wybór postaci farmaceutycznej produktu leczniczego zależy od indywidualnych cech pacjenta. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności rybawiryny w skojarzeniu z lekami działającymi bezpośrednio na wirusy w tej grupie pacjentów. Dane nie są dostępne. Należy zapoznać się z odpowiednimi ChPL produktów leczniczych stosowanych w skojarzeniu z produktem leczniczym w celu uzyskania dodatkowych zaleceń dotyczących dawkowania w przypadku jednoczesnego stosowania leków. Zaburzenia czynności nerek. Farmakokinetyka produktu leczniczego zmienia się u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek z powodu zmniejszenia ClCr. Dlatego zaleca się, aby u wszystkich pacjentów przed rozpoczęciem leczenia produktem leczniczym ocenić czynność nerek. Dorośli pacjenci z umiarkowaną niewydolnością nerek (ClCr 30-50 ml/min) powinni otrzymywać naprzemiennie dawki dobowe wynoszące 200 mg i 400 mg. Dorośli pacjenci z ciężką niewydolnością nerek (ClCr <30 ml/min) oraz pacjenci ze schyłkową niewydolnością nerek (ang. ESRD) lub pacjenci poddawani hemodializie powinni przyjmować produkt leczniczy w dawce wynoszącej 200 mg/dobę. Wytyczne dotyczące modyfikacji dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek: ClCr 30 do 50 ml/min: naprzemienne dawki 200 mg/dobę i 400 mg/dobę, co drugi dzień; ClCr poniżej 30 ml/min: dawka 200 mg/dobę; hemodializa (ESRD): dawka 200 mg/dobę. Pacjentów z zaburzoną czynnością nerek należy ściśle monitorować ze względu na możliwość wystąpienia niedokrwistości. Dane dotyczące modyfikacji dawkowania u dzieci i młodzieży z zaburzeniami czynności nerek nie są dostępne. Zaburzenia czynności wątroby. Nie stwierdzono zmian w farmakokinetyce produktu leczniczego u pacjentów z niewydolnością wątroby. Stosowanie u pacjentów ze zdekompensowaną marskością wątroby, patrz odpowiednie ChPL produktów leczniczych stosowanych w skojarzeniu z produktem leczniczym.Uwagi:
Lek należy podawać doust. z posiłkiem.Przeciwwskazania:
Nadwrażliwość na rybawirynę lub pozostałe składniki preparatu. Ciąża i okres karmienia piersią. Ciężka choroba serca w wywiadzie, w tym niestabilna lub nie poddająca się leczeniu choroba serca w ciągu ostatnich 6 m-cy. Ciężkie, wyniszczające choroby zasadnicze, w tym pacjenci z przewlekłą niewydolnością nerek, pacjenci z klirensem kreatyniny <50 ml/min. i/lub pacjenci poddawani hemodializie. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby lub zdekompensowana marskość wątroby. Hemoglobinopatie (np. talasemia, niedokrwistość sierpowatokrwinkowa). Dzieci i młodzież: występujące obecnie lub w wywiadzie ciężkie zaburzenia psychiczne, szczególnie ciężka depresja, myśli samobójcze lub próby samobójcze. Przeciwwskazania wynikające z jednoczesnego stosowania peginterferonu alfa-2b lub interferonu alfa-2b: autoimmunologiczne zapalenie wątroby lub choroby autoimmunologiczne w wywiadzie.Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożności:
Przed rozpoczęciem leczenia u wszystkich pacjentów należy wykonać standardowe badania morfologii krwi i badania biochemiczne (morfologia z rozmazem, liczba płytek, stężenie we krwi elektrolitów, kreatyniny, kwasu moczowego i ocena czynności wątroby). Wartości początkowe przed rozpoczęciem leczenia, które można uważać za obowiązujące: stężenie hemoglobiny - nie mniej niż 12 g/dl u kobiet i nie mniej niż 13 g/dl u mężczyzn, dzieci - nie mniej niż 11 g/dl u dziewcząt i nie mniej niż 12 g/dl u chłopców; liczba płytek krwi - nie mniej niż 100 000 mm3; liczba neutrofilów - nie mniej niż 1500/mm3. Badania te należy wykonać po upływie 2 i 4 tyg. leczenia, a następnie okresowo, gdy jest to uzasadnione klinicznie. Przed rozpoczęciem leczenia należy ocenić stan wydolności serca, a następnie monitorować w trakcie leczenia - jeżeli wystąpi pogorszenie - leczenie należy przerwać. U pacjentów z występującymi wcześniej zaburzeniami czynności serca zaleca się wykonywanie badań EKG przed i w trakcie leczenia. U wszystkich pacjentów przed rozpoczęciem leczenia należy ocenić czynność nerek - jeżeli w trakcie terapii skojarzonej stężenie kreatyniny we krwi zwiększy się powyżej 2 mg/dl - leczenie należy przerwać. Pacjenci powinni dokładnie myć zęby 2x/dobę i poddawać się regularnym badaniom stomatologicznym. Dodatkowe monitorowanie specyficzne dla dzieci i młodzieży: monitorowanie czynności tarczycy - stężenie TSH musi być oznaczone przed rozpoczęciem leczenia, każda nieprawidłowość czynności tarczycy wykryta w tym czasie musi być poddana standardowemu leczeniu; dzieci i młodzież należy badać co 3 m-ce w celu wykrycia zaburzeń czynności tarczycy. Na podstawie wyników badań klinicznych, stosowanie rybawiryny w monoterapii jest nieskuteczne i dlatego sam preparat nie powinien być stosowany. Bezpieczeństwo i skuteczność skojarzenia określono tylko dla rybawiryny w postaci kapsułek i peginterferonu alfa-2b lub interferonu alfa-2b w postaci roztworu do wstrzykiwań. Brak doświadczenia w stosowaniu preparatu w terapii skojarzonej z peginterferonem alfa-2b u pacjentów z nawrotem choroby po leczeniu skojarzonym preparatem z interferonem alfa-2b. Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów z chorobą serca w wywiadzie. Ostrożnie stosować u pacjentów z zastoinową chorobą serca, zawałem serca i/lub zaburzeniami rytmu serca stwierdzonymi obecnie lub w wywiadzie (brak danych o dzieciach i młodzieży z chorobą serca w wywiadzie). Zaleca się staranne monitorowanie pacjentów, u których wystąpią zaburzenia psychiczne lub objawy ze strony OUN, w tym depresja; w przypadku utrzymywania się objawów lub ich pogorszenia, należy przerwać leczenie preparatem. Jeśli stwierdzono konieczność leczenia rybawiryną w skojarzeniu z peginterferonem alfa-2b lub interferonem alfa-2b u dorosłych pacjentów z ciężkimi stanami psychicznymi występującymi aktualnie lub w wywiadzie, leczenie należy rozpocząć tylko po upewnieniu się, że wykonano właściwą indywidualną diagnostykę i wdrożono odpowiednie postępowanie medyczne tego stanu psychicznego. Należy przerwać leczenie u pacjentów, u których dojdzie do zwiększenia wartości wskaźników krzepnięcia, co może wskazywać na dekompensację czynności wątroby. Podawanie interferonu alfa-2b można rozpocząć, jeśli stężenia TSH można utrzymać w zakresie normy stosując leczenie. Jeśli stwierdzi się zaburzenie czynności tarczycy, należy oceniać czynność tarczycy pacjenta i wdrożyć odpowiednie leczenie jeśli jest to klinicznie uzasadnione. Należy zachować ostrożność u pacjentów zakażonych wirusem HIV i HCV, którzy otrzymują leki z grupy nukleozydowych inhibitorów odwrotnej transkryptazy (NRTI) i jednocześnie są leczeni interferonem alfa-2b i rybawiryną. U pacjentów zakażonych jednocześnie wirusem HIV i poddawanych intensywnej terapii przeciwretrowirusowej (HAART) istnieje zwiększone ryzyko rozwoju kwasicy mleczajowej - należy zachować szczególną ostrożność dołączając preparat peginterferon alfa-2b i rybawirynę do terapii HAART (patrz opis rybawiryny). U pacjentów zakażonych jednocześnie HCV i HIV z zaawansowaną marskością wątroby, poddawanych terapii HAART, może występować zwiększone ryzyko dekompensacji czynności wątroby i zgonu - należy zachować szczególną ostrożność dołączając preparat peginterferon alfa-2b i rybawirynę do terapii HAART (patrz opis rybawiryny). Preparat zawiera laktozę - pacjenci z rzadko występującą wrodzoną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy Lappa lub zaburzeniem wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować preparatu.Interakcje:
Wyniki badań in vitro wykazały, że metabolizm rybawiryny nie zależy od cytochromu P-450. Rybawiryna nie hamuje układu enzymatycznego cytochromu P-450, dlatego ryzyko wystąpienia interakcji związanych z cytochromem P-450 jest minimalne. Nie wykonano badań dotyczących interakcji rybawiryny z innymi lekami, poza peginterferonem alfa-2b, interferonem alfa-2b oraz lekami zobojętniającymi. Nie stwierdzono występowania interakcji farmakokinetycznych pomiędzy rybawiryną a peginterferonem alfa-2b lub interferonem alfa-2b po podaniu wielokrotnym. Biodostępność rybawiryny podawanej w dawce 600 mg zmniejszała się po jednoczesnym podaniu leków zobojętniających zawierających magnez, glin i symetykon: być może zmniejszenie biodostępności było spowodowane opóźnieniem pasażu rybawiryny lub zmianą wartości pH (interakcja ta nie jest uważana za klinicznie istotną). W badaniach in vitro wykazano, że rybawiryna hamuje fosforylację zydowudyny i stawudyny - kliniczne znaczenie takiego działania nie jest znane. Jednakże wyniki te wskazują na możliwość, że jednoczesne stosowanie rybawiryny z tymi lekami może powodować zwiększenie wiremii HIV w osoczu (zaleca się dokładne monitorowanie stężenia RNA HIV w osoczu u chorych leczonych jednocześnie rybawiryną i jednym z wymienionych leków). Zastosowanie analogów nukleozydowych, w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi nukleozydami, powodowało wystąpienie kwasicy mleczanowej. W badaniu in vitro rybawiryna zwiększa stężenie fosforylowanych metabolitów nukleozydów purynowych, działanie to może zwiększyć ryzyko wystąpienia kwasicy mleczanowej wywołanej stosowaniem analogów nukleozydowych purynowych (np. didanozyny czy abakawiru). Możliwość wystąpienia interakcji utrzymuje się do 2 m-cy po zakończeniu leczenia z powodu długiego okresu półtrwania rybawiryny. Nie ma dowodów, że rybawiryna wchodzi w interakcje z nienukleozydowymi inhibitorami odwrotnej transkryptazy czy inhibitorami proteaz.Ciąża i laktacja:
U zwierząt wykazano działanie teratogenne i/lub uszkadzające płód rybawiryny po podaniu dawek 20-krotnie mniejszych niż dawki zalecane u ludzi. Preparat jest przeciwwskazany w ciąży i okresie karmienia piersią. Nie wolno rozpoczynać leczenia rybawiryną do czasu uzyskania negatywnego wyniku testu ciążowego bezpośrednio przed rozpoczęciem leczenia. Kobiety w wieku rozrodczym stosujące terapię i ich partnerzy muszą stosować skuteczne środki zapobiegania ciąży w czasie leczenia i przez 4 m-ce po jego zakończeniu. W tym okresie należy wykonywać rutynowe, comiesięczne testy ciążowe. Pacjenci stosujący terapię i ich partnerki w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczne środki zapobiegania ciąży w czasie leczenia i przez 7 m-cy po jego zakończeniu. W tym okresie partnerki pacjentów muszą mieć wykonywane rutynowe comiesięczne testy ciążowe.Działania niepożądane:
Podczas terapii skojarzonej najczęściej obserwowano: ból głowy, zmęczenie, dreszcze, gorączkę, objawy grypopodobne, astenię, zmniejszenie masy ciała; nudności, jadłowstręt, biegunkę, bóle brzucha, wymioty; bóle mięśni, bóle stawów, bóle kostno-mięśniowe; depresję, drażliwość, bezsenność, lęk, zaburzenia koncentracji, labilność emocjonalną; łysienie, świąd skóry, suchość skóry, wysypkę; zapalenie gardła, kaszel, duszność oraz zawroty głowy, suchość w jamie ustnej, niedokrwistość, neutropenię, zakażenia wirusowe i reakcje w miejscu wstrzyknięcia. U 5-10% pacjentów występowały: nadmierne pocenie, ból w klatce piersiowej, ból w prawym górnym podżebrzu, parestezje, niedoczynność tarczycy, zaparcia, dyspepsja, zaburzenia smaku, tachykardia, pobudzenie, nerwowość, nadmierne krwawienie miesiączkowe, zaburzenia miesiączkowania, suchy kaszel, zapalenie błony śluzowej nosa, niewyraźne widzenie. U 1-5% pacjentów obserwowano: uderzenia gorąca, zaburzenia wydzielania łez; limfopenię, limfadenopatię; złe samopoczucie, nieokreślone nowotwory, obrzęki obwodowe; niedociśnienie, nadciśnienie, kołatanie serca, omdlenia, szmer sercowy; splątanie, zmniejszenie libido, nadwrażliwość na bodźce, osłabienie wrażliwości na bodźce, drżenia, migrenę, wzmożone napięcie, ataksję, płaczliwość, dysfonię; nadczynność tarczycy; wzdęcia, krwawienie z dziąseł, zapalenie języka, luźne stolce, zapalenie jamy ustnej, wrzodziejące zapalenie jamy ustnej, zapalenie dziąseł, zapalenie okrężnicy, utratę smaku; zawroty głowy z uczuciem wirowania, upośledzenie lub utratę słuchu, szumy uszne, ból ucha; powiększenie wątroby, żółtaczkę; hiperglicemię, hiperurykemię, hipokalcemię, nadmierne pragnienie, odwodnienie; zapalenie stawów; trombocytopenię, wybroczyny; zachowanie agresywne, senność, apatię, zwiększenie łaknienia, niezwykłe sny, psychozę, zaburzenia snu, myśli samobójcze; brak miesiączki, bolesne miesiączki, bóle piersi, zaburzenia dotyczące jajników, zaburzenia dotyczące pochwy; impotencję u mężczyzn; opryszczkę, zakażenia grzybicze, zapalenie ucha środkowego; zapalenie oskrzeli, przekrwienie błony śluzowej nosa, zaburzenia oddychania, wodnisty wyciek z nosa, zapalenie zatok, krwawienia z nosa; wyprysk, zaburzenia sktruktury włosów, nadwrażliwość na światło, rumień, wysypkę rumieniowatą, wysypkę grudkowo-plamkową, trądzik, zapalenie skóry, łuszczycę, zaostrzenie łuszczycy, zaburzenia dotyczące skóry; częste oddawanie moczu, zakażenie dróg moczowych, zmiany w moczu, zapalenie gruczołu krokowego, wielomocz; zapalenie spojówek, nieprawidłowe widzenie, bóle gałek ocznych; ból w miejscu wstrzyknięcia. Większość przypadków niedokrwistości, neutropenii i trombocytopenii miała charakter łagodny (wg WHO stopień 1 lub 2). Stwierdzono kilka przypadków neutropenii o cięższym przebiegu. Wystąpiły zagrażające życiu zaburzenia psychiczne (myśli i próby samobójcze); po wprowadzeniu na rynek rzadko obserwowano psychozy i omamy. U dzieci i młodzieży częściej niż wśród dorosłych występowały: myśli i próby samobójcze, odczyn w miejscu wstrzyknięcia, gorączka, jadłowstręt, wymioty i labilność emocjonalna.Działanie:
Rybawiryna jest syntetycznym analogiem nukleozydowym, który w warunkach in vitro wykazuje aktywność przeciw niektórym wirusom RNA i DNA. Mechanizm działania rybawiryny stosowanej w skojarzeniu z interferonem alfa-2b lub peginterferonem alfa-2b na wirus HCV jest nieznany. Po jednorazowym doustnym podaniu rybawiryna szybko wchłania się z przewodu pokarmowego (średni tmax wynosi 1,5 h), z szybką fazą dystrybucji i przedłużoną fazą eliminacji (po podaniu jednej dawki okres półtrwania absorpcji, dystrybucji i eliminacji wynoszą odpowiednio 0,05 h, 3,73 h i 79 h). Wchłanianie leku jest znaczne. Całkowita biodostępność wynosi 45-65%. Biodostępność rybawiryny po jednorazowym podaniu zwiększa się po jednoczesnym podaniu posiłku z dużą zawartością tłuszczu. Rybawiryna nie wiąże się z białkami osocza. Farmakokinetyka rybawiryny po podaniu jednorazowym cechuje się dużą zmiennością wewnątrz- i międzyosobniczą (zmienność międzyosobnicza wynosi około 30% dla AUC i Cmax). Rybawiryna ma 2 drogi metabolizmu: droga odwracalnej fosforylacji i droga rozkładu, w której dochodzi do odłączenia rybozy i hydrolizy amidowej w wyniku czego powstaje metabolit - triazolowy kwas karboksylowy. Zarówno rybawiryna jak i jej metabolity są wydalane z moczem. Po podaniu wielokrotnym rybawiryna jest gromadzona w osoczu.Skład:
1 kaps. zawiera 200 mg rybawiryny.
