Jak rozpoznać cukrzycę u dziecka?

Cukrzyca jest aktualnie jedną z najpopularniejszych chorób cywilizacyjnych. W ostatnich dziesięciu latach cukrzyca u dziecka stała się nad wyraz częstym problemem. Schorzenie to, występujące u dzieci jest niestety znacznie bardziej niebezpieczne niż u osób dorosłych, a nieleczone prowadzi do poważnych powikłań zdrowotnych. Najczęstszym, diagnozowanym u dzieci typem tej choroby jest typ 1. 

Cukrzyca u dziecka rozwija się gwałtownie. Objawy mogą być zauważalne nawet w przeciągu kilku dni, a niebezpieczeństwo wystąpienia powikłań istnieje już po kilku tygodniach. Bardzo ważna jest szybka reakcja rodzica, dzięki której cukrzyca u dziecka zostanie zdiagnozowana we wczesnym stadium. Dzięki temu możemy uchronić naszą pociechę przed o wiele bardziej szkodliwymi następstwami choroby.

Jak więc najszybciej rozpoznać to schorzenie?

Cukrzyca u dziecka objawia się symptomami, które bardzo łatwo jest przeoczyć, gdyż możemy po prostu nie zwrócić od razu na nie uwagi. Jednym z  symptomów jest picie większej niż zwykle ilości płynów, a także innego ich rodzaju niż dotychczas. Niepohamowane pragnienie, na przykład wypijanie przez dziecko dwóch szklanek płynów na raz, a także wstawanie po wodę w nocy powinno bez wątpienia wywołać zapalenie się u nas „czerwonej lampki”.

Cukrzyca u dziecka będzie także objawiać się nadmiernym oddawaniem moczu, chodzeniem do toalety w środku nocy, moczeniem łóżka. Dzieje się tak, ponieważ organizm za wszelką cenę stara się wypłukać nadmiar glukozy poprzez układ moczowy. Dodatkowo, najczęściej dziecko jest przewlekle zmęczone, senne i nie ma w sobie dawnej energii do nauki i zabawy. Ma trudności z wstaniem rano z łóżka, a ze szkoły dobiegają nas słuchy o małej aktywności i koncentracji na lekcjach.

Ponadto cukrzyca u dziecka równoznaczna jest z niedoborem insuliny, z powodu którego składniki odżywcze nie są dostarczane do komórek ciała. Oznacza to, że białka, węglowodany i tłuszcze nie są dobrze metabolizowane. Przekłada się to na utratę wagi naszego podopiecznego oraz paradoksalnie zwiększony apetyt. Ten rodzaj cukrzycy pojawia się najczęściej w wieku od 1 do 6 oraz od 10 do 14, lecz nie jest to regułą. Liczba chorych rośnie wraz z wiekiem, a szczyt zachorowań przypada na miesiące jesienne i zimowe.

Na innej zasadzie jednak działa cukrzyca u dziecka typu 2. Ten rodzaj do niedawna jeszcze uważany był za chorobę głównie dorosłych, lecz w ostatnim czasie się to zmieniło. Przez ostatnie lata liczba chorych dzieci znacznie wzrosła. Statystycznie 2/3 małoletnich ma problemy z przemianą materii. Ten typ choroby w przeciwieństwie do autoimmunologicznego typu 1 powiązany jest ściśle z dietą i aktywnością fizyczną. Wysoko przetworzone pożywienie, nadmiar cukru i rafinowanych tłuszczy, a także brak odpowiedniej ilości ruchu przyczynia się do zachorowania. Jednak często stwierdza się także zależność genetyczną, co oznacza, że skłonności do tej choroby możemy dziedziczyć.

Cukrzyca typu 2

Cukrzyca u dziecka typu 2 objawia się nadwagą (która uważana jest również za jej przyczynę) oraz zwiększonym apetytem, chęcią ciągłego podjadania. Ponadto tak samo jak w przypadku cukrzycy typu 1 - zmęczeniem, częstym oddawaniem moczu i odczuwaniem intensywnego pragnienia. Chorobę tę łatwo można zdiagnozować dzięki badaniom krwi - znacznie podwyższony poziom glukozy może wskazywać przebieg choroby. W tym przypadku narażone są najbardziej dzieci nastoletnie, jednak nie możemy wziąć tego za regułę.

Cukrzyca u dziecka stawia bardzo duże wyzwania przed samym podopiecznym jak i przed jego rodzicami. Ważne jest, aby stale edukować dziecko oraz siebie, dzięki czemu leczenie i codzienne czynności nie będą sprawiały sporych trudności. Życie z chorobą może okazać się trudne dla dorastającej osoby, lecz aktualne osiągnięcia medycyny pozwalają posługiwać się rozwiązaniami kliniczno-farmakologicznymi umożliwiającymi radzenie sobie ze schorzeniem. Nie zapominajmy jednak, że inne aspekty, takie jak odpowiednie odżywianie oraz aktywność fizyczna powinny zawsze iść w parze z przyjmowaniem leków. Nie należy także lekceważyć założeń profilaktyki oraz zalet wczesnej diagnozy.