Dzieciaki do rakiet - wywiad z Urszulą Radwańską

Urszula Radwańska namawia dzieci i rodziców do tenisa. W rozmowie z nami przekonuje, że warto zapisać pociechę na zajęcia z rakietą w ręce.

Skąd pomysł na promowanie gry tenisa wśród dzieci?

Jeszcze kilkanaście lat temu nie trzeba było przekonywać dzieci do aktywności fizycznej. Wystarczyło ubrać buty i pójść na boisko. Teraz jednak w dobie Internetu i telewizji, gdy dzieci wszystko mają pod ręką, łatwiej jest im po prostu siedzieć w domu. Dlatego staram się promować tenis, który wciąż jest moją pasją i życiem. Wierzę, przez akcje takie jak „Dzieciaki do rakiet”  obecna sytuacja ulegnie zmianie. 

Dominuje jednak przeświadczenie, że tenis to sport dla bogatych. To prawda czy mit?

Owszem, tenis wiąże się z dużymi kosztami, ale ten zawodowy. Ja chcę zachęcić dzieci do tego, żeby wyszły z domu, poruszały się na korcie i chociaż dwa razy w tygodniu wzięły rakiety do rąk. Bardzo cieszę się, że tenis został wprowadzony do lekcji wychowania fizycznego w szkołach. Kto wie, może za jakiś czas wyłonią się podczas lekcji nowe, fantastyczne talenty…

Co zatem daje gra w tenisa?

Świetnie rozwija intelektualnie i poprawia koordynację ruchową. Na korcie nie jest tylko tak, że wychodzi się i odbija piłkę byle jak i byle gdzie. Wiadomo, że trzeba tę piłkę skierować w odpowiedni punkt na korcie, aby przechytrzyć przeciwnika. Do tego należy wybrać dobre uderzenie. Sport uczy także organizacji czasu, szczególnie gdy mówimy o dzieciach. Jeśli dziecko ma trening to musi sobie tak podporządkować ten dzień, aby na niego zdążyć, a wcześniej także odrobić lekcje.

Jak zatem nauczyć się tej organizacji czasu, która pozwoli połączyć obowiązki w szkole z grą w tenisa?

To rodzic musi o to zadbać. Gdy dziecko ma powiedzmy 8 lat, trudno od niego wymagać, aby samo wybierało sobie zajęcia i planowało swój dzień. Rodzic powinien zachęcać swoje dziecko do uprawiania sportu. Na przykładzie gry w tenisa, te pierwsze kroki powinny być po prostu dobrą zabawą. Dopiero później, w wieku ok. 11-12 lat można określić czy ta zabawa przerodzić się bardziej poważną przygodę.

Im więcej dziecko trenuje, tym bardziej marzy mu się przeżycie podobnej historii do Twojej, czy siostry Agnieszki. Jak się zostaje zawodową tenisistką?

Gdy przychodzi świadomość, że chce się przejść na tzw. zawodostwo to trzeba się pogodzić z tym, że będzie mnóstwo wyrzeczeń. Gdy ja byłam młodsza to po szkole mój tata od razu przyjeżdżał po mnie i zawoził mnie prosto na trening. Inne dzieci zostawały na boisku i się bawiły. Czasami żałowałam, że nie mogę zostać z kolegami i koleżankami, żeby się z nimi pobawić, a nie znów iść prosto na trening. Później jednak wychodziłam na kort i od razu czułam, że ja też mam tę zabawę i robię coś fajnego. Więcej frajdy sprawiał mi trening w tenisa niż bawienie się z innymi na boisku. Dlatego bardzo ważne jest to, aby umiejętnie prowadzić zajęcia, żeby dziecko było z nich zadowolone. Nie chodzi o to, żeby wykonywało ćwiczenia na siłę.

O czym trzeba pamiętać, mając na celu tenis zawodowy?

Nie może zapomnieć o ciężkiej pracy. Dziecko musi być przygotowane na to, że to będą codzienne treningi. To nie będzie tak, że jak mu się nie będzie chciało to sobie nie pójdzie na trening. To tak nie działa, bo jak raz opuści się zajęcia z nieistotnych powodów to później cały czas będzie się szukało tych wymówek. Dziecko musi mieć dużą samodyscyplinę w sobie. Oczywiście, ja jestem tylko człowiekiem i zdarzały mi się sytuacje, gdy nie chciałam wyjść na trening, bo mnie bolała głowa lub brakowało mi chęci danego dnia. Potem jednak myślałam sobie, że przecież takie zachowanie nie zaprowadzi mnie do spełnienia marzeń. Takie odpuszczanie nic nie da. Wtedy wkraczała taka moja wewnętrzna motywacja. Mówiłam sobie, że muszę iść i koniec. Gdy wchodziłam na kort to skupienie na treningu i wizja gry na dużych kortach, mierzenia się z najlepszymi przeciwniczkami pchały mnie do intensywnej pracy podczas zajęć. Wyobrażałam sobie, że na korcie będą dopingować mnie kibice, a ja będę brać udział w prestiżowych turniejach. Dziecko musi znaleźć sobie motywację, która będzie je napędzać, aby rywalizować w przyszłości w zawodowych turniejach.

Jakie są zagrożenia tego zawodowego sportu?

Oczywiście zdrowotne. Niestety każdy sport, nie tylko tenis, łączy się z obciążeniami i ryzykiem nabawienia się kontuzji. Ja sama jestem po trzech poważnych operacjach, w tym kręgosłupa. Pokonałam też mononukleozę, przez która straciłam 1,5 roku gry w tenisa. Teraz na szczęście, odpukać, wszystko jest w porządku. Moje ostatnie wyniki pokazały, że wracam na właściwą drogę, bo byłam w finale i półfinale zawodów cyklu ITF. Powoli zatem odnajduję się na korcie. Każdy zawodowy sportowiec musi liczyć się z tym, że mniejsze czy większe kontuzje prędzej czy później mogą się przytrafić. Dlatego tak ważna jest dyscyplina i motywacja, aby w przypadku problemów zdrowotnych wyjść z tej sytuacji i walczyć dalej. W trudnych momentach pomagała mi wiara w to, że bez względu na problemy zdrowotne wrócę do gry i zacznę ponownie pokonywać kolejne rywalki. Tenis jest wciąż moją pasją i chcę wygrywać.

Czy w tenisa można zacząć grać w każdym wieku?

Oczywiście, że tak. Tenis to sport dla wszystkich i jest dobry bez względu na wiek. Sama mam znajomych, którzy zaczęli grać w tenisa w wieku dopiero czterdziestu lat. Ten sport rozwija nie tylko młodych, ale też i tych bardziej dojrzałych. Tenis to też dobry sport na spędzenie czasu z rodziną. Wystarczy wziąć swoich bliskich, pójść na kort i mieć niezłą frajdę z gry. To dobry sposób na spędzenie rodzinnego popołudnia, bo rodzice mogą pograć z dziećmi, a dziadkowie też będą się dobrze bawić z rakietami w dłoniach. Gorąco polecam, miłej zabawy!